Please enable JS

Kριτική για την παράσταση “Το όνειρο ενός γελοίου”

του Βασίλη Γρίβα

“Το όνειρο ενός γελοίου” είναι αδιαμφισβήτητα μια λεπτεπίλεπτα καλοδουλεμένη παράσταση στις λεπτομέρειες της όπως ο ήχος, το σκηνικό και η κίνηση, αλλά η ουσία της χάνεται από την too much προχώ σκηνοθετική προσέγγιση, φανερά με μιμητική τάση της σκηνοθεσίας Παπαϊωάννου στη σκηνογραφία, που φτάνει σε σημείο να κουράζει και να δημιουργεί ερωτηματικά.

Ο Σερβετάλης είναι αξιοθαύμαστος για την ερμηνεία του, αναγνωρίζοντας την τρομερή δυσκολία του κειμένου που ωστόσο με το tempo της φωνής του προκαλούσε μια ρήξη της ονειρικής ατμόσφαιρας. Όμως η παράσταση συνολικά είναι μια ασταμάτητη μετακόμιση επίπλων σε συνδυασμό με ένα ακατανόητο πήγαιν’ -έλα του πρωταγωνιστή με κουτσό και ισορροπία πάνω στα μονίμως μετακομιζόμενα έπιπλα και ανάμεσα από τα καθίσματα των θεατών που σου αποσπούσε την προσοχή από το αριστουργηματικό κείμενο του Ντοστογιέφσκι.

Γενικά δημιουργήθηκε η αίσθηση πως υπήρχε μια σκηνοθετική φιλοδοξία για την παράσταση αλλά με έναν αγωνιώδη και όχι ενστικτώδη τρόπο να δημιουργηθεί κάτι ποιοτικά και με το ζόρι διαφορετικό. Μια συμβουλή λοιπόν προς το “όνειρο ενός γελοίου” : ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, είναι να ξυπνήσεις.

Πληροφορίες για την παράσταση: