Για ποιους λόγους αποφάσισες να κατέβεις στις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών;

Το 2012 ήταν η μοναδική φορά που ψήφισα στις εκλογές του Σωματείου. Φέτος με παρακίνησε ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έχει απόλυτο δίκιο, αφού στην παρούσα συγκυρία χρειάζεται να συμμετέχουμε όλοι στις διαδικασίες του σωματείου. Θα πρέπει να είμαστε ενεργοί και να εξασκήσουμε το δικαίωμα μας στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι, όσοι επιθυμούν. Έτσι θα μπορέσουμε να καθορίσουμε εμείς το μέλλον του σωματείου ηθοποιών και να μην αφήσουμε να το καθορίζει είτε μία πολύ μικρή μειοψηφία, είτε μια μεγάλη μειοψηφία, που τόσα χρόνια παραπονιόμαστε γι’ αυτήν ότι αποφασίζει για εμάς. Δεν θα έπρεπε να παραπονιόμαστε, γιατί είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνένοχοι σε αυτό που συμβαίνει σήμερα στον κλάδο μας.

Μιλάς για τον χώρο σας, ασχέτως των κυβερνήσεων και των υπουργών;

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να διεκδικούμε από την εκάστοτε κυβέρνηση τα αιτήματα του κλάδου μας για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε την αξιοπρέπειά τόσο του κλάδου μας όσο και των ατομικών μας δικαιωμάτων. Αποφάσισα λοιπόν να κατέβω, έχοντας συγκεκριμένες απόψεις για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση και φυσικά αισθάνομαι απόλυτα αυτήν την ευθύνη. Αυτή τη στιγμή μπαίνω όσο πιο δραστήριος μπορώ για να βοηθήσω – μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου στο καινούργιο διοικητικό συμβούλιο – να παλέψουμε για τα προβλήματά μας.

Στον καλλιτεχνικό χώρο τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα και πιο περίεργα από τους άλλους επαγγελματικούς χώρους. Ξεκινάνε 5-10 παραστάσεις για το καλοκαίρι, ενώ διαφορετικά θα ξεκίναγαν 40-50. Πώς το νιώθεις αυτό;

 Φοβάμαι. Tο κυριότερο συναίσθημα που έχω, είναι ο φόβος. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τωρινό. Ήταν και είναι ένα διαχρονικό θέμα που δεν προέκυψε στον καλλιτεχνικό χώρο, και ειδικά στους ηθοποιούς με την κρίση του ιού.

Είναι σαν να αναγκαστήκαμε να κολυμπήσουμε στη μέση του ωκεανού, ενώ εμείς από την αρχή δεν είχαμε σωσίβιο. Αυτό που εννοώ, είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν φροντίσαμε εμείς οι ίδιοι οι ηθοποιοί να έχουμε εργασιακές συνθήκες ασφάλειας και φτάσαμε στο σήμερα που βουλιάζει η βάρκα. Το οξύμωρο είναι ότι ένω οι άλλοι έχουν σωσίβιο, εμείς προσπαθούμε να πιαστούμε από τα μαλλιά μας. Απλά η υγειονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που είχαμε ως κλάδος.

Η Υπουργός Πολιτισμού λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά κανένας από τον χώρο δεν της έδωσε πραγματικές λύσεις, παρά μόνο, κατά ένα μέρος οι support artworkers. Σαν σωματείο μετά τις εκλογές, αν έχεις εκλεγεί, πως πιστεύεις ότι πρέπει να λειτουργήσετε για να πάτε στον εκάτοστε υπουργό, να εκθέσετε τα όποια προβλήματα του κλάδου;

 Υπάρχει ένα δεδομένο που έχουμε αφήσει να συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ δεν μιλάω για το τώρα, μίλαω για το πριν και το μετά. αυτό Το δεδομένο λοιπόν είναι ότι, για πολλούς λόγους, τα καλλιτεχνικά σωματεία, και κυρίως το δικό μας, που γνωρίζω, δεν πηγαίνει σε κάποια συνομιλία με τους εκάστοτε κυβερνώντες του πολιτισμού με όρους ισονομίας. Είμαστε επαγγελματίες και τυπικά είμαστε μέρος της εθνικής οικονομίας, του Α.Ε.Π (του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος), και αυτό πρέπει να αποτυπώνεται και στις επαγγελματικές συνθήκες. Ως σωματείο που εκπροσωπεί τους ηθοποιούς, θα πρέπει να μιλάει ισόνομα και όχι με όρους επαιτείας. Δεν είναι δυνατό για κάθε αίτημά μας να είμαστε κάτω από γραφεία και να διαδηλώνουμε με δέκα αιτήματα, να κερδίζουμε τα δύο και να είμαστε ικανοποιημένοι. Πρέπει μιλώντας ισόνομα, να μπορούμε να επικοινωνούμε ξεκάθαρα για τα προβλήματα του κλάδου, ούτως ώστε να βρίσκουμε λύσεις και άρα να είμαστε πραγματικά υπολογίσιμο κομμάτι σην παραγωγική διαδικασία της οικονομίας. Δεν φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση γι΄αυτό, φταίμε εμείς που έχουμε υποβαθμίσει το ρόλο μας ως συνομιλητές και αντί να είμαστε μπροστά σε αυτούς που πρέπει να μας ακούσουν, είμαστε πάντα κάτω από τα γραφεία τους.

Ίσως για πρώτη φορά συνεργάστηκαν τα καλλιτεχνικά σωματεία ΠΟΘΑ, ΣΕΧΩΧΟ, Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και Σ.Ε.Η.. Πώς και τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σου για να έρθουν πραγματικά κοντά και να συλλειτουργήσουν;

Θα εκφράσω μία καθαρά προσωπική άποψη, με την οποία πιστεύω ότι δεν θα διαφωνήσει κανείς. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας, και δεν μιλώ για τον κορονοιο, αλλά για την υγεία στον τρόπο λειτουργίας του Θεάματος γενικότερα. Αν σε ένα σώμα έχει πρόβλημα το συκώτι, Θα αποκτήσει πρόβλημα και ο εγκέφαλος. Αν έχει πρόβλημα το πόδι θα αποκτήσει πρόβλημα και η μέση. Δεν μπορεί λοιπόν να λειτουργήσει σωστά το ένα μέρος ξέχωρα από το άλλο. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι στο χώρο που εργαζόμαστε, δεν είμαστε μόνοι. Πρέπει να φύγουμε από την εσωστρέφεια και τον αυτισμό, που υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια. Οι μουσικοί, οι χορευτές, οι τεχνικοί είναι συνάδελφοι μας δεν είναι απλά συνεργάτες μας. Οι ταξιθέτες, οι άνθρωποι που καθαρίζουν τα θέατρα, οι άνθρωποι που κρατάνε το κυλικείο είναι συνάδελφοι μας.

Δηλαδή είμαστε όλοι εργάτες;

Είμαστε εργαζόμενοι. όχι εργάτες ο καθένας από τη δική του πλευρά, με τη δική του ιδιότητα, με την δική του ειδικότητα, αλλά είμαστε συνάδελφοι. Αν ένα μέρος των συναδέλφων έχει πρόβλημα, εμείς οι υπόλοιποι είμαστε υποχρεωμένοι να το στηρίξουμε. Εγώ ως ηθοποιός αισθάνομαι πάρα πολύ καλά όταν όλοι οι εργάζονται σε ένα θέατρο, που δουλέυω, δεν έχουν πρόβλημα και θα αισθανθώ άσχημα αν κάποιοι απ΄ αυτούς είναι απλήρωτοι, ενώ εγώ πληρώνομαι. Προσωπικά με ενοχλεί πάρα πολύ αυτό. Το ζητούμενο είναι να φτάσουμε σε μία κοινωνία που θα λειτουργούν τα πράγματα με περισσότερη υγεία. Όπου φτάνει η αρμοδιότητα μας να μπορέσουμε να εξορθολογήσουμε την κατάσταση. Δε μπορούμε να μένουμε σε αυτήν την εσωστρέφεια και δεν πρέπει να μείνουμε σε μία λειτουργία σωματείου, που προστατεύει μόνο τους ηθοποιούς. Πρέπει με τα σωματεία των άλλων ειδικοτήτων στο χώρο του θεάματος να είμαστε σε διαρκή συνεργασία, σε διαρκή συνεννόηση και να έχουμε υποστηρικτικό ρόλο μεταξύ μας.

Τι σκοπεύεις να κάνεις επαγγελματικά μετά την κρίση του κορονοϊού;

Αυτήν την στιγμή όλα τα πράγματα είναι ρευστά. Ελπίζω να μπορέσουμε να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Προσωπικά έπαιζα στο Θέατρο Τέχνης στην παράσταση Edmond του Μάμετ, σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, για το οποίο ελπίζω να ξαναμπεί στο πρόγραμμα για το χειμώνα. Παράλληλα στο Θέατρο Αλκμήνη παιζόταν η Αναδρομή Γάμου, ένα έργο το οποίο έγραψα και σκηνοθέτησα, ελπίζοντας ότι και αυτό θα συνεχιστεί και του χρόνου.

Θέατρο Τέχνης – EDMOND David Mamet

Θέατρο Αλκμήνη – Αναδρομή  Γάμου