Please enable JS

Ο Ανέστης Ισχνόπουλος μάς μιλά για την αγγλική παράσταση “Medea” & το ράγκμπι!

Γιατί αποφάσισες να παίξεις σε αυτού του τύπου την παράσταση (και δεν το λέω για την άριστη γνώση αγγλικών σου, που ήταν αναγκαστική);

Γυρνώντας από τις σπουδές μου στο Λονδίνο συνεργάστηκα κατευθείαν με έναν τοπικό αθηναϊκό θίασο, ωστόσο δεν έμεινα ικανοποιημένος από το καθεστώς της συνεργασίας μας και αφού ολοκληρώθηκε η σύμβασή μας, αποζήτησα κάτι καινούριο.

Πρόσεξα την ακρόαση στο διαδίκτυο και παρατήρησα ότι επρόκειτο για αρχαιοελληνικό θέατρο κι αν μη τι άλλο στα αγγλικά, που τα είχα και φρέσκα έτσι κι αλλιώς, οπότε έλαβα συμμετοχή στην ακρόαση και, ομολογουμένως, η εκάστοτε εντύπωσή μου για την παραγωγή ήταν κάτι παραπάνω από θετική, αισθάνθηκα μία επαγγελματική αρτιότητα, σχετικά σπάνια έναντι των συνήθως παρατηρούμενων συνεργασιών στα καλλιτεχνικά τεκταινόμενα. Είχα εντρυφήσει εκτενώς κατά τις σπουδές μου στην τεχνική με την οποία ήθελε να δουλευθεί το κείμενο η σκηνοθέτις, αυτή των ‘Viewpoints’, μία προσέγγιση στην υποκριτική που αποτελεί μεγαλόπνοη προοπτική κι ολόκληρη κοσμοθεωρία για μένα, οπότε μου ήταν εύκολο να ανταποκριθώ θετικά στο κάλεσμά για συμμετοχή μου στο θίασο και το όλο εγχείρημα.

Μου είχαν λείψει αν μη τι άλλο και τα αρχαιοελληνικά κείμενα όσο ήμουν στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν συνήθως μόνο διασκευασμένα και ουσιαστικά αγνώριστα. Άλλωστε, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο να έχει το προνόμιο ένας Έλληνας ηθοποιός της σύγχρονης Ελλάδας να νιώθει καθημερινά το δέος της ερμηνείας αρχαιοελληνικών κειμένων στα Αγγλικά, στην καρδιά της Αθήνας και το μεγαλείο της Πλάκας, στο προσκεφάλι της Ακρόπολης και σε απόσταση αναπνοής από το αρχαιοελληνικό αμφιθέατρο του Διονύσου όπου πρωτοαπήγγειλε ο πρώτος μας Υποκριτής και πόσο μάλλον με αυτή την πλούσια πληθώρα θεατρικών μασκών με τις οποίες εργαζόμαστε.

anestis2

Γιατί σπούδασες θεάτρο στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα;

Κυριολεκτικά όλο αυτό ξεκίνησε με κάποια ταξίδια μου στο εξωτερικό. Κανονικά δεν είχα καμία λαχτάρα να σπουδάσω στο εξωτερικό, άλλωστε και οι πρωθύστερες σπουδές μου στις επικοινωνίες ήταν εγχώριες, πόσο μάλλον να μετοικήσω στη Μεγάλη Βρετανία. Ωστόσο αναγνώρισα την ισχύ κι επιρροή του Λονδίνου στα καλλιτεχνικά δρώμενα, τουλάχιστον πανευρωπαϊκά αν όχι παγκοσμίως. Πράγματι παρέχει άρτια πακέτα υποκριτικής και θεατρικών σπουδών.

anestis8

Σίγουρα, θα μου πεις, έχουμε κι εδώ δραματικές σχολές, απλώς έτυχε να βρίσκομαι σε μία περίοδο στη ζωή μου όπου ήθελα να αποζητήσω μία ακαδημαϊκή προοπτική υπό μία πιο εξωτική οπτική γωνία, να ζυμωθεί η τέχνη μου υπό πρίσματα κι αλληλόδραση και συνέργεια με άλλες κουλτούρες, να δω πως είναι να ερμηνεύω Tennessee Williams ή Όμηρο με άτομα από το Ντουμπάι, από τη Μελβούρνη, από τη Ρώμη και τη Φλόριντα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες προφανώς δεν μπορούσα να το επιχειρήσω για λόγους οικονομικούς και δεν ήμουν ακριβώς πρόθυμος να μπω και στη διαδικασία να το κυνηγήσω, γιατί ίσως αν το έκανα να έβρισκα άκρη. Αν για κάτι είμαι σίγουρος είναι ότι η τύχη ευνοεί τους θαρραλέους.

Παρόλα αυτά, φυσικά, δεν ήταν εύκολη η διαδικασία ακροάσεων για να περάσω στη σχολή, καθώς προφανώς η προσφορά κι ο ανταγωνισμός νέων καλλιτεχνών στην καλλιτεχνική σκηνή εκεί είναι δαιδαλώδους μεγέθους. Ωστόσο το Λονδίνο είναι μία Μέκκα όσον αφορά το συνδυασμό μιας παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας, πλουραλιστικής καλλιτεχνικής κοινότητας και ενυπάρχοντος επαγγελματισμού σε αυτήν.

anestis10

Τι προτιμάς, να δουλέψεις εδώ ή στο Λονδίνο;

Λόγω του πυκνού φόρτου εργασίας ενός προγράμματος υποκριτικής σε μία από τις κατεξοχήν καταξιωμένες δραματικές σχολές του εξωτερικού (ακαδημία Rose Bruford College of Speech & Drama), κυριολεκτικά απλώς δεν πρόφταινα να κυνηγήσω ενδεχόμενα επαγγελματικής αποκατάστασης στο Λονδίνο και μάλλον δεν με ενδιέφερε κιόλας αρκετά για να είμαι ειλικρινής. Ήθελα να γυρίσω πίσω ενστικτωδώς για ένα διάστημα. Κάτι ίσως να με απώθησε στην βορειότερη νοοτροπία. Το μεσογειακό μεράκι μου παράγινε πολύτιμο μεγαλώνοντας χωρίς να το καταλάβω πρωθύστερα οπότε ακόμη και ως ένας ακόμη βιοπαλαιστής των σύγχρονων δυσπραγιών του επαγγέλματος στην Ελλάδα, προτίμησα να καλλιεργήσω, τουλάχιστον για αρχή, την καριέρα και την τέχνη μου στη γενέτειρά μου.

anestis9

Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το ράγκμπι;

Γενικά πρόκειται για μία παγκόσμια δραστηριοποίηση κι ακτιβιστική πρωτοβουλία. Έχω μία εμπειρία και ένα υπόβαθρο ακτιβιστικό από την αλληλεπίδρασή μου με τις επικοινωνίες και τη δημοσιογραφία στην πατρίδα μου Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα, λοιπόν, έμαθα πως υπάρχει ένας παγκόσμιος οργανισμός που προωθεί τη διαφορετικότητα στον αθλητισμό και, εν προκειμένω, στο ράγκμπι (rugby union).

Πρόκειται άλλωστε για ένα άθλημα που εκ των πραγμάτων είναι συμβατό με τη διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα (ξεκινώντας από τη σωματοτυπική) και υποστηρίζει την ευγενή άμιλλα, καθώς εύκολα θα διαπιστώσει κανείς ότι, ενώ εκ πρώτης όψεως φαντάζει βίαιο, παίζεται με απίστευτο σεβασμό, ευγένεια και ήθος ως προς τους συμπαίκτες, αντιπάλους, τους κανόνες και τον όλο του θεσμό.

Το ράγκμπι και φυσικά και η παγκόσμια αυτή κίνηση που συναποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα στη θέσπιση της ομάδας μας, υποστηρίζουν την ανοιχτότητα και τη διαφορετικότητα, με πρόσημο κοινωνικό κι ακτιβιστικό, ούτως ώστε καθένας μας, οποιασδήποτε καταγωγής, χαρακτηριστικών, σωματότυπων, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλετικού και παντός τύπου υποβάθρου να αισθάνεται άνετος και αναπόσπαστο κομμάτι και μέλος της ομάδας.

anestis14

Μου ζητήθηκε, λοιπόν, μέσα από τα social media από την εν λόγω κινητοποίηση να πυροδοτήσω τη συσπείρωση μίας ομάδας τέτοιου χαρακτήρα με κύριο σκοπό πάνω από όλα να συνευρεθούν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι και να απολαύσουν μαζί δόσεις αυτού του τόσο εξωτικού για τα ελληνικά δεδομένα αθλήματος. Στο γήπεδο θα με γνωρίσετε ως κάπτεν της ομάδας.

Μέχρι και σήμερα, λοιπόν, σχεδόν 2 μήνες από την αφετηρία του εγχειρήματος, ολοένα και μεγαλώνουμε οι «Κένταυροι Αθήνων» (Athenian Centaurs RFC) και, φυσικά, προσκαλούμε κάθε ενδιαφερόμενο να μη διστάσει να μας βρει στα κοινωνικά δίκτυα και να επικοινωνήσει μαζί μας για οποιαδήποτε πληροφορία ή εκδήλωση ενδιαφέροντος.

anestis4

Πάνε μαζί η ηθοποιία και το ράγκμπι;

Γιατί όχι;! Ο καλλιτεχνικός χώρος είχε ανέκαθεν σχέσεις με τον αθλητισμό κι αν μη τι άλλο με την εκγύμναση καθαυτή. Το εύ αγωνίζεσθαι κι η ευγενής άμιλλα, άλλωστε, δεν πάει μόνο για τα γήπεδα αλλά και για τα θέατρα, τα κανάλια και τους κινηματογράφους.

Έχεις ρόλους που θα ήθελεςνα παίξεις ή δεν έχεις; Γιατί πια υπάρχει και αυτή η απάντηση έντονα σήμερα.

Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν ρόλοι που δεν θα έπαιζα. Μπορώ και θέλω ενεργά να βρίσκω ενδιαφέρον και να με ιντριγκάρει όλο και κάτι σε οποιονδήποτε χαρακτήρα και ψυχοσύνθεση έχω την ευκαιρία να αναλύσω και να δουλέψω.

Προσωπικά, βρίσκω ισχυρό και ηχηρό το να μπορώ να βρω κοινά σημεία πλεύσης με κάθε εκάστοτε ρολό. Είναι σαν ενδόμυχά μου κάθε ρόλος να βγαίνει σε πρώτο ραντεβού γνωριμίας μαζί μου και να αναπτύσσεται μεταξύ μας μία επαφή, μία σχέση, μία ουσιώδης αλληλεπίδραση, στάδιο που εάν κατορθώσει να κατακτηθεί, μπορούν να επιτευχθούν ολόλαμπρα πράγματα, πράγματα πράγματι ανθρώπινα και πανανθρώπινα, με τον οποιονδήποτε χαρακτήρα. Η υποκριτική είναι μία διαδικασία αέναου εορτασμού όλων όσων έχουν καταφέρει τα πιο ευγενή ένστικτά μας, όλα όσα μας κάνουν ανθρώπινους και ανθρώπους, με αναγκαίο κι απαραίτητο κόμβο και κανόνα την ενσυναίσθηση.

Από κει και πέρα, σίγουρα έχω κάποιες προσωπικές προτιμήσεις. Εξαίρετα τα κλασσικά έργα κι αριστουργήματα αλλά και ποιός δεν θα ‘θελε να αποτελέσει κάτι πρωτοποριακό, κάτι ολοκαίνουριο, να ‘γεννήσει’ κάτι φρέσκο για τη νέα γενιά; Ένας ήρωας, ένας νέος, μεσογειακός υπερήρωας, γιατί όχι;!

anestis12

Σε κάθε κρίση αυξάνει ο ρατσισμός και ο φασισμός. Εσύ πως το επεξεργάζεσαι αυτό;

Είναι πολύ κλισέ να πω πως κάθε τέτοιο φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας λύνεται με την παιδεία, αλλά, σε τελική ανάλυση, είναι και η αλήθεια. Το θέμα είναι το εξής: όταν λέμε παιδεία, φανταζόμαστε κάποιον να κάθεται σπίτι και διαβάζοντας βιβλία ξαφνικά λύνονται όλα του τα θέματα και συμπλέγματα. Όχι φυσικά.

Η παιδεία είναι πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Ξεκινάει σπίτι και συνεχίζεται στο σχολείο, στη δουλειά, στις παρέες και στους φίλους, στους συντρόφους και σε κάθε κύκλο και αλληλεπίδραση κάθε ατόμου. Γαλουχώντας πολύπλευρα κάθε νέα νοοτροπία, σιγουρεύουμε τουλάχιστον την πρόσβασή των ατόμων σε καλλιέργεια κριτικής ικανότητας κι ανεξαρτητοποιημένης βούλησης. Όσο τα άτομα έχουν τη νόηση να κρίνουν και να συγκρίνουν ορθολογικά, εμπειρικά και με ενσυναίσθηση, έχω κάθε εμπιστοσύνη και πίστη σε κάθε άνθρωπο, από τον πιο μπερδεμένο στον πιο πεισματάρη.

Νομίζω πως μία λειτουργική παράμετρος στην οποία πάσχουμε είναι η υπομονή, η προθυμία και η βιασύνη μας. Τί κάνουμε, δηλαδή, με όλα αυτά τα άτομα που έχουν ήδη διαμορφώσει κάποιες ορισμένες απόψεις που φαντάζουν και πιθανότατα είναι κιόλας στρέβλες; Ως νέος κι εγώ, έχω νιώσει έντονα πως προτρέχουμε να χωρίσουμε στρατόπεδα, να σταμπάρουμε ταμπέλες ‘εμείς’ κι ‘αυτοί’ και γραμμές στο έδαφος μεταξύ μας, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτά. Ο κόσμος έχει υποφέρει πολλάκις και ξεκινάει να δυσκολεύεται να συγχωρήσει. Οι αντοχές κι η υπομονή του κι η ελπίδα του ξεθωριάζουν. Καταλαβαίνω και συμπάσχω απόλυτα.

Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα πως σε αυτήν ακριβώς την, έως και υπερφυσική, υπομονή και στωικότητα βρίσκεται η λύση. Ας συνεχίσουμε να συζητάμε με επιχειρήματα, χαμογελαστά, καλοπροαίρετα κι ατάραχα (κατά προσέγγιση) με εκείνον το φίλο ή συγγενή ή συνάδελφο ή κι απλό γνωστό που εξέφρασε κάτι παράξενο, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, να δούμε βαθύτερα και να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια τα ένστικτα μέσα μας (την οξυδέρκεια, την ευθυκρισία, την ενσυναίσθηση) που θα χρειαστεί να του αφυπνίσουμε. Μπαίνοντας στη θέση του διπλανού, γίνεται ευκολότερο να ερμηνεύσεις μία ορισμένη συμπεριφορά και μόλις γίνει αυτό, διευκολύνεται και η αντιμετώπισή της. Ένα εξαιρετικό μέσο και σύντροφος σε όλο αυτό είναι και η τέχνη φυσικά.

Όλα μπορούν να ξεκινήσουν με μία βόλτα με αυτό το άτομο, με μία συζήτηση, με μία άλφα στοργική επιμονή και στωική υπομονή και με αγάπη, όσο παιδικό κι αν ακούγεται. Κλείνοντας πόρτες στα μούτρα του κόσμου συνεισφέρουμε στο να κλειστούν και να γραπωθούν ακόμη βαθύτερα κι ακόμη εντονότερα σε όλες αυτές τις προβληματικές απόψεις. Ο κόσμος δεν συζητάει πλέον. Έχουμε ξεχάσει να μιλάμε και η ησυχία αυτή εμφανώς γίνεται επικίνδυνη. Δεν πρέπει να τα παρατάμε εύκολα. Πρέπει να είμαστε εκεί. Δεν εγκαταλείπουμε ανθρώπους πίσω κι αυτό είναι ένα μάθημα γεννημένο τόσο στο «σανίδι» και σε κάθε σανίδι, όσο και στο γρασίδι και σε κάθε γήπεδο.

 anestis15

 Πληροφορίες για τη μοναδική αγγλόφωνη παράσταση (που έπαιξε ο Ανέστης Ισχνόπουλος το καλοκαίρι)  στην Ελλάδα ΕΔΩ

medea1 412f2ecd