Νίνα Τουμαζάτου: Άτιμη κοινωνία, άλλους τους κατεβάζεις κι άλλους τους ανεβάζεις στα τάρταρα!

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Μιχάλης Καλαμπόκης να παίξεις στην «Δωδεκάτη Νύχτα»;

Το έργο, τον Σαίξπηρ, τον Μιχάλη, τον θίασο κι εμένα κάπου εκεί μέσα και χάρηκα! Και φοβήθηκα. Και χάρηκα! Είναι κάτι που ήθελα πολύ να κάνω και επειδή με αρκετούς από τον θίασο έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και έχουμε περάσει πολύ ωραία δεν ήθελα να λείπω από αυτήν την ομάδα. Τον Μιχάλη πραγματικά τον ευχαριστώ που μου έδωσε μία θέση μέσα σ’ αυτήν την παράσταση και σ’ αυτόν τον θίασο τρελών. Βέβαια, ακόμα φοβάμαι και ελπίζω να μην τον απογοητεύσω. Επίσης, πρώτη φορά θα παίζω πλάι σε παλιούς καθηγητές μου κι ακόμα και τώρα, όταν τους κοιτάω πάνω στη σκηνή, δίπλα μου με πιάνει ένα γλυκά περίεργο συναίσθημα -ή είναι περίεργα γλυκό;

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

 Υποδύομαι την Μαρία, την υπηρέτρια της Λαίδη Ολίβια. Είναι ένας ρόλος που σου δίνει το ελεύθερο να κάνεις ό,τι τρέλα σου έρθει στο μυαλό και άλλο τόσο.

Και άλλο τόσο.

Την Μαίρη, όπως ενίοτε συστήνεται, την βλέπω σαν τον Μπαγκζ Μπάνυ· δεν καταλαβαίνεις για πότε σε έμπλεξε σε μια κατάσταση και πώς στο τέλος σε κάνει να πιστεύεις ότι ήταν δικό σου το φταίξιμο. Είναι ένα όργιο, η θηλυκή πλευρά ενός καλικάτζαρου, μια σκανταλιά στον πυρήνα της ύπαρξής της. Κι αν ήμουν σαν αυτή, η ζωή θα ήταν καλύτερη. Σίγουρα πιο αστεία. Για μένα τουλάχιστον. Η Μαρία δεν θα καθόταν να ακούσει και να εκνευριστεί με τις προσβολές ενός οδηγού από το δίπλα όχημα μες στη κίνηση της Πειραιώς! Θα’ χε πάρει ύφος, θα κατέβαζε το παράθυρο, θα έλεγε μια ωραία ατάκα και ο φίλος-οδηγός θα έμενε να κοιτάει καθώς η Μαρία θα χανόταν γελώντας στο μεσημεριάτικο καυσαέριο. Η Μαρία θα πήγαινε σε μία ακρόαση και θα έπειθε το πάνελ ότι μόνο αυτή μπορεί να τα πει τόσο ωραία. Η Μαρία κάποια στιγμή θα βαριόταν αφόρητα την καθημερινότητα θα έβαζε φωτιά και θα έφευγε αφήνοντας πίσω της χαμό, για άλλες περιπέτειες. Για την Μαρία η ζωή είναι μια πλάκα.

Αγαπημένη σκηνή ή ατάκα στο έργο;

Όταν ο Φέστε, ο τρελός ντύνεται παπάς και λέει «…τώρα μπορώ να θεωρηθώ λευκός, έντιμος άντρας και καλός νοικοκύρης». Για σκηνές και άλλες ατάκες δεν θέλω να μιλήσω μην και κάνω Σπόιλερ.

Τι θα ήθελες να πάρουν μαζί τους οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση; 

Τα προσωπικά τους αντικείμενα και μια αφίσα ή ένα φλάιερ να κολλήσουν στην δουλειά τους. Βασικά, θα ήθελα να αγαπήσουν τους χαρακτήρες γιατί τους αγάπησα κι εγώ και φυσικά να περάσουν καλά και να φύγουν με ένα χαμόγελο. Ο πιο ρομαντικός εαυτός μου θα ήθελε ιδανικά στον δρόμο για το σπίτι να θυμηθούν κάτι από την παράσταση και να σκάσει πάλι ένα χαμογελάκι στην άκρη των χειλιών τους, όπως όταν είμαστε ερωτευμένοι.

Τι σκέφτεσαι για το 2020;

 Προτιμώ να μην κάνω σκέψεις για μετά, ούτε καν για τον ίδιο χρόνο. «…είπαμε, άτιμη κοινωνία, άλλους τους κατεβάζεις κι άλλους τους ανεβάζεις στα τάρταρα!», έτσι και στο θέατρο, έτσι και στην ζωή. Την μιά στιγμή κάνεις τις πρόβες σου, τρέχεις, δεν έχεις χρόνο να κοιμηθείς, την άλλη κλαις μόνη στον καναπέ/ αυτοκίνητο/ δουλειά/ μπάνιο/ ύπνο σου βλέποντας το τέλος της λαμπρής μα σύντομης θεατρικής σου πορείας να πλησιάζει, «φταίει που δεν ξεκίνησες ακόμα ακροβατικά», ενώ ταυτόχρονα σκέφτεσαι τι θα πεις στον Ντάνιελ Ντέη Λιούις όταν συνεργαστείτε πρώτη φορά, και πάλι από την αρχή. Φέτος, λοιπόν, σκέφτομαι να δω λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα και να επικεντρωθώ σε αυτά που αγαπώ να κάνω.

Πληροφορίες για την παράσταση Δωδέκατη Νύχτα στην Αθηναϊκή Σκηνή ΕΔΩ