Κωνσταντίνος Τσιομίδης: Με την γνώση του παρελθόντος είμαστε πιο προστατευμένοι.

Πως αισθάνθηκες από την αρχή και πως βιώνεις τον ρόλο σου ως Παναγιώτη στο Κόκκινο ποτάμι;

Ο Παναγιώτης προέρχεται από μια απλή αγροτική οικογένεια όπου μπορεί και συμβιώνει αρμονικά με τους γύρο του. Είναι ο αδελφός της Βασιλικής (Χαρά Μάτα Γιαννάτου) και ο γαμπρός του Θέμη (Αργύρη Πανταζάρα). Όταν αρχίζουν λοιπόν οι εξεγέρσεις των Νεότουρκων, εκείνο το οποίο κάνουν κατά την γνώμη και την κρίση των είναι να στήνουν με συνοπτικές διαδικασίες δικαστήρια στην πλατεία του χωριού και να κρεμάνε ανθρώπους που θεωρούν ως αντιστασιακούς. Μεταξύ αυτών είναι και ο πατέρας του. Έτσι βλέποντας όλα αυτά τα εγκλήματα που συντελούνται και που οδηγούν στην βίαιη εκρίζωσή των, παίρνουν την απόφαση να πάμε στα βουνά και να υπερασπιστούν τον τόπο τους.

Ο Παναγιώτης λοιπόν είναι μια ήρεμη δύναμη χωρίς ιδιαίτερη ένταση και πάθος. Είναι ένας άνθρωπος ήσυχος, ένας άνθρωπος του μόχθου και του μεροκάματου. Δούλευε την γη και είναι αμιγώς συνδεδεμένος με τα ήθη και τα έθιμα των Ποντίων, με την θρησκεία του με την γλώσσα του. Το πολυτιμότερο αγαθό του ήταν ένα κάρο το οποίο είχε και που και αυτό με βία και αυθαίρετα του το πήραν. Και τότε, όλο αυτό το πάθος μετά από αυτή την αδικία που υφίσταστε, βγαίνει.

Ποιος είναι λοιπόν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει πλέον όλες τις επερχόμενες βίαιες καταστάσεις ξεκινώντας από αυτόν τον βιασμό της αδελφής του;

Όταν όλες αυτές οι τραγικές καταστάσεις είναι πραγματικότητα πια, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βάζει μπροστά την λογική ούτως ώστε το επόμενο βήμα και ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων να είναι σωστός και ξεκάθαρος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Το συναίσθημα και το πάθος πρέπει να πνιγεί, για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις και να κατορθώσεις να προστατέψεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τους γύρο σου. Οι δικοί του άνθρωποι είναι η αδελφή, η γυναίκα του και ο γαμπρός του, χωρίς όμως να αφήνει και τους συγχωριανούς του.

Η καταγωγή σου είναι από τον Πόντο. Ποιες είναι οι μνήμες που έχεις από τον παππού και την γιαγιά;

Η πρόγιαγιά μου, η Αφέντρια, λέγοντάς μας ιστορίες για εκείνα τα χρόνια, θυμόταν ότι οι Τούρκοι για να μην ξοδεύουν τις σφαίρες, έβαζαν οικογένειες σε παλιούς αχυρώνες και τους καίγανε. Πατέρες, μητέρες, μωρά…….. Αυτή όπως και τόσες άλλες δεν είναι μόνο μαρτυρίες. Είναι η ιστορική αλήθεια!!!

Πολλές είναι εκείνες οι φορές σκέπτομαι ότι υποδύομαι ένα ρόλο, ένα Πόντιο της εποχής του 1922, που είναι στα βουνά που πολεμάει.

Πριν από κάποια χρόνια μεταφέρανε τον προπαππού μου στο Ερζερούμ, τον υποχρεώσανε να σπάει πέτρες, να δουλεύει στα καταναγκαστικά έργα. Κατάφερε και οργάνωσε την δραπέτευσή του ακολουθούμενος από εκατό συντρόφους του. Ένα μήνα περπατούσαν μόνο νύκτα ενώ την ημέρα κρύβονταν στο δάσος, σε φωλιές ζώων ή όπου αλλού εύρισκαν.

Πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν από αφυδάτωση ενώ όταν κάποτε κοντά τους βρέθηκε ένα τάγμα Τούρκων, ο παππούς έχοντας γίνει σαν χαμαιλέοντας από τις κακουχίες. Όταν είδε τους Τούρκους από μακριά έκανε τάμα στον Άγιο Χαράλαμπο να του πάει λάδι, δηλαδή αν δεν τον δουν οι Τούρκοι και έτσι λοιπόν δεν τον είδαν οι Τούρκοι και φυσικά μετά εκπλήρωσε το τάμα του. Ακόμα και με το τάμα που είχε κάνει κατόρθωσαν μόνο πέντε από τους εκατό να φτάσουν στην Μακεδονία. Και αυτά δεν είναι λόγια του προπαππού ή δικά μου. Είναι καταγεγραμμένα. Αυτό λοιπόν και μόνο με κάνει να νιώθω υπόκωφα τον δικό του φόβο, τον δικό του θυμό, την δική του ταλαιπωρία. Παίζοντας αυτόν τον ρόλο είναι σαν να κάνω το χρέος μου στους προγόνους μου, σαν να ανάβω το κερί μου.

Επιφυλάσσει τραγικό φινάλε ή ξεφεύγει από το ιστορικό και γλυτώνουν κάποιοι;

Έχω ανάγκη να πω πως τα τελευταία γυρίσματά μας, είναι τόσο φορτισμένα συναισθηματικά, που ειλικρινά δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τις νύκτες. Είναι πράγματα που όπως προαναφέραμε έχουν γίνει κα δεν βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας όλα αυτά. Το φινάλε είναι πολύ τραγικό, έχει όμως μια μεγάλη τιμή. Όπως οι Σουλιώτισσες κράτησαν τα χέρια τους και πήδηξαν απ΄ τον βράχο, κάπως έτσι και η δική μα ιστορία θα τελειώσει.

Θάθελες κάτι να μας πεις για αυτούς τους 14 μήνες γυρισμάτων;

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μανούσο Μανουσάκη, γιατί με αυτή την συνεργασία και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε δίδοντάς μου αυτόν τον ρόλο, αισθάνομαι σαν να έχω πάρει ένα ακόμα πτυχίο. Σε αυτούς τους 14 μήνες που κάνουμε τα γυρίσματα νοιώθω πως έχω μάθει τόσα πολλά πράγματα όσον αφορά την τέχνη του κινηματογράφου μιας και είναι η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση. Η σειρά έχει αμιγώς κινηματογραφικό χαρακτήρα και έτσι κατόρθωσα να λάβω πλούσιες εμπειρίες και πολύ γνώση μέσα απ΄ αυτή την διαδικασία.

Ένα από τα πράγματα που μας ζόρισε είναι, ότι επειδή τα γυρίσματα είναι σε εξωτερικούς χώρους με τις εκάστοτε καιρικές συνθήκες. Ας αναφέρω ένα γύρισμα που έγινε τον Ιούλιο. Έχοντας ζέστη η δυσκολία αυξήθηκε φορώντας τα κουστούμια και έχοντας μαζί μας και τα εξαρτήματα που χρειαζόμαστε. Παρ΄ όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να το κάνουμε με ευλάβεια, πάθος και πολλή αγάπη, χωρίς να δυσανασχετούμε. Αυτή η ομοψυχία είναι σαν μια σφραγίδα όλου του θιάσου. Και μας χαρακτηρίζω σαν θίασο γιατί είμαστε δεμένοι όπως θα ήμαστε και σαν ομάδα στο θέατρο.

Το τηλεοπτικό κοινό σας, που ξεπερνά κάθε προηγούμενο, μαζί και με τον Ελληνισμό που βρίσκεται σε όλα τα μήκη και πλάτη και που στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι Πόντιοι, πιστεύεις ότι του έχει αγγίξει κάποια από τις ευαίσθητες χορδές του;

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα γι΄ εμάς είναι το ότι με αυτή την τηλεοπτική σειρά ενεργοποιήσαμε πάρα πολύ κόσμο όσον αφορά την ιστορία μας και την ιστορική αλήθεια. Η απηχήση που έχει στην νεολαία είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα. Όλοι γνωρίζουμε ότι για να έχουμε την συνέχεια που πρέπει σαν λαός θα πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία μας. Μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος ατενίζουμε το μέλλον διαφορετικά. Με την γνώση του παρελθόντος είμαστε πιο προστατευμένοι. Πράγματι το τηλεοπτικό κοινό μας που περιλαμβάνει και τους Πόντιους του εξωτερικού, παρακολουθούν με πολύ πάθος την σειρά, δεχόμαστε δε και πολλά μηνύματα ενθάρρυνσης συγκίνησης κάτι που μας αφήνει να καταλάβουμε ότι η ιστορία έχει αγγίξει πολύ κόσμο.

Ποιά είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια για τον επερχόμενο χειμώνα;

Ξεκινάμε πρόβες , με την σκηνοθέτη Μαρία Φραγκή, « Στον Διάλογο του Διονυσίου Σολωμού » στο Θέατρο Της Ημέρας, από τον Ιανουάριο – Φεβρουάριο. Είναι ένα έργο που ανελκύσαμε από τα συρτάρια και μέσα από τα κιτάπια του. Ο Σολωμός κατoρθώνει εδώ με την δική του χαρακτηριστική γλώσσα γραφής του να μας δώσει την βαθιά ριζωμένη φιλοσοφία του, την ποίησή του και τις ιδέες του για την ελευθερία. Ένα πολύ ιδιαίτερο μονόπρακτο, το οποίο θα απαρτίζεται από τρεις ηθοποιούς.

Τι σκέφτεσαι ως άνθρωπος, αλλά και ως ηθοποιός για όλη αυτή την τελευταία κρίση, που προήλθε απο τον ιό;

Η αλήθεια είναι ότι στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια αμφιβολία, ένα υποσυνείδητο άγχος και όλα τα πράγματα είναι ρευστά. Αυτό αισθάνομαι αυτή την στιγμή. Συζητώ για θέατρο, αλλά με παγωμένα βλέμματα και με την αίσθηση ότι ξεκινώντας παραστάσεις μπορεί να κοπούν στο ξεκίνημά τους. Μπορούν να μας διακόψουν αν θεωρήσουν ότι υπάρχουν και πάλι κρούσματα. Σίγουρα όμως αν συνεχιστεί όλο αυτό θα γεννηθεί η ανάγκη να υπάρξουν διαφορετικές μορφές έκφρασης που να υποστηρίζονται περισσότερο από το οπτικοαουστικό υλικό. Όμως το θέατρο που είναι ένας ζωντανός οργανισμός και έχει την ιδιότητα να εγείρει, να ανταλλάσσει ενέργεια, πληροφορίες και γνώση δεν μπορεί να χαθεί απ΄ την καθημερινότητά μας. Αν συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο είναι σαν να σταματάμε τον πολιτισμό τον ίδιο. Δεν μπορεί να έχουμε μια στείρα ζωή χωρίς θέατρο και πολιτιστικά δρώμενα. Είμαι αισιόδοξος πώς θα βρεθεί η χρυσή τομή για να μην αφανιστεί η τέχνη μας και σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν πολύ παράγοντες. Η πολιτεία πρέπει να δει τους δικούς μας αγώνες και θυσίες και στις δύσκολες στιγμές να μας στηρίζει. Κάθε εργαζόμενος στην τέχνη και στον πολιτισμό έχει δικαιώματα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως Ίσος πολίτης Δεν κάνουμε κάποιο χόμπι η ενασχόληση με την υποκριτική και η ηθοποιία είναι επάγγελμα και θα το κατοχυρώσουμε!