O Γιώργος Δρίβας μας μιλά για την παράσταση Lemon στο Μπάγκειον

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον τρομπετίστα Τιμ Τούνυ, τον ήρωα που υποδύεστε στην παράσταση;

Ο Τιμ Τούνυ είναι ένας γνήσιος καλλιτέχνης. Ανέβηκε στο Βιρτζίνιαν για να βγάλει το ψωμί του παίζοντας την τρομπέτα του και δεν έγινε τυχαία ο μοναδικός φίλος του θρυλικού πιανίστα 1900. Είναι άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή και θέλει να γευτεί έντονα την κάθε όμορφη στιγμή της. Είναι ο φίλος που όλοι θα θέλαμε να είχαμε. Ευαίσθητος, ειλικρινής, δοτικός, αυθόρμητος με διάθεση για περιπέτεια και αυτός που θα ξεχειλίσει με το χιούμορ του κάθε στιγμή που θα μοιραστεί μαζί σου και θα την ρουφήξει σαν σφουγγάρι. Στην παράσταση είναι αυτός που αφηγείται την ιστορία στο κοινό, οπότε οι κώδικές του είναι πολύ κοντά στον μέσο θεατή που ακούει αυτή την ιστορία για πρώτη φορά. Στην ουσία μεταφέρει με τον δικό του άμεσο και επεξηγηματικό τρόπο όλα αυτά που συμβαίνουν στην ιστορία και έχουν να κάνουν με την συμπλεγματική ψυχοσύνθεση του 1900. 

Πόσο σημαντική είναι η φιλία του με τον 1900;

Η φιλία του Τιμ Τούνυ με τον Lemon είναι η σχέση που βλέπουμε ν’ αναπτύσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Χωρίς τον Τιμ Τούνυ, που είναι ο μόνος ο οποίος ξέρει τον 1900 ζώντας μαζί του 6 χρόνια πάνω στο καράβι, δε θα ξέραμε πολλά για τον κεντρικό ήρωα. Δεν θα βλέπαμε τον 1900 να ζει αυτές τις μοναδικές στιγμές με το φίλο του και ν’ αποκαλύπτει πτυχές της προσωπικότητας του. Αυτή η φιλία έγινε για την παράστασή μας ακόμα πιο σημαντική όταν η Γεωργία Τσαγκαράκη διασκεύασε τον αρχικό ποιητικό μονόλογο του Alessandro Baricco για δύο ηθοποιούς.Η σχέση λοιπόν που έπρεπε να αναπτύξουμε στα 70 καταιγιστικά λεπτά αυτής της παράστασης έπρεπε να φωτίσει αυτό το δέσιμο τους μεταξύ τους. Από δραματουργικής άποψης, η φιλία τους υπήρξε για εμάς κομβικό θέμα, πιο σημαντικό και από τη μουσική δεξιοτεχνία του 1900 και την ίδια την μουσική ως στοιχείο της παράστασης.

Ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, ποια είναι η μεγαλύτερη μαγική στιγμή που βίωσε ο Τιμ Τούνυ;

Η μεγαλύτερη μαγική στιγμή του είναι το βράδυ που είχε φουρτούνα και χορεύανε μεθυσμένοι μαζί με το πιάνο που γλιστρούσε σαν σαπούνι πάνω στο παρκέ της αίθουσα χορού.
Μαγική στιγμή δική μου που υποδύομαι τον Τιμ Τούνυ αλλά και για το κοινό είναι και το κλάμα της τρομπέτας του όταν παίζουνε για τελευταία φορά μαζί μουσική. Το έργο και ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί χαρακτηρίζεται από μία διαρκή εναλλαγή ανάμεσα σε κωμικές και δραματικές στιγμές. Όπως είναι άλλωστε και η ίδια μας η ζωή.

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας μιας παράστασης;

Είναι μία παράσταση που διαδίδεται διαρκώς από στόμα σε στόμα λόγω του ό,τι δε σταματά να παίζεται ταξιδεύοντας κυριολεκτικά ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Το βλέπουμε ως αναγνώριση και επιβράβευση της δουλειάς μας. Δεν είναι καμία μυστική συνταγή πάντως. Όταν υπάρχει μια καλή συγκροτημένη ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων που δουλεύουν μαζί, τότε το ποιοτικό αποτέλεσμα θα έρθει. Επίσης, μία παράσταση πρέπει να λειτουργεί με όρους θεατρικής παραγωγή: οργάνωση, προετοιμασία, προγραμματισμός, έρευνα, παραγωγή για την ίδια την παράσταση, την προώθησή της, την εξέλιξή της. Στο κομμάτι ιδιαίτερα της επικοινωνίας έχει γίνει επίσης τεράστια δουλειά. Άλλο ένα πράγμα που λειτουργεί αρκετές φορές λανθασμένα στο θεατρικό χώρο. Η επικοινωνία έχει να κάνει άμεσα με το περιεχόμενο μιας παράστασης. Αν δεν υπάρχει περιεχόμενο τότε η επικοινωνία γίνεται μάρκετινγκ και δημόσιες σχέσεις, ακριβώς για να καλύψει το κενό αυτό.

Πώς συνδέεται το Lemon με τον ιστορικό χώρο του Μπάγκειον;

Η αίθουσα παραστάσεων στο Μπάγκειον ήταν η αίθουσα χορού του ξενοδοχείου όταν λειτουργούσε. Ψηλοτάβανη, πολλές πλαϊνές πόρτες, ξεφλουδισμένοι τοίχοι και γενικότερα μια αισθητική ξεθωριασμένης αίγλης. Στα μάτια μας θα μπορούσε να ήταν και το σαλόνι της πρώτης θέσης στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν η ακόμα και η αίθουσα χορού που είχε το πλοίο στην οποία οι δύο πρωταγωνιστές χορεύουν με το πιάνο σε μια από τις πιο απολαυστικές σκηνές του έργου. Το Βιρτζίνιαν έγινε κάποια στιγμή ένα εγκαταλελειμμένο κρουαζιερόπλοιο, το Μπαγκειον είναι ένα εγκαταλελειμμένο ιστορικό ξενοδοχείο και οι εποχές που μεσουρανούσαν και τα δύο σχεδόν συμπίπτουν.  Ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να κάνουμε, ώστε ο χώρος στον οποίο παρουσιάζουμε το Lemon να αποτελεί και αισθητικό στοιχείο της παράστασης.

Τι σας δυσκόλεψε στο συγκεκριμένο ρόλο;

Σε μια παράσταση που βρισκόμαστε παρέα με τον Μελαχρινό Βελέντζα (1900) εβδομήντα λεπτά αδιάκοπα επί σκηνής -που περιέχει χορό, τραγούδι, πολύ κίνηση- ο Τιμ Τούνυ επιφορτίζεται με το κύριο μέρος της αφήγησης. Παράλληλα, υποδύομαι και άλλα πρόσωπα του έργου, ενώ υπάρχουν και εμβόλιμες διαλογικές σκηνές με τον 1900, οπού εκεί χτίζεται κάθε φορά η σχέση του χαρακτήρα με τον κεντρικό ήρωα. Η δυσκολία αρχικά είναι μια: να διατηρηθεί μια σταθερή και συνεπής υποκριτική γραμμή από την αρχή ως το τέλος. Και σαφώς από παράσταση σε παράσταση να την βελτιώνεις.

Έχετε παίξει το Lemon σε πολλούς διαφορετικούς και πρωτότυπους προορισμούς. Ένα μέρος που θα θέλατε να παίξετε και δεν έχετε παίξει ακόμη.

Μέρη έχουμε φανταστεί πολλά. Πλέον νιώθουμε έτοιμοι να το παρουσιάσουμε οπουδήποτε. Αυτό που έχουμε σκεφτεί με τον Μελαχρινό και θα θέλαμε να το επιτύχουμε κάποια στιγμή είναι να το ανεβάζαμε για σερί ημερών πάνω σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο. Η παραγωγή μας δηλαδή να φιλοξενούταν για αρκετό χρονικό διάστημα πάνω σε ένα τέτοιο πλοίο και π.χ κάθε βράδυ να δίναμε και μια παράσταση με την χρήση αγγλικών υπερτίτλων. Η εμπειρία αυτή θα ήταν μοναδική από κάθε άποψη.

Πληροφορίες για την παράσταση LEMON ΕΔΩ