Ο Στέλιος Μάινας μάς μιλάει για τον “Κήπο” του, εν μέσω πανδημίας & περιοδείας!

Γιατί αποφασίσατε με τον Δημήτρη Μυλωνά και την Κάτια Σπερελάκη να ανεβάσετε τον ¨Κήπο” του Bruce Gooch;

Μερικά πράγματα συμβαίνουν τυχαία και στην επαγγελματική ζωή. Το έργο έφτασε στα χέρια μου, τυχαία, αφού ένας φίλος Άγγλος ηθοποιός, ζήτησε από την Κάτια  να μεταφράσει το έργο για να βρεθεί κάποια πιθανότητα να παιχτεί στην Ελλάδα. Κι έτσι προτάθηκε στον Δημήτρη το Μυλωνά που ήθελε να συνεργαστούμε στο Από μηχανής θέατρό του. 

Πόσο βαθιά μπορεί να είναι η ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, συντροφικότητα και πλήρη αποδοχή; 

Από τη φύση μας είμαστε κοινωνικά όντα, προγραμματισμένα να ζούμε σε αγέλες, παρά κατά μόνας. Έτσι ορίζει η φύση μας. Κάθε παρέκκλιση είναι αφύσικη και ενστικτωδώς ψάχνουμε να τη διορθώσουμε, όταν συμβαίνει. Η ανάγκη του ανθρώπου λοιπόν είναι να βρίσκεται και με άλλους ανθρώπους, κι αυτή η κοινωνικότητα μας, μας κάνει καλλίτερους, η ορίζει την έννοια μας, σαν ανθρώπους. Βέβαια η εποχή μας, είναι εποχή απομόνωσης και μοναχικότητας, και ακριβώς αυτή τη διαχείριση της μοναξιάς είναι το έργο μας, μαζί με το τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται μνήμη.

Άραγε, εξακολουθούμε να είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, όταν μας αφαιρέσεις το βασικό κομμάτι που μάς καθορίζει, τη μνήμη; Είναι ένα απ’ τα θέματα που μπαίνουν στο έργο μας. 

Πιστεύετε αυτό που λέει το κείμενο ότι “δύο φαινομενικά αντίθετες προσωπικότητες να βρουν ο ένας στον άλλο το πρόσωπο που έψαχναν σε όλη τους τη ζωή”;

Συνήθως τα αντίθετα συμπληρώνονται, και πάρα τις διάφορες τους συνυπάρχουν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Εδώ, η ευαίσθητη ποιήτρια, φανερώνει έναν κήπο ευαισθησίας και ποίησης στον ακαλλιέργητο βετεράνο,που εξανθρωπίζεται, κι έτσι επιβεβαιώνουν το αξίωμα (τα αντίθετα, ελκόνται).

Τον χειμώνα θα είστε σε κάποια παράσταση;

Με ένα μεγάλο επιτέλειο ηθοποιών, και υπό την καθοδήγηση της Σοφίας Σπυράτου, ετοιμάζουμε για το χειμώνα, μια παράσταση που γράφει ο Άκης Δήμου, 

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΒΟΣΠΟΡΟΣ, και αναφέρεται στους Έλληνες της πόλης το ταραγμένο 1955. Είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή των Αδελφών Τάγαρη, για το θέατρο Βέακη.

Την άνοιξη θα συμμετάσχω, σε ένα νέο Ελληνικό έργο, που γράφτηκε ειδικά για το θέατρο ΠΟΡΕΙΑ. 

Τι σκέπτεστε για όλο αυτό που ζήσαμε και ζούμε με την επιδημία του κορονοϊού και πως βλέπετε το μέλλον μέσα από όλο αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι ο κορονοϊός, μάς έδειξε πως τα σχέδια μας είναι απολύτως προσωρινά, και πρέπει να περιμένουμε τις εξελίξεις για να δούμε αν μπορούμε να υλοποιήσουμε ότι προγραμματίζαμε. Οπότε, ναι, σ’ αυτή την ανασφάλεια, αν είμαστε καλά και όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα εργαστούμε. Διαφορετικά θα προσαρμοστούμε, στις καταστάσεις, κι έχει ο Θεός.

Πληροφορίες για την παράσταση Ο ΚΗΠΟΣ και την περιοδεία ΕΔΩ