«Καστανόχωμα» του Μάριου Λεβέντη

Λάσπη που κολλάει στο πέλμα και μας ακινητοποιεί. Λάσπη που μουδιάζει τη ροή και ανασταίνει τη διαρροή από το σιντριβάνι του φόβου. Λάσπη μεταδοτική σαν ασθένεια, που ξέρουμε καλά, σκεπάζει την κεκοιμημένη μας ζωή. Βρεγμένο χώμα, καστανόχωμα. Χώμα που δεν ξέρουμε τι θα φυτρώσει αύριο.  Χώμα που μυρίζει θύματα και μαζεύει θρύμματα από χαλικάκια, να τα πετάξει στην καταραμένη συγκυρία. Αυτή που μας έφερε εδώ που μας έφερε: Μες στην ξενιτιά της αναμονής, να περνάμε από ακροάσεις βιοπορισμού κι από μοριακές συμπληγάδες που ζητάνε πίσω την υποψία της ελπίδας τους.

 Γιατί ο επόμενος μεγάλος πόλεμος είναι ανάμεσα στο αίμα και στο μούδιασμα. Αυτόν ζούμε και ήδη μετράμε απώλειες. Ένας πόλεμος που μελανιάζει τα ποθητά στήθη της νέας ιστορίας μας, ξετυλίγεται μπροστά μας σαν υπόσχεση κι ορκίζεται πως θ’ αφήσει εκλεκτά υπολείμματα από τις δαγκωματιές της. Θ’ αφήσει ιστορικές πληγές με το μαχαίρι της. Το ίδιο μαχαίρι που κάποτε έκοβε το ψωμί της αγκαλιάς μας, το ίδιο θα μπήξει την αρετή του μέχρι το κόκκαλο. Θα κατευθύνεται σαν ευφυέστατο σαράκι, σαν ζωντανός ιός ενός θρυλικού βασάνου που θα μεταλλάσσει τη μανία του και θα επιστρέφει όλο και πιο θυμωμένο.

 Βρεγμένο χώμα, καστανόχωμα. Χώμα που δεν ξέρουμε τι θα φυτρώσει αύριο. Χώμα που μένει σπίτι, νηστικό από χάδια και χορταίνει σημάδια. Νηστικό από έσοδα και πληρώνει έξοδα.  Χώμα που καλλιεργεί την πείνα και εκτίει την ποινή του μέχρι η ζωή να θυμίζει και πάλι ζωή, μέχρι να τρακάρει ο ήλιος το φεγγάρι και να ‘ρθει ξανά η ασφάλεια. Γιατί αυτός δεν είναι ο κήπος που αξίζουμε.