Κυριάκος Μητσοτάκης: Πανικός…

«Και τώρα οι δυο μας Κυριάκο». Κάπως έτσι έφτασε στο μέγαρο Μαξίμου το «έπος» του Νίκου Δένδια στην Άγκυρα.

Ως τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε το δέος που αισθάνονται οι Πρωθυπουργοί, όταν νιώθουν την ανάσα κάποιου δελφίνου στο σβέρκο τους.

Πριν την «επεισοδιακή» συνέντευξη Δένδια -Τσαβούσογλου, αλλιώς τα υπολόγιζε.

Να του στρώσει ο υπουργός Εξωτερικών το δρόμο για μια συνάντηση με τον Ερντογάν – όπως μαρτύρησε, άθελά του, ο φουριόζος Γεραπετρίτης.

Έτσι τα πράγματα θα έπαιρναν το δρόμο τους. Η συμφωνία με την Άγκυρα θα έφτανε στην Αθήνα με περιτύλιγμα «επιτυχίας».

Οι αβαρίες εκ μέρους της Ελλάδας θα υποτάσσονταν στον κανόνα της ανάγκης, της λογικής, και στο «τι θέλετε, να πάμε σε πόλεμο για να κριθεί αν έχει ΑΟΖ το Καστελόριζο;».

Πρώτοι και καλύτεροι θα επευφημούσαν οι «σύμμαχοι και εταίροι». Το Αιγαίο θα ηρεμούσε. Για να πάρει σειρά και το Κυπριακό.

Μια χαλαρή Συνομοσπονδία δυο κρατών θα έκλεινε το φάκελο.

Οι εταιρίες θα έβαζαν ανενόχλητες τα τρυπάνια τους να δουλέψουν.

Ο «διεθνής παράγων» θα έκλεινε την ελληνοτουρκική εκκρεμότητα και ο Ερντογάν θα έπαιρνε το μερίδιο που θεωρεί ότι το ανήκει.

Στην Αθήνα επικοινωνιολόγοι και μιντιάρχες θα σκηνοθετούσαν το «ημέρωμα του σουλτάνου», ως νέο παράσημο για τον Κυριάκο.

Με τη στάση του ο Δένδιας απέναντι στον Τούρκο υπουργό, ανατίναξε το σενάριο. Εκών – άκων.

Από διπλωματική σκοπιά δεν ήταν απολύτως συμβατή με τους κανόνες άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Λειτούργησε όμως καταιγιστικά επί του φρονήματος στο εσωτερικό.

Τους λόγους παρουσίασε συνοπτικά ο Γιάννης Βαληνάκης, συνομιλώντας με τον ημέτερο Βασίλη Σκουρή: «Εξέφρασε την καταπιεσμένη αγανάκτηση που νιώθει ο ελληνικός λαός από την αρχή της κρίσης με την Τουρκία, από την αρχή του 2020».

Δηλαδή, από τότε που κυβερνάει ο Μητσοτάκης! Ο λαός «είχε κουραστεί από μία πολιτική που σε φτύνει η άλλη πλευρά κι εσύ λες ψιχαλίζει».

Ο Βαληνάκης είναι Καραμανλικός, όπως κι ο Δένδιας, όπως κι ο Προκόπης. Όπως η πλειοψηφία της Κ.Ο. και της κομματικής βάσης – αν ληφθεί υπόψη ότι ο Καραμανλής θα έμενε στην ηγεσία αν ήθελε, μετά την ήττα του 2009.

Έκτοτε υπέβοσκε στους Καραμανλικούς η επιθυμία για ανάκτηση το απολεσθέντος ιδρυτικού εδάφους. Αλλά πώς;

Μετά από δυο διαδόχους, που αποδείχθηκαν κατώτεροί του, ο Καραμανλής εξακολουθεί να μην θέλει.

Ελλείψει ενδιαφερομένου με αποδοχή, ο Μητσοτάκης κοιμόταν και η τύχη του δούλευε.

Αυτό άλλαξε ο Δένδιας. Τώρα ο Πρωθυπουργός ξέρει ότι κινδυνεύει. Άμεσα.

Έχει αντίπαλο με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και υψηλή δημοφιλία. Με φωτοστέφανο μιας «νίκης» που αγγίζει τον πυρήνα του συλλογικού πατριωτισμού.

Η αμηχανία οδήγησε το επιτελείο του στο λάθος του ισχυρισμού ότι ο υπουργός Εξωτερικών «εκτελούσε εντολές του».

Ο εστί μεθερμηνευόμενο: ουκ εα με καθεύδειν το του Δένδια τρόπαιον.

Τον συνάντησε αμέσως, για να του δώσει… συγχαρητήρια, κατά τη νέα «διαρροή». Το υπονοούμενο είναι: «Έκανε ακριβώς ότι του είπα».

Ο πανικός ώθησε τον Μητσοτάκη να μπει αγωνιωδώς το κάδρο – σαν να του ανήκει το χρυσόμαλλο δέρας, που έφερε ο υπουργός του.

Οι παροικούντες ξέρουν ότι άλλο κάδρο ετοίμαζε για τον εαυτό του. Αλλά ο πανικός είναι κακός σύμβουλος…