Τι σκέφτηκες, όταν σου πρότεινε ο σκηνοθέτης Λύσανδρος Σπετσιέρης, να παίξεις στο «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του William Shakespeare.

Δεν μου το πρότεινε. Πέρασα από οντισιόν, η οποία, σημειωτέον, ήταν από τις πιο ευχάριστες και ενδιαφέρουσες οντισιόν που έχω παρευρεθεί. Οπότε, όταν με ειδοποίησε ο Λύσανδρος ότι με θέλει για την παράσταση, χάρηκα πολύ. Είμαι χορεύτρια και η ιδέα του να συμμετέχω όχι μόνο κινητικά, αλλά και υποκριτικά στην παράσταση είναι ένα στοίχημα τόσο για τον σκηνοθέτη όσο και για μένα. Το συγκεκριμένο έργο δεν το είχα διαβάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως ο Shakespeare είναι πάντα επίκαιρος και με έναν περίεργο τρόπο μπροστά από την εποχή του, και μπροστά και από τη δική μας εποχή σε ορισμένες περιπτώσεις.

Με ποιόν τρόπο δούλεψε ο Λύσανδρος Σπετσιέρης ώστε να αποδώσετε ένα τόσο απαιτητικό υλικό;

Δουλέψαμε στις πρόβες αρκετά σωματικά και κινητικά. Πειραματιστήκαμε, παίξαμε με εικόνες και σκηνικά σχήματα, κάναμε πολύ ομαδική δουλειά. Είμαι σίγουρη ότι από την αρχή είχε στο μυαλό του τι ήθελε οπτικά και σκηνοθετικά, και από την ομάδα και τον καθένα μας ξεχωριστά βάλθηκε να εκμαιεύσει τον τρόπο που θα το πετύχει. Μας γύρισε πίσω στην παιδική αθωότητα του παιχνιδιού. Χρησιμοποίησε και επεδίωξε την όποια δυσκολία μας.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Στην παράσταση υποδύομαι την Ροζαλίνα, μία από τις ακολούθους της πριγκίπισσας της Γαλλίας. Πρόκειται για μία πανύψηλη και παναδύνατη Μαυριτανή των αποικιών. Το πλήρως αντίθετο του αναγεννησιακού μοντέλου ομορφιάς. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που μπορεί να φέρει ένα τέτοιο άτομο για το κατά πόσον είναι επιθυμητή. Έχει στοιχεία outcast, ενώ ανήκει στην πολύ υψηλή κοινωνία της εποχής. Ο Shakespeare ώρες-ώρες είναι το απόλυτο troll, ειδικά στις κωμωδίες του.

Πιστεύεις ότι τελικά το να αγαπάμε είναι κάτι σύνθετο;

Το να αγαπάμε είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να αγαπάει. Όσο ήμασταν ακόμη παιδιά, η πιο συχνή φράση που χρησιμοποιούσαμε ήταν “θέλεις να γίνουμε φίλοι;”. Το σύνθετο κομμάτι είναι η κοινωνική πλευρά του θέματος. Κατά πόσον είναι κάποιος σε θέση να δεχτεί την αγάπη; Τι αποθέματα έχει ο καθένας, όταν μόνο δίνει και δε λαμβάνει αγάπη; Τι γίνεται όταν για κάποιο λόγο χάνεις αυτό που αγαπάς – έναν άνθρωπο, ένα αντικείμενο, μία ιδέα; Και τι αγαπάς περισσότερο; Όσο μεγαλύτερη είναι σε κάποιον η πείρα ζωής, τόσο πιο δύσκολο είναι να γυρίσει στην αρχική αθώα και παιδική μορφή αγάπης. Έχει πληγωθεί, έχει γνωρίσει και συναντήσει πολλά πράγματα και ανθρώπους. Τα γεγονότα, άλλα αποτελέσματα δικών μας επιλογών και άλλα καθαρά τυχαία και ανεξέλεγκτα έρχονται να φορτώσουν και να διαμορφώσουν αυτό που θα γίνουμε. Και τότε έρχεται ο έρωτας να μας θυμίσει αυτήν την παιδικότητα που έχουμε ξεχάσει, αλλά είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας, και μας φωνάζει πόσο την έχουμε ανάγκη. Γυρνάμε πίσω στο default, όπου το να αγαπάς είναι απλά μια φυσική κατάσταση.

Τι περιμένεις από το θέατρο;

Τίποτα συγκεκριμένο. Μου αρέσει να το παρατηρώ. Πώς αλλάζει, πώς παντρεύεται με άλλες τέχνες, πώς μεταλλάσσεται και αναδιπλώνεται. Επεμβαίνουμε κι εμείς σε αυτήν την πορεία. Δεν περιμένω τίποτα. Έχει ενδιαφέρον όπως είναι.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2020;

Δεν πιστεύω τίποτα. Έχει μπει σε τέλμα, είναι η αλήθεια. Φοβάμαι, ότι αν δεν αλλάξει κάτι στην κοινωνία σύντομα (εννοώ μέσα στην επόμενη τριετία), η επόμενη γενιά θα βγει πολύ πιο συντηρητική, διχασμένη και επικίνδυνη για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Χρησιμοποιήθηκε η οικονομική κρίση από κυβερνήσεις για να ελέγξουν τις μάζες και να άρουν κοινωνικά και καθημερινά κεκτημένα δεκαετιών. Η Ελλάδα σε όλη αυτή την κατάσταση είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά, αντιγράφει πολιτικές και καθεστώτα. Ευελπιστώ ότι όλο αυτό το πισωγύρισμα θα ανατραπεί πριν εφαρμοστούν πλήρως κι εδώ οι πολιτικές τύπου Trump.

Πληροφορίες για την παράσταση Αγάπης Αγώνας Άγονος στο Θέατρο  Δεκατέσσερα ΕΔΩ