Μ. Λαφτσίδου & Μ. Δαρνάκης “Μας εμπνέει η νοοτροπία και η κουλτούρα του νεοέλληνα” (ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΕΣ Θέατρο Αυλαία)

Η πρώτη μου επαφή, με τη Μαρία Λαφτσίδου και τον Μιχάλη Δαρνάκη, είχε γίνει με αφορμή μια καλλιτεχνική-συγγραφική τους δράση (ως μέλη  της ομάδας των mermiξ), ανθρωπιστικού- εθελοντικού χαρακτήρα, σε ένα φιλόδοξο project  διεθνούς εμβέλειας, το παιδικό βιβλίο Το Ταξίδι της Χαλιμά, www.thejourneyofhalima.com , την περίοδο που συμμετείχαν στην πετυχημένη παιδική παράσταση Πινόκιο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη. Η  τελευταία, έγινε παραμονή της πρεμιέρας του θεατρικού τους έργου, Εκκλησιάζοντες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Λαφτσίδου, της σάτιρας που κάποιους ενόχλησε,  χωρίς φυσικά να την έχουν παρακολουθήσει και έτσι προέβησαν σε βανδαλισμούς, βάφοντας με σπρέι την αφίσα τους στην είσοδο του Θεάτρου Αυλαία.

Ηθοποιοί, αλλά και  θεατρικοί συγγραφείς. Δύο νέα, ταλαντούχα, κοινωνικά ευαισθητοποιημένα άτομα, τα οποία  τολμούν να εκτεθούν και να εκθέσουν τους προβληματισμούς τους, όσον αφορά στη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας.

«Πάντα γράφουμε για θέματα που μας προβληματίζουν. Μας εμπνέει η νοοτροπία και η κουλτούρα του νεοέλληνα. Αυτό το λίγο από όλα και το ότι να ναι, της συχνά υπερβολικής, υπερφίαλης, επιφανειακής προσέγγισης των πάντων που τον χαρακτηρίζει, αφού παρασύρεται από την υπερπληροφόρηση, χωρίς να εμβαθύνει σε τίποτα και υιοθετεί απόψεις και συμπεριφορές που μπορεί να αλλάξουν, από τη μια στιγμή στην άλλη , επηρεασμένος από μια είδηση που άκουσε, μια δημοσίευση που διάβασε, μια φήμη που βγήκε, θύμα συχνά της παραπληροφόρησης, της πλύσης εγκεφάλου από μέσα επικοινωνίας, από ομάδες ή κέντρα εξουσίας, τα οποία εκμεταλλεύονται τους φόβους, τις  επιθυμίες, τις εμμονές, αλλά και  την άγνοιά του, προκειμένου να τον εκμεταλλευτούν, να τον αποπροσανατολίσουν  και να τον χειραγωγήσουν. Ένα ον, στο οποίο εφησυχασμός, ωχαδελφισμός  και κινδυνολογία συνυπάρχουν ή εναλλάσσονται,  ανά πάσα στιγμή» μου εξηγούν στη συνάντησή μας.

«Συναντηθήκαμε ως σπουδαστές της σχολής Ανδρέα Βουτσινά και πολύ γρήγορα, χωρίς να κάνουμε παρέα, αντιληφθήκαμε μέσα στην τάξη, πως είχαμε κοινή ματιά στα πράγματα και αίσθηση του χιούμορ. Γράφαμε και οι δύο από μικροί και ο νεανικός μας ενθουσιασμός, σε συνδυασμό με την άγνοια κινδύνου του πρωτάρη, μας έκανε εμένα στα 19 μου και τον Μιχάλη στα 20, να παρουσιαστούμε το 2011, στο Θέατρο Αυλαία, ζητώντας τον χώρο για την πρώτη μας παραγωγή» διηγείται η Μαρία Λαφτσίδου.

«Η απάντηση ήταν,  πως μάλλον δεν έχουμε αντιληφθεί, τι πάμε να κάνουμε και πως είμαστε καταδικασμένοι. Δεν μας πτόησε τίποτα και η παράσταση  «Ειλύθια», η οποία αφορούσε στη ματαιοδοξία μιας ντίβας της αρχαίας Ελλάδας, παιζόταν   με επιτυχία, για δύο χρόνια. Μια περίοδο που σπάνια παιζόταν κωμωδία και σάτιρα στο θέατρο, αλλά ο κόσμος το είχε ανάγκη. Ξέρεις είναι κρίμα να μη δίνεται βάρος από τις δραματικές σχολές, στην κωμωδία και η σάτιρα, θεωρώντας τα «δεύτερα». Στα θέατρα έχει γίνει μια στροφή το τελευταίο διάστημα λόγω κρίσης, μιλώντας για στροφή στο  λαϊκό θέατρο» συνεχίζει ο Μιχάλης Δαρνάκης.

-Ποια διαδικασία ακολουθείτε, όταν γράφετε πάνω σε μια αρχική ιδέα;

«Γράφουμε ξεχωριστά. Αν και έχουμε κοινή αίσθηση χιούμορ, έχουμε εντελώς διαφορετικό τρόπο στη διαδικασία γραφής. Εγώ για παράδειγμα για να συγκεντρωθώ, πρέπει να έχω γύρω μου φασαρία, ενώ η Μαρία το αντίθετο. Εγώ είμαι στη γραφή μου φλύαρος, ενώ η Μαρία πιο συγκεκριμένη και  «τσιγγούνα». Εγώ θέλω να έχω, από την αρχή, μια συγκεκριμένη δομή για το έργο. Αρχή, μέση και τέλος, ενώ η Μαρία είναι πιο ανοιχτή, θέλει να αφήσει το έργο να την πάει. Το καλό είναι, πως «πετάμε» πολύ εύκολα, ότι αντιλαμβανόμαστε, κατά την συνάντησή μας, πως δεν κολλάει ή είναι περιττό  σε ένα έργο. Δεν έχει δικό σου και δικό μου ή ποιος έγραψε περισσότερο ή ποιου ιδέα ήταν κάτι. Πολλοί φίλοι , διαβάζοντας ή βλέποντας έργα μας, νομίζουν ότι αναγνωρίζουν ποιος έγραψε τι, αλλά συνήθως κάνουν λάθος. Μέχρι πρόσφατα τα κάναμε όλα χειρόγραφα και έχουμε γεμίσει πολλά τεφτέρια που λέμε και μεταξύ μας. Ο φόρτος της δουλειάς όμως,  μας ανάγκασε να εκσυγχρονιστούμε  και να περάσουμε στη χρήση υπολογιστή και ίντερνετ»

–Πως προέκυψε η Ζαββέλα Ζέππω, αυτό το κωμικό bar theater, με εμφανίσεις σε χώρους της Θεσσαλονίκης και της περιφέρειας;

«Ξεκίνησε από ένα κείμενο που έγραψα, χωρίς πρόθεση να παιχτεί. Το έγραψα ένα βράδυ και ήταν ο τρόπος να ξεπεράσω μια ερωτική απογοήτευση. Με αυτοσαρκασμό και χιούμορ, μια γυναίκα μιλούσε για τον έρωτά της,  για έναν κοντό άντρα και τον χωρισμό που την πλήγωσε. Ένας μονόλογος που είχε αρχικά τον τίτλο «15 ολόκληρα …λεπτά». Διαβάζοντάς το ο Μιχάλης ενθουσιάστηκε και ήθελε να το ανεβάσουμε και να παίξω εγώ. Χρειάστηκε πολύ καιρός για να πειστώ, γιατί δεν ήθελα να παίξω κάτι που ουσιαστικά με αφορούσε, άσχετα αν το ήξερα μόνο εγώ. Ήταν η μοναδική  φορά που  αφορμή για ένα έργο μας, ήταν μια προσωπική εμπειρία.

Το κείμενο εμπλουτίστηκε με επιπλέον στοιχεία και η εξέλιξή του είναι η Ζαββέλα Ζέπω. Μία λαϊκή τραγουδίστρια δεύτερης κατηγορίας ( μπορεί και τρίτης ) που αποφασίζει, μετά από χρόνια «καριέρας», να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Γι’ αυτό τον  λόγο, κάνει μία τελευταία περιοδεία στην επαρχία, για να αποχαιρετήσει το κοινό της. Στις εμφανίσεις της μιλάει για τη ζωή της, για τους έρωτες που την πλήγωσαν, καθώς και για την πορεία της στα μπουζούκια. Μέσα από αυτήν την άκρως εκκεντρική κωμωδία βλέπουμε τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες τόσο των γυναικών όσο κι των ανδρών αλλά και τις δυσκολίες των ερωτικών σχέσεων».

-Πόσο εύκολο είναι να παίζεις ανάμεσα στο κοινό;

«Είναι εξαιρετική εμπειρία. Θέλει γερό στομάχι, πολύ προετοιμασία, ψυχραιμία και ετοιμότητα. Καμιά παράσταση δεν είναι ίδια και εμπεριέχει πάντα ένα ρίσκο. Πρέπει να είσαι έτοιμος, να διαχειριστείς την άσχημη συμπεριφορά κάποιων θαμώνων και  την αρνητική διάθεσή τους (ευτυχώς είναι κάποια μεμονωμένα περιστατικά), αλλά και να επικοινωνήσεις μαζί τους, να παίξεις, να τους κινήσεις το ενδιαφέρον και την προσοχή. Η συγκεκριμένη παράσταση μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές και  εμπειρίες. Εκτός του ότι γνωρίζουμε λόγω της περιοδείας νέα μέρη, κάνουμε πολλούς φίλους που μας αγκαλιάζουν με την αγάπη και την αποδοχή τους και το χειροκρότημά τους μας δυναμώνει».

-Πριν το «Εκκλησιάζοντες» προηγήθηκε το «Πραξικόπημα»

«Ναι. Μια κοινωνικοπολιτική κωμωδία. Δύο άνθρωποι, κλεισμένοι σε ένα υπόγειο, είναι οι μόνοι αψέκαστοι σε έναν κόσμο που όλοι έχουν ψεκαστεί και η κοινωνία βρίσκεται σε εξαθλίωση. Πείθονται λοιπόν, από κάποιον που τους επισκέπτεται, πως μπορούν να γίνουν οι σούπερ ήρωες που θα σώσουν τον κόσμο, ιδρύοντας ένα νέο κράτος και δημιουργώντας μια νέα θρησκεία, χωρίς να καταλαβαίνουν μέσα στην αφέλειά τους, ότι χειραγωγούνται προς όφελος τρίτων».

-Και κάπως έτσι φτάνουμε στο «Εκκλησιάζοντες»

«Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί και τους δύο πολύ. Γράφτηκε περίπου πριν τρία χρόνια, αλλά δεν είχαμε ακόμη το θάρρος να το παρουσιάσουμε στο κοινό. Μας προβληματίζει η σχέση του ανθρώπου με τη θρησκεία, όποια κι αν είναι αυτή, καθώς και η σύνδεση της με την πολιτική και τα ΜΜΕ. Αντλήσαμε στοιχεία από την καθημερινή επικαιρότητα και με χιούμορ, θελήσαμε να παρουσιάσουμε μια  σάτιρα για αυτό που όλοι συζητούν και βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων. Λέμε τα ίδια λοιπόν, αλλά με χιούμορ, βάζοντας επί σκηνής τον καθρέφτη, στραμμένο στον κάθε θεατή» απαντά η Μαρία.

«Σεβόμαστε τη θρησκεία, αλλά μας προβληματίζει η εμπορευματοποίησή της. Έχουμε ανάγκη από ισχυρή πολιτική ηγεσία, αλλά συχνά αντιμετωπιζόμαστε ως ψήφοι και μόνο. Θέλουμε να ενημερωθούμε και πέφτουμε συχνά, πάνω σε κατασκευασμένες ειδήσεις. Σκάνδαλα, διαπλοκή, ψηφοθηρία, αγώνας για την αλήθεια που όμως βρίσκει την «τιμή» της, δίψα για εξουσία και ίντριγκες κάτω από το τραπέζι. Πράγματα γνωστά σε όλους που είναι η συζήτηση στις παρέες, αλλά και στα ΜΜΕ. Πάντα, ανάμεσα σε όλους μας, υπάρχει και η «Καλλιόπη», ο ρόλος μου στο έργο. Ο  άνθρωπος που δεν θέλει να ακούσει  τίποτα αρνητικό, εθελοτυφλώντας, προκειμένου να μην κλονιστεί η πίστη που έχει ανάγκη και στην οποία στηρίζεται. Αρνείται να καταρρίψει τον μύθο και να δει την αλήθεια. Ένας κλέφτης , δεν τους κάνει όλους κλέφτες. Ένας διεφθαρμένος, δεν τους κάνει όλους διεφθαρμένους. Είμαστε όλοι άνθρωποι, με τα προτερήματά μας και τα ελαττώματά μας, τα δυνατά και αδύνατα σημεία μας και καλό είναι να μη γενικεύουμε, προκειμένου να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, αλλά να υπάρχουν κυρώσεις για τους παραβάτες και όχι ανοχή και συγκάλυψη» συνεχίζει ο Μιχάλης.

-Είστε περισσότερο ηθοποιοί ή συγγραφείς;

Μ.Λ. «Αν έπρεπε να διαλέξω θα κρατούσα τη συγγραφή».

Μ.Δ. «Δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ τίποτα από τα δύο. Θέλω να είμαι στην σκηνή, αλλά μου είναι αδύνατο να σκεφτώ πως θα εγκαταλείψω το δημιουργικό αυτό κομμάτι του εαυτού μου που λέγεται συγγραφή».

Αυτά για την απολαυστική σάτιρα «Εκκλησιάζοντες», η οποία σκανδάλισε και μόνο με τον τίτλο της, αλλά και την αφίσα της. Ειπώθηκε, από μέσο που είχε αρχικά ενταχθεί στους χορηγούς επικοινωνίας, ξέροντας από την αρχή το περιεχόμενό της, πως αποσύρονται.  Ο λόγος, όπως είπαν, ήταν όχι το γυμνό των αγοριώνστην αφίσα (πάνω από τη μέση), αλλά το φωτοστέφανο. Όλες οι αντιδράσεις και οι βανδαλισμοί, προέρχονται από ανθρώπους που δεν είδαν την παράσταση, η οποία γεμίζει την αίθουσα του Θεάτρου Αυλαία. Λοιπόν προτείνω, οι ίδιοι να καταγγείλουν τα κορίτσια της  Victoria Secret, τα φτερά ανήκουν μόνο στους αγγέλους και να φύγει το φωτοστέφανο έστω και αναδρομικά από την ταινία και το σίριαλ Ο Άγιος!

***φωτογραφίες Μαρία Μαυρίδου

Πληροφορίες για την παράσταση που παίζεται ως τις 30 Απριλίου, καθώς και οι δηλώσεις όλων των συντελεστών της στο link που ακολουθεί:

http://artandpress.gr/ekklisiazontes-afti-satira-den-echi-theo-tis-21-30-apriliou-theatro-avlea/