Ορέστης Χαλκιάς: Τα post apocalyptic κινηματογραφικά σενάρια είναι εδώ, πρέπει να κάνουμε κάτι συλλογικά!

Γιατί έφυγες από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και κατέβηκες στην Αθήνα;

 Ενώ γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα και ανδρώθηκα καλλιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη. Πατρίδα μου είναι η Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου είναι ηθοποιοί κι αυτοί. Όποια θεατρική εμπειρία είχα στη ζωή μου ήταν στο ΚΘΒΕ.

Ήρθα στην Αθήνα γιατί μου προέκυψε μία πολύ ωραία συνεργασία. Είχε επικοινωνήσει μαζί μου ο Άρης Μπινιάρης για τον Χορό της φωτιάς που θα ανέβαινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και έτσι κατέβηκα. Ψάχνοντας αφορμή να γνωρίσω κάτι καινούριο .

Στη Θεσσαλονίκη νιώθω ότι έκλεισε ένας κύκλος επαγγελματικά. Από την άλλη στην Αθήνα υπάρχει ελευθερία και πολλές επιλογές .

Οπότε ο Μπινιάρης μου έδωσε το έναυσμα να κατέβω.

Μίλησέ μας για το χορό της φωτιάς. 

Η παράσταση αυτή μου άλλαξε τη ζωή και θα είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Μου άρεσε η κάθε στιγμή δημιουργίας στις πρόβες και αργότερα απόλαυσα το παραστασιακό κομμάτι πολύ! Είχε τρομερό ενδιαφέρον η έρευνα πάνω στη γενοκτονία των Ποντίων, στους χορούς τους και ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύψαμε τη σωματική γλώσσα που θα αφηγούνταν όλον αυτόν τον πόνο σκηνικά. Μου αρέσει η γλώσσα του Μπινιάρη, η σχέση του με τη μουσική, γνώρισα νέους ανθρώπους, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την Αθηναική σκηνή. Ήταν μια αρχή για πολλά πράγματα.

Με τον Δημήτρη Τάρλοου πως άρχισε η συνεργασία σου;

Είχα στείλει βιογραφικό στο Θέατρο Πορεία, με πήραν τηλέφωνο και μιλήσαμε για την οντισιόν που θα γινόταν εκεί στις αρχές τους 2019.

Εκείνη την περίοδο έπαιζα στο Κρατικό θέατρο στις ¨Πυρκαγιές” της Ιώς Βουλγαράκη, οπότε βρήκαμε μια λύση να βρεθώ στην οντισιόν άλλη μέρα. Όλως τυχαίως είχα κανονίσει να δω την παράσταση “Ύψωμα 731” του Άρη Μπινιάρη στην Αθήνα. Οπότε υπήρξε συνδυασμός και των δύο. Με το που τελείωσε η οντισιόν, ο Δημήτρης Τάρλοου μου είπε ότι θέλει να συνεργαστούμε κι έτσι η δεύτερη δουλειά μου στην Αθήνα έμελλε να είναι η “Δόξα Κοινή” από την οδό των Φιλελλήνων στο θέατρο Πορεία.

Μίλησέ μας για τη παράσταση “Δόξα κοινή” .

Καταρχάς είμαστε πολύ τυχεροί που ασχοληθήκαμε με αυτά τα ποιήματα. Τα περισσότερα τα ξέραμε, προφανώς και ευτυχώς, αλλά η ευκαιρία να μιλήσουμε μέσω αυτών των λέξεων είναι πιστεύω, για κάθε ηθοποιό, εφόδιο. Άλλωστε, όπως ξέρουμε, λίγες σχολές δουλεύουν τον ποιητικό λόγο, εκτός φυσικά της αρχαίας τραγωδίας, που πόσο δουλεύεται κι εκείνη… Εκπαιδευτήκαμε λοιπόν στην εκφορά του λόγου, στην απεύθυνση του ή αν θέλεις στην εκτόξευση του ως σπίθα εμπρηστική ή όπως λέει και ο Εμπειρίκος “ως σπέρμα ορμητικόν” . Ο Δημήτρης Τάρλοου είχε μοιραστεί μαζί μας το εξής: “θα ήθελα πολύ αυτό το πρότζεκτ να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου ως ένα γκρουπ ανθρώπων εκπαιδευμένων στον ποιητικό λόγο, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη δεξιότητα στη χρήση του και ίσως περισσότερη ενασχόληση με τα ποιητικά κέιμενα”. Ο Στρατής Πασχάλης έκανε φοβερή δραματουργική δουλειά. Ο τρόπος που μπλέκονται τα ποιήματα το ένα μέσα στο άλλο είναι αριστουργηματικός. Η διακειμενικότητα τους αφοπλιστική. Το θέμα ήταν πώς εμεις θα λειτουργούσαμε μέσα σε αυτήν τη δραματουργία και πώς θα βρίσκαμε τις συνδέσεις θεατρικά. Κι αυτό έγινε με πολύ αυτοσχεδιασμό . Οι πρόβες ήταν πολύ ελεύθερες. Αφηγήθηκαμε όνειρα, αφηγηθήκαμε προσωπικές ερωτικές μας ιστορίες. Υπήρξε μεγάλη εμπιστοσύνη.

Φυσικά το θέατρο Πορεία έχει μία δεδομένη ποιότητα, υπάρχει ευγένεια, υπάρχει επαγγελματική ηθική.

Είναι ένας καλλιτεχνικός παράδεισος σε αυτή την πόλη.

Έχοντας και γονείς ηθοποιούς, πως το βίωσες προσωπικά και επαγγελματικά; 

Δεν είχα και πολλές επιλογές. Το δεδομένο είναι ότι μεγάλωσα μέσα στα θέατρα και μου άρεσε να μιμούμαι, να τραγουδώ, να “πειράζω” τους ανθρώπους.

Το σπίτι μου ήταν 24ώρες το εικοσιτετράωρο καλλιτεχνικό. Οι γονείς μου είτε είχαν πρόβα, είτε παραστάσεις, είτε ταξιδεύαμε μαζί σε περιοδείες, γιατί δεν είχαν πού να με αφήσουν. Όλα αυτά ήταν πολύ δυνατά ερεθίσματα για μένα ως παιδί. Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου δεν ήθελαν και πολύ να γίνω ηθοποιός. Όχι όμως απαγορευτικά, αλλά με το χαρακτηριστικό τρόπο: “Δεν βλέπεις εμάς;”

Είμαι σίγουρος, όμως, ότι με το που πέρασα στη σχολή του Κρατικού και οι δυο τους ήταν πολύ περήφανοι. Και φυσικά τώρα, όταν τους το επιτρέπει η δουλειά τους, με παρακολουθούν.

Και με στηρίζουν. Και με βοηθούν πάρα πολύ. Και τους αγαπώ.

 Η Ελλάδα και η Γη μπήκαμε σε μια περίοδο δοκιμασίας με τον ιό. Τι πιστεύεις ότι θα φέρει την επομένη μέρα όλη αυτή η κατάσταση για τους ανθρώπους και την ζωή μας; 

Καταρχάς είναι σημαντικό να ακολουθούμε τις οδηγίες πρόληψης! Δεν είμαστε διακοπές, μείνετε σπίτι! Αν καταφέρουμε να κάνουμε αυτό για αρχή θα είναι ένα καλό δείγμα κοινωνικής συμπεριφοράς και ευθύνης! Επιτέλους έμαθα αποφασίστηκε και το κλείσιμο των εκκλησιών! Το ανθρώπινο είδος το έχει παρακάνει κι αν δε θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα τα post apocalyptic κινηματογραφικά σενάρια (ήδη γίνονται) πρέπει να κάνουμε κάτι συλλογικά, όπως για παράδειγμα στην προκειμένη να μην βγαίνουμε ΈΞΩ ΛΕΜΕ! Δεν έχουμε δυστυχώς την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη και κάποιοι φταίνε γι’αυτό, οπότε όλα κρέμονται από μια κλωστή. Ελπίζω όλο αυτό να μας φέρει πιο κοντά στο κομμάτι της ενσυναίσθησης, γιατί προς το παρόν ένα μέτρο απόσταση και σπίτι παίδες…

Ο Ορέστης Χαλκιάς πρίν κλείσουν τα θέατρα έπαιζε στο Θέατρο Πορεία στην παράσταση “Δόξα κοινή από την οδό των Φιλελλήνων”,