Nικόλας Νιώτης

Από “Το Σαράι του Φεχίμ Πασά” στην όπερα “Ριγγολέτο” του Verdi στο Ηρώδειο.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Σταμάτη Μπαντούνα να παίξεις στο έργο “Το Σαράι του Φεχίμ Πασά”;

Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σταμάτη για την ευκαιρία που μου έδωσε. Μετά από δύο χρόνια διαλλειματικής καραντίνας, οι περισσότεροι καλλιτέχνες  απείχαμε από τον χώρο εργασίας μας. Το Σαράι του Φεχίμ Πασά ήρθε απρόσμενα ώστε να μπω προσωπικά και πάλι στον χώρο του θεάτρου. Πρόκειται για μια παράσταση  που μου κέντρισε εξαρχής το ενδιαφέρον και αποφάσισα  πως οι συνθήκες ήταν ιδανικές ώστε να είμαι μέρος αυτής.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Θα ήθελα πρωτίστως να αναφέρω, πως πρόκειται για μια παράσταση που βασίζεται στην εναλλαγή ρόλων. Συνεπώς, εγώ ενσαρκώνω συνολικά τέσσερις ήρωες του έργου. Ενδεικτικά θα αναφερθώ στον Χαντί, σύμβουλο του Σουάτ Πασά, που προσπαθεί μέσω των ελεύθερων ιδεών του να τρυπώσει στην εξουσία αλλά και στη Μυριμπάν, κόρη του Φεχίμ Πασά, που μέσω ενός αντρικού συμβόλου και ενός τίτλου επιθυμεί να εξυπηρετούνται οι δικοί της στόχοι. Το γεγονός λοιπόν, πως ένας ηθοποιός μπορεί να αλλάζει πρόσωπο αλλάζοντας απλά ένα κοστούμι επάνω στην σκηνή, αποτελεί πρόκληση τόσο για εμένα όσο και για τον ίδιο τον θεατή.

Τι ιδιαίτερο θα έχει η παράσταση σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Το Σαράι του Φεχίμ Πασά αποτελεί μια τουρκική κωμωδία με στοιχεία λαϊκού θεάτρου και φόρμας. Παιχνίδια εξουσίας, διαπληκτισμοί, έρωτες, ελεύθερες (και μη) ιδέες πλαισιώνουν ένα έργο που αγγίζει τον θεατή του σήμερα. Πρόκειται για ένα κείμενο ερχόμενο από μια χώρα, την οποία δεν συναντά εύκολα ένας θεατής στην ελληνική σκηνή. Πόσο μάλλον όταν το κείμενο αυτό έχει έντονο κωμικό και σατυρικό χαρακτήρα. Αυτό και μόνο, είναι ένα μεγάλο δέλεαρ για το κοινό. Ακόμα, όπως προανέφερα το πάντρεμα λαϊκού θεάτρου και μπρεχτικών στοιχείων, αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εργαλείο της παράστασης. Το πιο

σημαντικό ωστόσο, είναι η ενέργεια και η χαρά που έχουμε όλοι μας κάθε φορά. Στήνουμε μια μικρή γιορτή κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Σαράι μας.

To καλοκαίρι θα πάρεις μέρος ως χορευτής στην παράσταση της Ευαγγελάτου στην όπερα   Ριγγολέτο του Verdi στο Ηρώδειο. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Το περσινό χειμώνα, η κα. Κατερίνα Ευαγγελάτου πραγματοποίησε μια ανοιχτή ακρόαση για την όπερα Ριγγολέτο που θα “ανοίξει” το Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο. Αυτό, ήταν αρκετά τιμητικό ποσό μάλλον όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα είμαι μέρος αυτής. Είναι τεράστια ευκαιρία για έναν ηθοποιό να παίξει στο εμβληματικό θέατρο του Ηρώδη Αττικού και να συνεργαστεί με τόσο σημαντικά ονόματα του χώρου μας. Στο συγκεκριμένο έργο, συμμετέχω ως χορευτής και ηθοποιός και ομολογώ πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό. Ο συνδυασμός χορού και υποκριτικής αποτελεί για μενα την μεγαλύτερη πρόσκληση συναρτήσει των επιμέρους συνθηκών. Νιώθω εξαιρετικά τυχερός που έχω την δυνατότητα να συμμετέχω σε μια τέτοιου βεληνεκούς παραγωγή.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι”;

Αναμφίβολα, ο καλύτερος τρόπος να αντισταθείς σε κάτι είναι να το αναγνωρίσεις και να μην εξομοιωθείς με αυτό. Εκφέροντας μια διαφορετική άποψη και προάγοντας την προσωπική σου κρίση, θέτεις τον εαυτό σου ως μέρος ενός συνόλου που αντιδρά, υπάρχει και είναι ελεύθερο να αποφασίσει. Η εξομοίωση οδηγεί στην μαζικοποίηση και όχι στην ομαδοποίηση, που βοηθά  στην προσωπική και κατ’ επέκταση συλλογική ανάπτυξη. Κάπως έτσι λειτουργεί και το θέατρο, αφενός ως μια μορφή αντίστασης ενάντια στην εξομοίωση των κοινωνικών γίγνεσθαι και αφετέρου ως μια έκφραση ισότητας και συνάμα διαφορετικότητας.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα έπρεπε να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Την τελευταία δεκαετία ο χώρος της τέχνης έχει δεχτεί πλήγματα που άλλοτε συνέβαλλαν θετικά και άλλοτε αρνητικά. Το κίνημα #metoo ήταν ένα χτύπημα από την τέχνη προς την ίδια την τέχνη. Οι άνθρωποι του χώρου αναγκάστηκαν – με τον σωστότερο τρόπο – να αλλάξουν τρόπο σκέψης και να προάγουν την όμορφη πλευρά της τέχνης. Υπερασπίστηκαν δικαιώματα και συναδέλφους, γνώρισαν και προέβαλαν την αλήθεια και σε συνέπεια αυτού προάσπισαν την ειλικρίνεια. Είναι πολύ  ενθαρρυντικό πλεον ότι ο κόσμος κατανοεί τις δυσκολίες του επαγγέλματος μας και μας στηρίζει έμπρακτα ή μη. Επιπρόσθετα, οι καλλιτέχνες, και κυρίως  οι ηθοποιοί, έχουν να αντιμετωπίσουν και την ανοιχτότητα του επαγγέλματος τους. Χωρίς αυτό να κρίνεται απαραίτητα ως αρνητικό, το επάγγελμα των καλλιτεχνών αντιμετωπίζει εμπόδια αρχικά ως προς την εύρεση εργασίας και κατ’ επέκταση ως προς την αναγνώριση αυτής. Το απλούστερο παράδειγμα αποτελεί η μη πληρωμή των προβών που απαιτούνται για την υλοποίηση μιας παράστασης. Προσωπικά, θα θεωρήσω μεγάλο κοινωνικό επίτευγμα την επόμενη φορά που θα αναφερθώ στο επάγγελμα μου να μην χρειαστεί να απαντήσω κάτι περαιτέρω στην ερώτηση “τι δουλειά κάνεις”. Η απάντηση “είμαι  ηθοποιός” θα έπρεπε να είναι αρκετή τόσο για εμάς όσο και για το κοινωνικό σύνολο.

“ΤΟ ΣΑΡΑΪ ΤΟΥ ΦΕΧΙΜ ΠΑΣΑ” του  Μπαντούνα Σταμάτη