Ο συγγραφέας Μιχάλης Πιτένης μιλά για το νέο του βιβλίο “Μετέωρη Γυναίκα”

Λέτε στο βιβλίο σας “Μετέωρη γυναίκα”: «… ο δικός σου φόβος είναι το θάρρος όλων όσοι θέλουν να σε βλάψουν». Η πρωταγωνίστρια σας, η Δομνίκη, είναι ένας άνθρωπος που φοβάται;
Πολύ. Σχεδόν σε κάθε της βήμα. Γι’ αυτό υπάρχουν τόσα πολλά λάθη, τόσες μεγάλες αντιφάσεις στην ζωή της. Ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος για κανέναν. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ή δεν κάνει να φοβόμαστε. Είναι φυσιολογικό, ανθρώπινο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να εκλογικεύσουμε τους φόβους μας, να τους τιθασεύσουμε όσο περισσότερο
μπορούμε. Η Δομνίκη το παλεύει, συνειδητοποιεί το κακό που της κάνει το να φοβάται ακόμα και τη σκιά της, αναγνωρίζει πως ακυρώνει τις πραγματικές της δυνάμεις, της ακυρώνει όσα θα μπορούσε να κάνει και της αξίζουν και δεν είναι λίγα. Τελικά, δίνει κάποια λύση, αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αυτό τη λυτρώνει, ή για να ‘μαι ειλικρινής δεν θέλω να δώσω εγώ την
απάντηση. Προτιμώ να το κάνουν οι αναγνώστες διαβάζοντας την ιστορία της Δομνίκης.

Εσείς φοβάστε;
Ποιος μπορεί να αρνηθεί κάτι τέτοιο; Φοβάμαι και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να μην αφήσω τους όποιους φόβους μου να σταθούν εμπόδια σ’ αυτά που θέλω να γευτώ, σ’ αυτά που θέλω να ζήσω. (γελάει) Πάντως αν με την ερώτηση σας αυτή προσπαθείτε να εκμαιεύσετε την παραδοχή μου πως οι φόβοι της Δομνίκης είναι ουσιαστικά οι δικοί μου φόβοι θα το αρνηθώ όχι γιατί έχω κάτι να κρύψω ή για να μην παρεξηγηθώ. Η Δομνίκη δεν είμαι εγώ. Η Δομνίκη είναι ένας χαρακτήρας μυθοπλασίας που εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο στόχο και χτίστηκε με τη λογική να παίξει αυτόν ακριβώς το ρόλο. Ό,τι γράφουμε δεν είναι βίωμα μας, χωρίς αυτό να αποκλείει πως ο κάθε χαρακτήρας που οικοδομούμε δεν θα έχει και κάποια στοιχεία δικά μας. Μες
το μυαλό μας γεννιέται και μεγαλώνει, λογικό είναι να παίρνει και κάτι από μας. Αλλά δεν είμαστε εμείς. Βιώνοντας ή έχοντας βιώσει ανάλογα συναισθήματα πιστεύω πως καταφέρνουμε να κτίσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα που θέλουμε, να τον κάνουμε πιο πειστικό, πιο αληθινό.

 Έτυχε να ¨συναντήσετε¨ ποτέ τη Δομνίκη από τότε που τη γράψατε;
Ναι, και συνειδητοποίησα πως την είχα συναντήσει και πριν καν αρχίσω να την γράφω. Είναι μια γυναίκα που την είδα σε πολλά πρόσωπα και την παρακολούθησα σε πολλές καταστάσεις. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να την χρησιμοποιήσω ως μια απ’ τους χαρακτήρες που ήθελα να πλάσω, οι όποιες εικόνες και αναμνήσεις που είχα απ’ αυτήν με βοήθησαν να την ζωντανέψω.
Γι’ αυτό επέλεξα να μην περιγράψω τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της, δίνοντας στον κάθε αναγνώστη να το κάνει εκείνος, σκιαγραφώντας την Δομνίκη όπως αυτός μπορεί να την φανταστεί.

 ¨Δεθήκατε¨ μαζί της; Νιώσατε να συμπάσχετε;
Ναι, όπως εξάλλου συμβαίνει με όλους τους χαρακτήρες των βιβλίων μου. Μέχρι να ξεκινήσω το επόμενο βιβλίο όλοι αυτοί είναι ¨δικοί¨ μου άνθρωποι. Πρόσωπα οικεία, αγαπημένα. Συμπάσχω με την Δομνίκη και τις ταλαιπωρίες της, όπως θα συνέπασχα για κάθε γυναίκα που παραμένει ¨μετέωρη¨.

«Μετέωρη»! Για πάντα;
Η Δομνίκη σύμφωνα με το βιβλίο ναι. Αλλά αυτή είναι μια χάρτινη ηρωίδα. Το ζητούμενο είναι να πάψουν να είναι μετέωρες όλες οι πραγματικές ηρωίδες, κάτι που δυστυχώς μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί πως είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξει γιατί όπως πολύ εύστοχα σημείωσε και η εκλεκτή μας ποιήτρια η Χλόη Κουτσουμπέλη στην κριτική της για το βιβλίο μου «Η Δομνίκη θα παραμείνει μετέωρη, όπως και κάθε άλλη γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο που αρνείται να της αναγνωρίσει τις επιθυμίες της και το δικαίωμα της αυτονομίας της.»

 Όγδοο βιβλίο, πέμπτο μυθιστόρημα. Με το χέρι στην καρδιά, ξεχωρίζετε κάποιο; Αγαπάτε κάποιο περισσότερο;
Το… επόμενο. Δένομαι με τα βιβλία αλλά και γενικά με τα κείμενα μου για όσο διάστημα ασχολούμαι μαζί τους. Μόλις τελειώσουν, αναζητώ το επόμενο θέμα. Κάποιες φορές, τις περισσότερες, μπορεί να υπάρχει και να έχει μείνει
στην άκρη, εάν κρίνω πως δεν είμαι ακόμα έτοιμος ν’ ασχοληθώ μαζί του. Άλλες φορές θα πρέπει να το αναζητήσω.

 Τελειώνει ποτέ στ’ αλήθεια ένα βιβλίο για τον συγγραφέα;
Καλό ερώτημα. Νομίζω πως όχι. Μπορεί να το κρατήσεις στο συρτάρι σου, για χρόνια. Ακόμα και μια ζωή ολόκληρη. Πάντα θα έχεις κάτι να διορθώσεις. Να προσθέσεις και, κυρίως, ν’ αφαιρέσεις. Έτσι όμως θα είναι σαν να μην τοέγραψες, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Το σημαντικό είναι να το μοιραστείς, να το θέσεις στην κρίση ανθρώπων, χωρίς να έχει σημασία αν αυτοί είναι λίγοι ή πολλοί.

 Σας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων; Σας επηρεάζει;
Φυσικά και μ’ ενδιαφέρει και την ακούω πάντα με προσοχή. Η θετική γνώμη με ευχαριστεί αλλά η αρνητική είναι εκείνη που με επηρεάζει. Με οδηγεί στο να ψάξω να δω τι δεν πήγε καλά. Δεν ξεκινώ με αφετηρία πως αυτός που με κρίνει αρνητικά έχει άδικο. Όσο και αν με ζορίζει κάτι τέτοιο, και είναι αλήθεια πως με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω απ’ την ενόχληση μου για να
εξετάσω πού μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο. Είναι μια διαδικασία που μου κάνει καλό για το επόμενο βήμα, για το επόμενο βιβλίο.

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΠΛΑΣΗ
ΣΕΙΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΙΤΕΝΗΣ
«Μετέωρη γυναίκα»

Οι εκδόσεις Διάπλαση κυκλοφορούν από τη σειρά Ελληνική λογοτεχνία το
καινούργιο βιβλίο του Μιχάλη Πιτένη «Μετέωρη γυναίκα»
Ένα μυθιστόρημα για την ενηλικίωση μιας σύγχρονης γυναίκας που από την
εφηβεία της κιόλας αναγκάζεται να κουβαλάει και να συμβιώνει με τις πράξεις
των άλλων, θύμα ξένων επιλογών και συμπεριφορών.
Είναι δυνατόν να ξεφύγεις οριστικά από το παρελθόν αν δεν κλείσεις όλους
τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχεις μαζί του;
Η Δομνίκη αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή στη ζωή της πως, όσο παραμένουν
ανοιχτοί αυτοί οι λογαριασμοί, δεν θα πάψει ποτέ να είναι μια μετέωρη
γυναίκα. Και η Δομνίκη θέλει όσο τίποτε άλλο να περπατάει με σταθερό και
σίγουρο βήμα. Κάτι που πετυχαίνει μόλις συνειδητοποιήσει πως από τις
αυταπάτες της και ό,τι την πληγώνει δεν μπορεί να την απαλλάξει κανένας
άλλος παρά μόνο ο ίδιος της ο εαυτός.
Αποφασίζει, όχι μόνη της μα αναγκασμένη από τα γεγονότα, να πάρει την
κατάσταση στα χέρια της. Και τότε θα διαπιστώσει πόσο εύκολο είναι να

πατήσεις ακόμα και τη σκανδάλη ενός όπλου που σημαδεύει ένα πολύ
αγαπημένο σου πρόσωπο, αν έχεις ξεπεράσει τα όριά σου…

*

Ο Μιχάλης Πιτένης γεννήθηκε το 1962 στην Κοζάνη, όπου και διαμένει. Είναι
μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Εταιρείας Ελλήνων
Θεατρικών Συγγραφέων. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει τις συλλογές
διηγημάτων Τα κουβάρια της σιωπής (Κοντέος, 1995) και Μην ενοχλείτε τον
πρίγκηπα (Ζήτρος, 1998) και τα μυθιστορήματα Τα υγρά ίχνη της μνήμης
(Μεταίχμιο, 2002), Οι κόρες της Αφροδίτης (Μεταίχμιο, 2006), Η προφητεία
του Μότσαρτ (Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2010) και Η απόγονος (Σύγχρονοι
Ορίζοντες, 2013). Επίσης, συμμετείχε στο συλλογικό έργο Συνάντηση
(Ινστιτούτο Βιβλίου & Ανάγνωσης Κοζάνης, 1997).

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: kokolakispr@yahoo.gr και kokolakispr@gmail.com

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΠΛΑΣΗ
Κυριάκος Καραΐσκος

ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ 76, 106 80 ΑΘΗΝΑ,
ΤΗΛ.: 210-3808455, FAX: 210-3808445,
e-mail: info@diaplasibooks<br< a=””>>www.diaplasibooks.gr