O Μάριος Κρητικόπουλος & η Ανθή Σαββάκη χτυπάνε τη Μουγγή Καμπάνα.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που αποφασίσατε να ανεβάσετε το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη “Μουγγή Καμπάνα”;

Ανθή: Το κείμενο έπεσε στα χέρια μας το 2021 στην διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Σε μια προσπάθεια να μείνουμε ενεργοί, ενωμένοι και αισιόδοξοι ξεκινήσαμε να διαβάζουμε πολύ ως ομάδα. Εγώ έτυχε να είμαι η πρώτη που διάβασε την Μουγγή Καμπάνα και… ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Είπα στους υπόλοιπους: «Αφήστε κάτω ό,τι διαβάζετε, το βρήκαμε!». Και μπορεί να μας πήρε δυο χρόνια σχεδόν να «επανέλθουμε στην κανονικότητα» αλλά τελικά το καταφέραμε. Ήταν ένα γιγάντιο έργο το ανέβασμα αυτής της παράστασης, γιατί ως διήγημα και μάλιστα πολυπρόσωπο και «αντιθεατρικό», ήθελε γερή επεξεργασία σε όλα τα επίπεδα. Αλλά τελικά υπερίσχυσαν τα θέματα που θίγει και που μας γοήτευσαν εξ ’αρχής: η αέναη πάλη του ανθρώπου να επιβιώσει, η ύβρις που επέρχεται με τον κορεσμό, η θυσία και η δικαιοσύνη, η σχέση ανθρώπου και Θεού κ.α.

Μάριος: Είναι ένα έργο γραμμένο σαν παραμύθι. Σε ταξιδεύει σε πάρα πολλούς τόπους, σε μυρωδιές ανατολίτικες και μεσογειακές, σε εικόνες πραγματικές και φανταστικές, σε μουσικές ελληνικές παραδοσιακές, σε ύμνους εκκλησιαστικούς και μοιρολόγια, σε κάνει να νιώθεις χαρές, συγκινήσεις, λύπες, θυμό. Μια ιστορία μαγικού ρεαλισμού που έχει ως πυρήνα τον άνθρωπο. Μια ιστορια που θα μπορούσε να είναι και πραγματική με γεγονότα που βλέπουμε ακόμα και στην σημερινή επικαιρότητα. 

Τι σκέφτηκατε, όταν πρωτοδιάβασατε το έργο;

Μάριος: Σκεφτόμουν πολύ έντονα το θέμα του μεταναστευτικού. Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε αυτό το κείμενο από πεζό, θεατρικό. Καταλαβαίνει κανείς, ότι αυτά τα θέματα επαναλαμβάνονται και δεν εκλείπουν ποτέ, αν σκεφτείς ότι το έργο είναι γραμμένο πριν 20 χρόνια. 

Ανθή: «Θεέ μου τι υπέροχο που είναι!» και «Καλά αυτό δεν γίνεται με τίποτα να ανέβει στην σκηνή!». Αυτά τα δύο σκέφτηκα…Με αυτήν την σειρά και με την ίδια ένταση!

“Κύριος στόχος μας είναι να νιώθουμε ελεύθεροι/ες να δοκιμαζόμαστε σε όλα τα στάδια της δημιουργίας μιας παράστασης”…

Ανθή: Αυτή είναι μια φράση από το κείμενο για την δημιουργία της ομάδας μας, από το μικρό μας μανιφέστο. Την πρωτογράψαμε το μακρινό 2019, και περιγράφει την ανάγκη μας για καλλιτεχνική έρευνα όχι μόνο κάθετη ( στην αναζήτηση του βάθους σε θέματα υποκριτικής και τεχνικής) αλλά και οριζόντια (να περάσει δηλαδή ο καθένας μας, όποτε το θελήσει, από πολλά διαφορετικά πόστα στην διαδικασία παραγωγής μιας παράστασης). Και μπορώ να πω με περηφάνια ότι την έχουμε τηρήσει αυτήν μας την υπόσχεση: και εγώ και ο Μάριος και η Ηλέκτρα, εκτός από ηθοποιοί έχουμε υπάρξει και σκηνοθέτες (Vita Brevis, Μουγγή Καμπάνα & Σήμερα είναι η Μέρα αντίστοιχα). Επίσης, η Ηλέκτρα Σαρρή συνέθεσε και μας δίδαξε την μουσική για την Μουγγή Καμπάνα και η Σόνια Καλαϊτζίδου, εκτός από την οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής που έχει αναλάβει, έχει γράψει κάποια υπέροχα κείμενα και δηλώνει έτοιμη να περάσει στην σκηνοθεσία!

Μάριος: Το να δημιουργείς μια παράσταση από το μηδέν, να την βλέπεις να γεννιέται, να μεγαλώνει, να περνάει από την «κρίση» της εφηβείας, να ενηλικιώνεται, είναι όμορφο. Οταν όλο αυτό το κάνεις και με τους φίλους σου, είναι ακόμα πιο όμορφο και γοητευτικό. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον στο οποίο ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να προσφέρει ό,τι θέλει και όσο θέλει, μια συνθήκη όπου μπορείς να δοκιμαστείς στα πάντα κι ας κάνεις λάθος, κι ας αποτύχεις. 

“Δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς ασχήμια, δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς προσωπική θυσία”…

Μάριος: Σε καιρούς δύσκολους και περίεργους, που οι ειδήσεις καθημερινά μιλάνε για πολέμους και ροές μεταναστών, για ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται, για συγκαλύψεις ευθυνών, γαι μισθούς ανεπίτρεπτους για τα δεδομένα της εποχής, εμείς διαβάζουμε, βρίσκουμε θέματα που μας απασχολούν και μας συγκινούν. Κι αυτό γίνεται η αφορμή στο να πλάσουμε κάτι συλλογικό και όμορφο, και να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας αλλά και στους άλλους ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά του κόσμου. Η ωραία πλευρά, που δε πρέπει να ξεχνάμε. 

Ανθή: Μια ακόμη φράση από το μανιφέστο μας… Διαβάζοντάς την αντιλαμβάνομαι βαθύτερα τους λόγους που επιλέξαμε, ή που μας επέλεξε, η Μουγγή Καμπάνα. Αυτά είναι δύο δίπολα που εμένα προσωπικά με παιδεύουν από τότε που θυμάμαι να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην τέχνη. Γι’αυτό ίσως μαγεύτηκα τόσο πολύ από τα γραπτά και την ζωή του Αντονέν Αρτώ, ο οποίος δεν τα βίωσε μόνο σε πνευματικό, αλλά κυρίως, σε προσωπικό και σε εντελώς σωματικό επίπεδο. Γιατί εκτός των όσων έχει προσφέρει ο Αρτώ στην θεωρία του θεάτρου, του ηθοποιού και της περφόρμανς γενικότερα, για μένα έχει υπάρξει φάρος ελπίδας και έμπνευσης: ότι αξίζει τελικά να περνάει ο καλλιτέχνης μέσα από την φωτιά (του) γιατί έτσι μπορεί να δημιουργήσει και να προσφέρει. Και η θυσία αυτή έχει ομορφιά και  ζεστασιά και ελπίδα.

Πληροφορίες για την παράσταση: