Απόστολος Κουσίνας, ο αθλητής που έγινε χορευτής!

Επιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου

Είστε απόφοιτος του ¨Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού¨ και σπουδαστήςτης ¨Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής¨. Πώςαποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τέχνη του χορού;

Η ενασχόληση μου με την τέχνη του χορού ξεκίνησε τελείως τυχαία, μετά από προτροπήμιας καθηγήτριας χορού που γνώρισα σε μία παράσταση που συμμετέιχε η ομάδα τουπανεπιστημίου μου. Ήταν Μάιος όταν μου είπε να πάω στη σχολή της, ωστόσο μόλις τοΣεπτέμβρη βρήκα το θάρρος να το δοκιμάσω. Το πρώτο μου μάθημα, ήταν σύγχρονου χορού. Δεν ήξερα τι έκανα, αλλά για αυτό που ήμουν σίγουρος από την πρώτη μέρα μέχρικαι τώρα είναι πως αυτό πού έζησα εκείνο το βράδυ με έκανε να νιώθω ελεύθερος. Θυμάμαι γύρισα το βράδυ στο σπίτι μετά από μία γεμάτη ημέρα, με πανεπιστήμιο,προπόνηση στο στάδιο, προπόνηση στην ενόργανη και μετά χορό και δεν ένιωθακουρασμένος. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που απλά μιλούσα συνέχεια για αυτό που είχα βιώσει.

Σαν αθλητής στο άλμα επί κοντώ κατακτήσατε την πρώτη θέση στο ¨Βαλκανικό Πρωτάθλημα Εφήβων¨ στην Τουρκία το 2013. Αυτή η τόσο σημαντική διάκριση σε μια τόσο κρίσιμη ηλικία τι αλλαγές μπορεί να φέρει στην ζωή ενός παιδιού;

Αρχικά, ήταν μια επιβράβευση για τον κόπο μου. Σε δεύτερο επίπεδο ο ίδιος ο αγώναςήταν αυτός που έγινε ”σχολείο”. Αγωνιζόμουν σε μια ξένη χώρα, με δανεικά κοντάρια απότον Τούρκο αθλητή,  με προπονητή της εθνικής και όχι το δικό μου. Όλοι με στήριξαν, οι συναθλητές μου στην αποστολή, ο προπονητής που πάλευε μαζί μου να βρούμε κοντάριαπου να βολεύουν, οι συναθλητές μου στο επι κοντώ που όλοι ήταν πρόθυμοι να μουδανείσουν τα κοντάρια τους. Ο αγώνας κυλούσε ομαλά και όλοι μεταξύ μας στηρίζαμε τις προσπάθειες όλων. Στο τέλος είχα μείνει εγώ με τον Τούρκο αθλητή, με ίδιες προσπάθειες στο ίδιο ύψος, οπότε και οι κριτές μας ρώτησαν αν θέλουμε να είμαστε μαζί στην ίδια θέση ή αν θέλουμε να εκτελέσουμε μια τελευταία προσπάθεια στο ύψος που είχαμε χάσει. Για μένα το ύψος αυτό αν το κατάφερνα θα ήταν και ατομικό ρεκόρ. Εκεί ήταν και η κρίσιμηώρα, γιατί κανένας αλλός δεν έχει ευθύνη για την απόφαση αυτή, μόνο εγώ. Το τόλμησα γιατί ήθελα το ρεκόρ, δε σκέφτηκα ούτε στιγμή την ήττα, έτρεξα, έκανα το άλμα, πέρασα και κέρδισα. Ήμουν τρισευτυχισμένος, ωστόσο στον απολογισμό του αγώνα μερικές μέρεςμετά κατάλαβα και από τότε το ακολουθώ πιστά, πως ότι και όποιος να σε στηρίζει σε οτιδήποτε κάνεις, οφείλεις στον εαυτό σου να πατάς στα πόδια, να παίρνεις πρωτοβουλίεςκαι αποφάσεις αλλά πάντα να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες (καλές ή κακές) και να αναλαμβάνεις την ευθύνη σου.

                                                                                                            Φωτογραφία του Αχιλλέα Κοκκίνη

Τι πρέπει να αποχωριστεί ο αθλητής για να βρει τον χορευτή και πού βρίσκεται ηκοινή συνισταμένη μεταξύ αυτών των 2 επαγγελμάτων;

Θα έλεγα πως αυτοί οι δύο κόσμοι μοιάζουν πολύ περισσότερο από όσο κάποιοι νομίζουν.Ένα από τα πιο βασικά κοινά είναι η πειθαρχία που απαιτείται για να πορευτείς και στους δύο χώρους. Ένα άλλο κοινό στοιχείο, είναι η μοναχικότητα καθώς εσύ είσαι αυτός που καθημερινά προσπαθείς, στο στάδιο ή στην αίθουσα χορού, να φτάσεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Ένα ακόμη αφορά στην υπομονή και την επιμονή. Θέλει να επενδύσεις χρόνο και ιδρώτα για να απολαύσεις τα πρώτα σου κατορθώματα, τίποτα δεν έρχεται έτσι απλά.Ένα στοιχείο που χρειάζεται να αφήσει ένας αθλητής για να έρθει πιο κοντά στο χορευτήείναι η αυστηρότητα όσον αφορά το να κάνει λάθη. Πολλές φορές γινόμαστε οι χειρότεροικριτές αυτού που κάνουμε, μας κρίνουμε πιο σκληρά. Αυτό για το οποίο ακόμα και τώραπαλεύω με τον εαυτό μου είναι να μην ελέγχω τα πάντα, να μου επιτρέπω να κάνω λάθηκαι μέσα από αυτά να ανακαλύπτω τη δημιουργία. Βρίσκεις πολύ ενδιαφέροντα καιδημιουργικά πράγματα μέσα στα λάθη σου, αρκεί να επιτρέψεις στον εαυτό σου να τα δει.

                                                                                                     Φωτογραφία του Γιάννη Γρηγοριάδη 

Πώς είναι η εμπειρία για έναν σπουδαστή να συμμετέχει σε μια μεγάλη παραγωγή,όπως ήταν η περσινή ¨Λίμνη των Κύκνων¨ του Κωνσταντίνου Ρήγου με τα απανωτά sold out;

Ήταν αρχικά μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που έχω ζήσει. Το γεγονός ότι θα χόρευα αυτό το έργο, δίπλα σε χορευτές που θαυμάζω, σε μία χορογραφία-σκηνοθεσία ενόςανθρώπου που έχει αφήσει εποχή με τις δημιουργίες του ήταν κάτι που δεν περίμενα ναζήσω, πόσο μάλλον ως σπουδαστής. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε πολλά εφόδια, δάσκαλοικαι χορευτές της ομάδας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν εκεί να μας καθοδηγήσουν καινα μας βοηθήσουν σε ότι χρειαστούμε. Από την άλλη το να χορεύεις σε αυτή τη σκηνή σεμια τέτοια παραγώγη σου μαθαίνει να διαχειρίζεσαι το άγχος, την ενέργεια σου. Είναι έκθεση και με αυτή βλέπεις τα όρια σου, καταλαβαίνεις αν αυτό το επάγγελμα θέλεις να τοκάνεις, αν αντέχεις. Μα πάνω από όλα ζεις τη μαγεία του χορού μέσα από ένα σπουδαίο έργο.

                                                                                                          Φωτογραφία του Άγγελου Ζυμαρά

Τι ήταν το ¨Return Trip¨ που έγινε το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Ιταλία;

Το Return Trip είναι ένα πρόγραμμα συνεργασίας του Fondazione Nazionale dellaDanza/Aterballetto, του MM Contemporary Dance Company και του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου με τη στήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχαν 10 Έλληνες χορευτές ως υπότροφοι του Agora Coaching Project. Σκοπός τουπρογράμματος είναι να συμβάλλει στη μετάβαση ενός χορευτή από σπουδαστή σε επαγγελματία. Είχαμε την ευκαιρία για ένα μήνα περίπου να συνεργαστούμε με Ιταλούς χορευτές, να κάνουμε μαθήματα κλασικού, σύγχρονου αλλά και αυτοσχεδιασμού με τους Ιταλούς καθηγητές του προγράμματος καθώς επίσης να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε δίπλα σε δυο καταξιωμένους Έλληνες χορογράφους τον ΧρήστοΠαπαδόπουλο και την Πατρίσια Απέργη. Στο τέλος του προγράμματος παρουσιάσαμε τα δύο έργα σε 2 θέατρα στην Ιταλία, ενώ στην Ελλάδα κάναμε μια σύντομη παρουσίαση τουπρογράμματος και της δουλειάς μας καθώς και μία ομιλία για τα εφόδια που αποκτήσαμε μέσω αυτού.

Πώς είναι να δουλεύεις με τον Δάφνι Κόκκινο που υπήρξε βασικός συνεργάτης της Πίνα Μπάους για πάρα πολλά χρόνια στο ¨Tanztheater Wuppertal¨ ;

Ο Δάφνις είναι ένα σπουδαίο κεφάλαιο. Εϊναι χορευτής, χορογράφος, καλλιτέχνης,δάσκαλος, φίλος, πατέρας. Τη χρονιά που είχαμε την τύχη και τιμή να δουλέψουμε μαζί τουεξελιχθήκαμε όλοι και όχι μόνο ως χορευτές αλλά και ως άνθρωποι. Ο Δάφνις μου έδωσε την ελευθερία να δημιουργήσω χωρίς να κρίνω αυτο που παράγω, ναπηγαίνω όσο το δυνατόν πιο βαθιά στην ουσία των πραγμάτων, να μην ”κάνω πως πίνωτσάι, αλλά να πίνω” , να μην προσποιούμαι ότι χορεύω αλλά να γίνομαι χορός. Με τις αμέτρητες ιστορίες του έγινε πηγή έμπνευσης και με τις γνώσεις του με βοήθησε να εξερευνήσω τα αμέτρητα μονοπάτια της δημιουργίας.

                                                                                       Φωτογραφία από παράσταση στην Εθνική Λυρική Σκηνή 

Τι σκέφτεστε να κάνετε μετά την αποφοίτηση σας;

Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία. Σίγουρα στο κοντινό μέλλον θέλω να χορέψω, νααποκτήσω εμπειρία, να εξελιχθώ. Δεν γνωρίζω αν αυτό θα το πετύχω μέσω κάποιουμεταπτυχιακού ή εκπαιδευτικού προγράμματος ή μέσω κάποιας ομάδας, αλλάσίγουρα αυτό θέλω είτε στην Ελλάδα είτε αν μπορέσω και στο εξωτερικό. Υπάρχουν τόσα πολλά να εξερευνήσεις.  Ίσως όμως θα ήθελα να μάθω πράγματα από το θέατρο, όχι απαραίτητα με την έννοια του να γίνω ηθοποιός. Βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτικό το συνδυασμό της κίνησης με το λόγο, τη μουσική και το τραγούδι και θα ήθελα πολύ να το βιώσω.Σε δεύτερο επίπεδο, θέλω να συνδυάσω αυτή μου τη σπουδή, με τις γνώσεις που έχω απο το Τ.Ε.Φ.Α.Α. όπου και αποφοίτησα. Μου αρέσει η διδασκαλία γενικά και ήδη έχω την ευκαιρία να διδάσκω ως γυμναστής και μου δίνει πολύ χαρά αυτό.

                                                                         Από την απονομή του χρυσου μεταλίου στους Βαλκανικούς Αγώνες του 2013.

Η κεντρική φωτογραφία του Απόστολου Κουσίνα είναι του Γιάννη Γρηγοριάδη.