«Πιπέρι» του Μάριου Λεβέντη

Πιπέρι καυτό σαν τις κακές λέξεις. Πιπέρι στυφό σαν την πίκρα που στάζει το στόμα των καιρών. Πιπέρι σωφρονιστικό στο αναμορφωτήριο των γεύσεων που μας πήρε το μέλι και τη ζάχαρη. Μας πήρε το σιρόπι και το πετιμέζι. Και το ζαχαρωτό της αισιοδοξίας πηγαίνει στις κούνιες για να βρει χαρά. Πηγαίνει στις κούνιες, τις σπάνιες, τις συλλεκτικές: εκεί που κάποιοι άνθρωποι γελούν ακόμα σαν παιδιά.  Διασύρουν τη φήμη της φοβισμένης απόστασης και γελούν επιμόνως. Αφήνονται στη βόλτα της ζωής και δοξάζουν το Θεό που τα καταφέρνουν.

Ούτως ή άλλως, η ζωή μάς πάει. Η ζωή μάς φέρνει και μας παίρνει. Τέτοια λιμουζίνα είναι τα χρόνια. Έχουν κύρος, κόστος και χρέος να τα ζήσεις. Έχουν ρεπερτόριο. Έχουν αρχή, μέση και τέλος. Έχουν μοσχοκάρυδο, κανέλα και πιπέρι. Σπεσιαλιτέ μυσταγωγίες, προσπάθειες, αστάθειες, άγιες και άγριες μέρες. Όλα τα δύσκολα είναι μπαχαρικά που νοστιμίζουν την ωριμότητά μας. Μας γυμνάζουν, μας εξοικειώνουν με τον ντελάλη που βοά απ’ το ηχείο της διάχυτης ατμόσφαιρας και ρίχνει επιδεικτικά λάδι στη φωτιά. Και μιας και τ΄ αστέρι πέφτει όπου εμείς ρίχνουμε το βάρος, ας αφεθούμε στον αυθορμητισμό μας. Ας βγάλουμε σερβίτσιο και κουβέρ κι ας φιλέψουμε τη ζωή όπως κι αν έρχεται.

Γιατί όταν η ζωή γευματίζει ζωή, όταν λαμβάνει το υγιεινό της θάρρος, τότε όλα είναι καλύτερα. Ακόμα και η πίκρα που στάζει το στόμα των καιρών. Ακόμα και η βόλτα μας με τα απολύτως απαραίτητα. Ακόμα και το αναμορφωτήριο των γεύσεων που μας επιστρέφει τα κλοπιμαία γλυκά μας. Και προχωράει πιο ωραία η λιμουζίνα μας – τα χρόνια μας που έχουν πάντα κύρος, κόστος και χρέος να τα ζήσουμε. Μ’ όσο πιπέρι αντέχουμε επάνω σε μια κάτασπρη κρέμα σαντιγί. Γιατί αυτό κάνει η ζωή. Κάνει τα πικρά-γλυκά και το αντίθετο. Δοκιμάζει και αποδοκιμάζει τους επιζώντες της.