Please enable JS

Φιλαρέτη Κομνηνού: Η ανθρωπότητα συνεχίζει τα ίδια λάθη… δεχόμενη τις συνέπειες!

Γιατί αποδεχτήκατε την πρόταση του Ένκε Φεζολάρι να παίξετε στην συγκεκριμένη παράσταση;

Καταρχάς ξεκινάμε από τα κείμενα. Το να αρθρώσεις στη σκηνή αυτούς τους λόγους και τα διαγγέλματα του Περικλή, του Αλκιβιάδη, του Αλεξάνδρου είναι πάρα πολύ δελεαστικό και είναι μία αφορμή να ξανάθυμηθείς και να ξαναμελετήσεις λόγους που στηρίζονται στη ρητορική, στην επιχειρηματολογία και στην ευφυΐα.

Το φετινό καλοκαίρι είναι πάρα πολύ δύσκολο για το θέατρο και το λέω γιατί ενώ ήταν να παίξω την Αγαύη στις Βάκχες, ένοιωσα ότι ψυχολογικά είχα περισσότερη ανάγκη να συμμετάσχω σε μία παράσταση τέτοιου ύφους παρά σε μία κανονική παράσταση. 

Εδώ, κατά κάποιον τρόπο τηρούνται τα μέτρα αποστασιοποίησης. Δεν έχουμε σωματική επαφή οι ηθοποιοί. Κράταμε αποστάσεις.

Τι πιστεύετε ότι έχει να πάρει το κοινό από λόγους και διαγγέλματα κάποιων μεγάλων πολιτικών ή φιλοσόφων;  

Απεδείχθη από τις παραστάσεις ότι το κοινό καθηλώνεται και παρακολουθεί τους λόγους αυτούς. Ίσως εχει ανάγκη σε μία ιδιαίτερα δύσκολη και δυσοίωνη εποχή να επικοινωνήσει με κείμενα που φέρουν άλλες αρχές και αξίες.  Υπάρχει απόλυτη ησυχία και προσήλωσ σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Πάντως είναι γεγονός ότι σε δύσκολες εποχές οι άνθρωποι – άρα και οι καλλιτέχνες- ανατρέχανε σε μεγάλα, σπουδαία κείμενα.

Αυτό το είδος παιξίματος και η σκηνοθεσία του Φεζολάρι τι διαφορετικό έχει;

Δεν είναι μία παράσταση που στηρίζεται στη δράση, αλλά είναι παράσταση αφηγηματικού θεάτρου. Μία ομάδα ηθοποιών, που επικοινωνούμε με το κοινό μέσω του λόγου. Φεύγει δηλαδή από την ψυχολογία του φυσιολογικού και ορθοδόξου θεάτρου και γίνεται αφηγηματικό. Εξάλλου σήμερα αυτό είναι μία πολύ έντονη τάση στο θέατρο άσχετα με αυτά που έχουν συμβεί με την πανδημία. Πολλές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια γίνονται έτσι. Κι ο Αρίστος κάπως έτσι είναι. Μονόλογοι που απευθύνονται στο κοινό .

Εξαιρετικά ενδιαφέρον και ανατριχιαστικά σύγχρονο ότι λόγω της επιδημίας τώρα ακούμε πολύ διαφορετικά την αφήγηση του λοιμού στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Όταν δηλαδή ακούς για το λοιμό αυτόν που κατέστρεψε, ρήμαξε και αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Αθήνας για τέσσερα χρόνια. Περιγράφει τα συμπτώματα της αρρώστιας και το πώς θα αντιδρούσαν οι άνθρωποι απέναντί της και πώς τους έπιανε η κατάθλιψη. Και με μία μανία να ζήσουν τη ζωή τους – αφού ξέραν ότι είναι πρόσκαιρη και μπορεί να κολλήσουν και να πεθάνουν την επόμενη μέρα – παραδόθηκαν στην ευχαρίστηση και στην απόλαυση της στιγμής. Αυτό συμβαίνει και σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με επιδημίες, ότι κατά κάποιον τρόπο υπάρχει μία αλληλεγγύη με το παρελθόν.

enke3

Στο τέλος η παράσταση κάνει άλμα στο χρόνο και κλείνει με τον σύγχρονο λόγο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που μιλάει για την αγωνία ενός ανθρώπου και λέει ότι δεν άλλαξε τίποτα και η φύση του ανθρώπου παραμένει το ίδιο σκοτεινή. Και συνεχίζεται οι φιλοδοξίες και η δίψα για εξουσία. Σαν να μη μάθαμε τίποτα. Έχουν συμβεί όλα αυτά στο παρελθόν και αντί απ΄αυτό να μαθαίνουμε, προχωράμε στο επόμενο λάθος. Και ξανά η ανθρωπότητα δέχεται τις συνέπειες όλων αυτών των λαθών.

 

 

Πληροφορίες για την παράσταση και την περιοδεία και προσκλήσεις του  ΔΗΠΕΘΕ ΣΕΡΡΩΝ  ΕΔΩ

enke1 13ed693d

Array