Μάριος Λεβέντης: «Όλοι οικειοποιηθήκαμε τις μεταλλάξεις μας και ζητήσαμε την εξυγίανση»

Ο Μάριος Λεβέντης είναι μια ήρεμη δύναμη. Είναι μια δύναμη που παρέχεται μέσα από κάθε του βιβλίο. Γνήσια θεατρικός, από κάθε άποψη, με σπουδαία κριτική σκέψη απέναντι στα πράγματα, εξελίσσεται σε μια από τις πιο σοβαρές μορφές της διανόησης στη σοβαροφάνεια των καιρών μας. Ίσως ο νεότερος σύγχρονος δημιουργός με τόση παραγωγή και εμπειρία στη ζωή, που αν τον διαβάσεις με προσοχή, σε κάνει να θέλεις να ζήσεις καλύτερα.

Σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ο χαρισματικός συγγραφέας, μιλά για τον έρωτα, το νέο βιβλίο που κερδίζει τις εντυπώσεις, την αξία του βιώματος στην τέχνη, την αυθεντικότητα, τον χαρακτήρα μας, την πανδημία και το αποκαλυπτικό της περιεχόμενο, την ίδια στιγμή που φαντάζεται την επόμενη μέρα του θεάτρου ως μια μεγάλη κοινωνική γιορτή, προτείνοντας τη ζωντάνια της πίστης και της νιότης για να πάμε παρακάτω.

Απολαύστε τον!

Ας ξεκινήσουμε με το «Πόστερ», το νέο σας βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οδός Πανός. Διαβάζοντας το πρώτο μέρος, διαπιστώνει κανείς πως έχετε ερωτευθεί πολύ στην ζωή σας.

Με θεωρώ τυχερό γιατί δεν κράτησα ποτέ το πανό του ενθουσιασμού. Οι σωστές επαναστάσεις στον έρωτα γίνονται στο σεντόνι της καρδιάς. Ο έρωτας δεν είναι ένας διασυρμός παρεξηγήσεων. Είναι η ωριμότητα του να θέλεις να κλαις.

Το δεύτερο μέρος έχει όμως και κοινωνικό χαρακτήρα.

Αν σ’ ένα έργο δεν πειράξεις τις πρίζες της κοινωνίας, δεν έχει νόημα το ίδιο το έργο. Πρέπει να είσαι άτακτος για να μάθεις τρόπους.

Τι σας οδήγησε στο νέο σας έργο;

Τα εγκαταλελειμμένα θέατρα της ευαισθησίας μας που μένουν αφώτιστα. Το Πόστερ είναι ακριβώς αυτή η αφίσα της θαλπωρής που θα τα κινητοποιήσει.

Tι σημαίνει για εσάς το βιβλίο;

Το βιβλίο είναι μια συμπυκνωμένη βυσσινάδα. Νομίζουν ότι είναι χυμός αλλά είναι αίμα.

Πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς βιωματικός;

Το βίωμα έχει μια επώδυνη ανεξαρτησία. Είναι αυτόνομο, αυτοδίδακτο. Ίσως το υποτιμούν γιατί θέλουν ν’ αποτινάξουν από πάνω μας οτιδήποτε αυθεντικό. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την παθογένεια που όλα πρέπει να σχετίζονται και να συσχετίζονται με κάτι του παρελθόντος για να μας χαριστεί με επάρκεια το μέλλον. Υπάρχει παντού αυτή η παρελθοντολογία, γιατί πάσχουμε από αγοραφοβία της ιστορίας. Μας πιάνει πανικός και μόνο που γράφεται καινούργια! Γράφεται όμως και είναι λυτρωτικό να το αποδεχτούμε.

Υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές αυτής της παθογένειας;

Υπάρχουν άνθρωποι που γυμνάζουν τα μπράτσα της γνώμης σε χιλιάδες μονόζυγα βιβλιογραφίας, που δεν κατόρθωσαν να βρουν ένα δικό τους νόημα, αλλά παρ’ όλα αυτά αυτοδιορίζονται παντογνώστες. Κι είναι τόσο απορροφημένοι, που μπορεί να δηλώνουν στην εφορία της ματαιοδοξίας τους «διαβασμένοι», αλλά είναι ανυποψίαστοι.

Μας αρέσει ν’ αντιδράμε. Γιατί;

Γιατί νομίζουμε ότι κοινοτοπία της αντίρρησης είναι ρούχο που μας πάει και μας αναδεικνύει. Όχι. Η αντίρρηση μπορεί να μας κάνει δημιουργικούς μόνο όταν είμαστε αντιρρησίες του κακόγουστου εαυτού μας.

Πως αντιλαμβάνεστε την τωρινή πραγματικότητα;

Καταργημένη. Βλέπω μια συνεχή κατάργηση να κατακτάει συνεχώς έδαφος. Κατάργηση της ανθρώπινης ζωής, της ιδέας, της εντιμότητας, της αξίας. Αυτή η αναγκαία λήθη που εφευρίσκουμε, να ξεχάσουμε γρήγορα τους καταλύτες της ζωή μας, είναι επικίνδυνη.

Γιατί πέρασαν τόσο φόβο στον κόσμο;

Γιατί ο φοβισμένος άνθρωπος, είναι σαστισμένος. Έχει σπάσει τους κωδικούς του ανοσοποιητικού του και τον παραβιάζουν όσο και όποτε θέλουν. Ο φοβισμένος πείθεται. Ο ψύχραιμος τους τρομάζει.

Μαρτυράει κάτι τον χαρακτήρα μας;

Το εξελιγμένο φρένο μας στο συντηρητικό αμαξάκι των μετακινήσεών μας.

Τι χρειαζόμαστε για πάμε παρακάτω;

Πίστη και νιότη. Γιατί τ’ αγενή και άπιστα γηρατειά των πράξεών μας βεβηλώνουν συνεχώς τη «νέα» τάξη πραγμάτων.

Τελικά αγαπάμε το θέατρο;

Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτή την λέξη. Ακούω πολλούς «ν’ αγαπάνε το θέατρο» και κατά βάθος εννοούν ότι αγαπούν τη δικιά τους επιτυχία στο θέατρο. Για ν’ αγαπάς το θέατρο, πρέπει ν’ αγαπάς και το μέλλον του. Όχι μονό τη σεζόν που διαπρέπεις.

Πιστεύετε ότι αυτό οδήγησε στις αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών;

Οι αποκαλύψεις έγιναν σε μια περίοδο αναπόφευκτων και γενικών μολύνσεων. Έχει σημασία γιατί όλοι οικειοποιηθήκαμε τις μεταλλάξεις μας και μοιραία ζητήσαμε την εξυγίανση. Το θέατρο βαπτίστηκε εκ νέου στ’ αγιασμένα νερά της κάθαρσης και του εξορκισμού. Παρακαλώ να σεβαστούμε το θέατρο. Αρκετά συμβόλαια θανάτου έστησαν στην τέχνη μας.

Πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα στο θέατρο;

Γιορτή. Μια μεγάλη κοινωνική γιορτή προς το ωραίο! Χωρίς την υπερμετάδοση της ασχήμιας που μας κατέκλεισε. Να πάει ο κόσμος στο θέατρο. Θα φύγει καλύτερος, δυνατότερος και ομορφότερος.

Μια ευχή για όλους μας.

Να εξουδετερώσουμε τον κυνισμό του διχασμού και να κάνουμε το εμβόλιο της προσευχής μας.