O Μεξικανός συγγραφέας & σκηνοθέτης Ramiro Torres de Miguel μας μιλάει για το “Narita Airport”

Μιλήστε μας παρακαλώ για τη δουλειά σας.

-Κοιτάξτε, κατά την εφηβεία μου ξεκίνησα ν’ ασχολούμαι με τον χώρο του θεάματος, πρώτα ως ηθοποιός και ακροβάτης και έπειτα ως σκηνοθέτης και δραματουργός και επί αυτού θα ήθελα να σας μιλήσω περισσότερο, μιας που με την ιδιότητα του δραματουργού επισκέπτομαι κάθε φορά την Αθήνα.

Πείτε μας λοιπόν.

-Ανέκαθεν ήθελα να γράφω, απλώς δεν το τολμούσα, δεν θεωρούσα ικανό τον εαυτό μου να το κάνει. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να το τολμήσω, χωρίς ενδοιασμούς. Στην Αργεντινή, όπου διέμεινα για σχεδόν δέκα χρόνια, σύχναζα σε λογοτεχνικούς κύκλους και εκεί γνώρισα και τους μελλοντικούς μου δασκάλους, οι οποίοι με καθοδήγησαν με αγάπη και υπομονή.

Από την αρχή ασχολήθηκα με τη δραματουργία, μου ήταν ένας οικείος χώρος, ένας χώρος όπου μπορούσα να πλάσω τους χαρακτήρες που, ίσως ενδόμυχα, ήθελα να ερμηνεύσω. Συνδύασα δύο μου αγάπες, το θέατρο και τα ταξίδια. Και πώς το συνδύασα θα μου πείτε· τοποθετώντας τους χαρακτήρες μου σε διάφορα μέρη του κόσμου, δημιουργώντας παράλληλα καταστάσεις και σχέσεις για τις οποίες δεν μιλά κανείς ανοικτά.

Το Narita Airport είναι ένα τέτοιο έργο, αποτελεί μέρος μια τριλογίας, όπου ουσιαστικά ο τόπος κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Με ενδιαφέρει να δείχνω πως ένα μακρινό, διαφορετικό και ίσως «εχθρικό» μέρος, μπορεί να διαμορφώσει την ψυχολογία των χαρακτήρων μου. Διαδραματίζεται σε ένα αεροδρόμιο, σ’ έναν ουδέτερο χώρο δηλαδή, σ’ έναν «μη» χώρο ας μου επιτραπεί η έκφραση. Το έργο ασχολείται με την απόρριψη και την εγκατάλειψη των παιδιών από τους γονείς τους. Εδώ οι σχέσεις των προσώπων αποκαλύπτονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη βάση τους. Οι χαρακτήρες είναι ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι, αναγκασμένοι να βρίσκονται εκεί και όπως καταλαβαίνετε, η ένταση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μπορεί να θεωρηθεί και κωμωδία (διότι έχει και πολλά κωμικά στοιχεία) παρόλο που το πλαίσιό του είναι σκοτεινό και οδυνηρό.

Πώς αποφασίσατε να δραστηριοποιηθείτε, έστω και περιστασιακά, στην Ελλάδα;

-Η αφορμή ήταν το ανέβασμα στην Αθήνα του έργου μου Serengeti και οφείλω να ομολογήσω πως με εξέπληξε η αποδοχή του κόσμου, πήγε πολύ καλά και στις δυο σαιζόν (2017-2018). Στο έργο τούτο διαδραματίζεται μια αρρωστημένη σχέση αλληλεξάρτησης των δύο και μοναδικών προσώπων με αφορμή το ομώνυμο πάρκο άγριων ζώων στην Τανζανία. Η πρεμιέρα εδώ ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Οι Έλληνες έθεσαν τις βάσεις του θεάτρου και όπως καταλαβαίνετε, για έναν δραματουργό, το να ανέβουν ή να μεταφραστούν τα έργα του στην Ελλάδα είναι όνειρο ζωής.

Ο σκηνοθέτης Luis Gomezbeck, φίλος μου παιδιόθεν, ανέλαβε να μεταφράζει και να ανεβάζει τα έργα μου και τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό. Η φυσιολογική συνέχεια λοιπόν, έπειτα από το Serengeti, ήταν το Narita Airport και μάλιστα ζήτησα από τον Luis να καλέσει ξανά τον Χάρη Χιώτη για να αναλάβει τον ρόλο του Βίκτωρα. Είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, που ξέρει να προτείνει, που είναι συνεπής, που είναι καλός συνεργάτης και που φυσικά είναι και καλός ηθοποιός.

Για τον ρόλο της Μίκι επιλέχθηκε η Ελληνοβολιβιανή ηθοποιός Ναταλί Τσάβεζ έπειτα από ακρόαση, είναι η καταλληλότερη για τον ρόλο της εκκεντρικής, εξωστρεφής και έξυπνης περφόρμερ. Ο ρόλος της είναι ένα ελεύθερο, κοσμοπολίτικο πνεύμα με πολλά κωμικά στοιχεία, τα λεγόμενά της όμως είναι ουσιώδη. Είναι και ένας είδος «διαιτητή» στο έργο.

Αυτή τη φορά όμως τη σκηνοθεσία την αναλάβαμε μαζί με τον Luis. Είναι κάτι το ιδιαίτερο, εγώ ήθελα να την είχα αναλάβει εξ ολοκλήρου, αλλά δεν μένω στην Αθήνα και δεν μιλάω ελληνικά. Πρότεινα λοιπόν στον Luis να συνσκηνοθετήσουμε, αναλαμβάνοντας ο ίδιος να παίξει τον ρόλο του Μαρτίν. Μοιραστήκαμε αρμοδιότητες, εγώ ασχολήθηκα με το στήσιμο (όπου η άποψή του ήταν πάντα καταλυτική) και με την εκτέλεση παραγωγής και ο Luis με την οργάνωση παραγωγής, την καλλιτεχνική διεύθυνση και το να μιλάει ελληνικά αντί εμού, χαχα! Ήταν μια όμορφη εμπειρία για τους δυο μας, διότι υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και εκτίμησης έπειτα από μια 25ετή φιλία.

Ομολογώ πως έχω περιέργεια να δω την αντίδραση του κόσμου, διότι το έργο ασχολείται και με τον θάνατο και απ’ ότι έχω καταλάβει, η αντίληψη περί θανάτου είναι διαφορετική απ’ αυτήν που έχουμε στο Μεξικό.

Ποια σκηνή θεωρείτε πιο σημαντική στο έργο και γιατί;

-Δεν θ’ απομονώσω μια σκηνή, αλλά θα σας πω για το έργο γενικά, το οποίο είναι ένα οικογενειακό δράμα που καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, με τον θυμό και τη μνησικακία που νιώθουν τα παιδιά προς τους γονείς τους, με την αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα που δεν ειπωθήκαν ποτέ μέσα στην οικογένεια. Καταπιάνεται δηλαδή με τα ταμπού που υπάρχουν στις οικογένειες, που αντί να συζητούν τα κακώς κείμενα τα κρύβουν κάτω από το χαλί. Ένα άλλο θέμα που θίγεται είναι η δυσλειτουργία των «συμβατικών» και «μη συμβατικών» οικογενειών, στην προκειμένη περίπτωση μιας gay οικογένειας, δείχνει πως απλούστατα η τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

-Σχεδιάζω να ανεβάσω στην Αθήνα προς το τέλος της χρονιάς, αυτή τη φορά σε αποκλειστική μου σκηνοθεσία, μια σκηνική σύνθεση βασισμένη σε λογοτεχνικά κείμενα σπουδαίων gay συγγραφέων, όπως: Λόρκα, Γουίτμαν, Ρεμπώ, Καβάφη κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό το εγχείρημα έχει ανέβει στο Μεξικό σε δύο διαφορετικές πόλεις από δύο διαφορετικούς θιάσους.

Επίσης, για το 2020, έχω στα σκαριά την πρεμιέρα ενός δικού μου έργου που διαδραματίζεται στα χρόνια της Μεξικάνικης Επανάστασης του 1910.

Μεξικό-Ελλάδα: θεωρείτε πως η θεατρική διαδικασία μοιάζει η διαφέρει;

-Η ουσιαστική μου εμπειρία είναι μεταξύ Μεξικού και Αργεντινής, το ανεξάρτητο θέατρο ξεκινά πάντα ταπεινά και στη συνέχεια κάπως αναπτύσσεται και έχω καταλάβει πως και στην Ελλάδα είναι περίπου το ίδιο. Αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να σας πω είναι πως είναι πιο ακριβό ν’ ανεβάσεις μια παράσταση στο Μεξικό παρά εδώ. Δεν ξέρω αν είναι θέμα μεγέθους, αλλά εδώ βγαίνουν πάντα πιο φθηνές, με την καλή έννοια, οι παραγωγές.

Κάτι που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το πώς το ελληνικό κοινό συμμετέχει ουσιαστικά στις παραστάσεις, όποτε βρίσκομαι σε κάποια από τις παραστάσεις μου, στο τέλος έχω μια ανοικτή συζήτηση με τον κόσμο και μπορώ να σας πω πως μ’ έχουν κρατήσει και 40 λεπτά. Είναι σαν να έχει την ανάγκη να μοιραστεί την άποψή του με τον συγγραφέα.

Ευχαριστώ πολύ. Σας εύχομαι κάθε επιτυχία.

-Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία.

Narita Airport”

του Ramiro Torres de Miguel

από 3 Μαΐου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00

στο Θέατρο 104

(υπέρτιτλοι στα ισπανικά)

Η «Δημήτηρ» Εταιρεία Πολιτισμού, στο πλάνο της για τη θεατρική σαιζόν 2018 – 2019, έχει εντάξει την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του έργου “NaritaAirport” του βραβευμένου Μεξικάνου δραματουργού και σκηνοθέτη Ramiro Torres de Miguel, σε μετάφραση του Luis Gómezbeck και σε σκηνοθεσία αμφοτέρων.

Το “Narita Airport” έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2010 στο Μεξικό σε παραγωγή του Εθνικού Κέντρου των Τεχνών και σε σκηνοθεσία του συγγραφέως. Συμμετείχε δε στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Γκέι Θεάτρου της Πόλης του Μεξικού. Το 2012 έκανε πρεμιέρα στην Ιαπωνία σε παραγωγή του Νέου Εθνικού Θεάτρου και της Πρεσβείας του Μεξικού στο Τόκυο και σε σκηνοθεσία της Τομόε Σάτο.

Eκδόθηκε στη Γαλλία σε τρίγλωσση έκδοση (ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά) από τον εκδοτικό οίκο EdiLivre Classique και στην Ελλάδα στα ελληνικά από τη Librería Española Νικολόπουλος.

Η υπόθεση

Αεροδρόμιο Ναρίτα, Τόκυο. Αίθουσα αναμονής. Τρεις ολότελα διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικής κουλτούρας εγκλωβίζονται απρόσμενα λόγω χιονοθύελλας στο αεροδρόμιο. Προορισμός του το Σαπόρο.  Ο Βίκτωρ, ένας Έλληνας στα εικοσιπέντε ταξιδεύει με το Μαρτίν, ένα Μεξικάνο γύρω στα πενήντα του χρόνια και σύζυγο του πατέρα του, για να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία του τελευταίου και να σκορπίσουν τις στάχτες του στο Σαπόρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονή τους στην αίθουσα θα αποκαλυφθούν διάφορες πτυχές της σχέσης του Βίκτωρος με τον πατέρα του, με τον πρώτο να κατηγορεί τον Μαρτίν για όλα τα δεινά του. Η Μίκι, παρόλο που είναι ξένη, μιλάει ελληνικά και ακούει όλη τη συζήτηση. Κάποια στιγμή τους αποκαλύπτει ότι έχει καταλάβει τα πάντα και από τη στιγμή αυτής της αποκάλυψης γίνεται «αντίβαρο» στη σχέση των δύο ανδρών. Οι συνέπειες όμως των αποκαλύψεων τι κατάληξη θα έχουν; Θα εκπληρωθεί η τελευταία επιθυμία του νεκρού;

Η ταυτότητα της παράστασης:

“Narita Airport”

Κοινωνικό

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Ramiro Torres de Miguel

Μετάφραση: Luis Gómezbeck

Σκηνοθεσία: Ramiro Torres de Miguel και Luis Gómezbeck

Βοηθός σκηνοθεσίας: Βιργινία Μιχαήλ

Ενδυματολογία: Ελένη Εξάρχου

Ειδικές προβολές: DaHouse

Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού

Υπερτιτλισμός: Βιργινία Μιχαήλ

Φιλολογική επιμέλεια: Βίλη Ντουχάνη

Σχεδιασμός εικόνας: DaHouse

Σχεδιασμός ήχου: Yair López

Γραφιστικά: Rodrigo Cortés

Εκτυπώσεις: Volcano Graphic

Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου

Ερμηνεία: Χάρης Χιώτης (Βίκτωρ), Ναταλί Τσάβεζ (Μίκι), Luis Gómezbeck (Μαρτίν)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00

Πρεμιέρα: Παρασκευή 3 Μαΐου 2019

Παραστάσεις έως 31 Μαΐου

Διάρκεια: 70 λεπτά

Σελίδα της παράστασης στο facebook: https://www.facebook.com/Narita-Airport-2077898308912856

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54

Τηλέφωνο: 21 0345 5020