Please enable JS

Μαριλίτα Λαμπροπούλου: «Θα ήθελα να βρούμε την ομορφιά σε αξίες άλλες από τον φοβισμένο μικροσυμφεροντολογισμό!»

Τι σκεφθήκατε όταν σας πρότεινε ο σκηνοθέτης Γιάννης Νταλιάνης να παίξετε στην παράσταση «Το κινητό» του Μπελμπέλ;

— Ο Σέρτζι Μπελμπέλ είναι ένας σημαντικός σύγχρονος συγγραφέας, πρώτος διδάξας του μεγάλου κύματος του ισπανικού καταλανικού θεάτρου, που διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στην Ελλάδα, ο Μπελμπέλ έχει ήδη αγαπηθεί. «Το Κινητό» ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, αν και έχει κάνει ήδη μια πορεία ανά την Ευρώπη, ξεκινώντας από το Εθνικό Θέατρο της Ισπανίας. Διαβάζοντάς το, μου έκανε εντύπωση το ζωηρό ταμπεραμέντο γραφής, η λεπτή κωμικότητα, το θάρρος να μιλήσει για οριακά ζητήματα στις προσωπικές σχέσεις. Επιπλέον, ο Μπελμπέλ χρησιμοποιεί πολυεπίπεδα αυτό που πιο πολύ τρέμουμε στο θέατρο: τα κινητά. Το κινητό ως μάσκα, ως ανεπίδοτο γράμμα, ως μέσο παρεξηγήσεων, ως μάτι που βλέπει αυτά που δεν αντέχουμε να δούμε, ως ηχοτοπίο, ως παιχνίδι, ως φωνή που μεταφέρει αυτά που δεν τολμάμε να φωνάξουμε. Τέλος, το έργο είναι ένα σχόλιο πάνω στην “ασφάλεια” και την ευμάρεια της δυτικής κοινωνίας που οδηγεί τους ανθρώπους της στην αποξένωση και την αλλοτρίωση. Με τον Γιάννη Νταλιάνη μοιραζόμαστε την ίδια θεατρική γλώσσα, οπότε το ένιωσα από την αρχή σαν ένα κοινό σχέδιο. 

Μιλήστέ μας για τον ρόλο σας.

— Η Κλαούντια, ο ρόλος μου, όπως όλοι οι ρόλοι του έργου, είναι δελεαστική ερμηνευτικά, καθώς ισορροπεί ανάμεσα στη δύναμη, την επιτυχία, την κρυμμένη ευαισθησία και την γελοιότητα. Πρόκειται για μία πλούσια επιτυχημένη επιχειρηματία, με προσκόλληση στον νεαρό γιο της, τον οποίο καταπιέζει και απομυζά ψυχολογικά.  Κάποια ακραία γεγονότα στο έργο θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Μπορεί κάτι να καταφέρει να βάλει όρια στην κυριαρχία αυτής της γυναίκας; Με τι συνέπειες; Αν σπάσει το προσωπείο της, τι μπορεί να κρύβεται από κάτω; 

marilita1

Πως είναι η συνεργασία σας με την Χριστίνα Θεοδωροπούλου, την Ελίζα Σκολίδη και τον Βασίλη Βουνό;

Είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Με τη Χριστίνα Θεοδωροπούλου έχουμε συνυπάρξει ξανά θεατρικά, αλλά εδώ η αλληλεξάρτησή μας είναι μεγαλύτερη, γιατί οι δυο ρόλοι μας είναι, κατά κάποιον τρόπο, παραπληρωματικοί. Μοιάζει σαν ο ένας να είναι το alter ego του άλλου. Με το Βασίλη Βούνο, η σχέση είναι επίσης καλλιεργημένη, υπήρξε μαθητής μου στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, υπάρχει κοινό έδαφος επικοινωνίας και είναι πολύ όμορφο για μένα που βρισκόμαστε μαζί στη σκηνή. Με την Ελίζα Σκολίδη ήρθαμε πολύ γρήγορα κοντά καθώς, παρά την διαφορά γενιάς μας, ανακαλύψαμε ότι έχουμε έναν κοινό τρόπο να βλέπουμε κάποια πράγματα. Η επικοινωνία μας στη σκηνή είναι γρήγορη και ουσιαστική. Φυσικά, όλα αυτά υπό τις οδηγίες και την ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο σκηνοθέτης μας, ο οποίος έφτιαξε αυτή την ομάδα και ανέδειξε τις σχέσεις των προσώπων του έργου.

  Τι θα θέλατε να πάρουν μαζί τους οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;

Χαρά, σκέψη και δύναμη να ζήσουν πιο ελεύθεροι. Πιο κοντά στις αληθινές τους ανάγκες, αφού πρώτα τις συνειδητοποιήσουν.

marilita2

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εποχή της κρίσης και πως βλέπτε το μέλλον της;

Η τέχνη έχει ρόλο αποκαλυπτικό. Ονοματίζει με νέο τρόπο νέες ιδέες, μας στρέφει την προσοχή σε πράγματα που δεν είχαμε παρατηρήσει, μετασχηματίζει, αναπλάθει, επιτρέπει στα συναισθήματά μας να κινηθούν άφοβα, δημιουργεί ερεθίσματα, σκέψη, συζήτηση. Δημιουργεί κοινό μύθο. Κάθε εποχή είναι βαθύτατα συνδεδεμένη με την τέχνη που παράγει και καταναλώνει. Η ιστορία κρίνει με ποιον τρόπο. Φυσικά το μέλλον ανήκει (και) στην τέχνη. Η τέχνη δεν πεθαίνει. Όσο παραμένει ο άνθρωπος.

Τι πιστεύετε για την Ελλάδα του 2019;

Ότι είναι μια χώρα με δυνατότητες, με ανθρώπους γεμάτους ευαισθησίες και ικανότητες, που όμως είναι προσανατολισμένη σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Η κατεύθυνση αυτή μας απομακρύνει από την πιθανότητα να παραγάγουμε ένα προσωπικό ύφος, παραμένοντας συγχρόνως ανοιχτοί στη διεθνή κοινότητα, μας κάνει απαίδευτους αδαείς, μωροφιλόδοξους, απομονωμένους. Θα ήθελα όλοι να προσπαθήσουμε για την αναβάθμιση του ενστίκτου μέσα μας για μάθηση και καλλιέργεια. Να ξεκινήσουμε από ‘κει. Θα ήθελα να βρούμε την ομορφιά σε αξίες άλλες από τον φοβισμένο μικροσυμφεροντολογισμό. Να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε διανοητές, ιστορικούς, επιστήμονες, λογοτέχνες, να μάθουμε τα δικαιώματά μας και των άλλων. Τότε ίσως θα μειωθεί αυτή η ανάγκη για κορδωμένο εγώ, για αυτή τη φούσκα του εθνικισμού. Χρειάζεται προσωπικός κόπος και όχι φανφάρες, ανοιχτό μυαλό και όχι πυροτεχνήματα μίσους, για να φτιάξουμε κάτι, για να είμαστε κάτι.

Πληροφορίες και προσκλήσεις  για την παράσταση ΕΔΩ

ΤΟ ΚΙΝΗΤΟΑΛΜΑ

 

Array