«Δεν χωρούσα πουθενά. Ήθελα να χορέψω και σε αυτό να μπει κι ένα τραγούδι και μαζί μια ποιητική φράση. Το χοροθέατρο, το 80, ήταν σχεδόν υπόθεση για εξωγήινους . Έτσι, όταν το 90 ίδρυσα το Χοροθέατρο Ροές και πήρα ένα παλιό εγκαταλειμμένο σχολείο, στο ξεχασμένο, υποβαθμισμένο τότε Γκάζι, για να το κάνω θέατρο, οι συνάδελφοι με είπαν τρελή. Οι κάτοικοι της περιοχής περνούσαν και ρωτούσαν απορημένοι , τι θα κάνω εκεί κι όταν τους έλεγα θέατρο, έλεγαν πάει «οίκο ανοχής» θα το κάνει αυτή. Μετά ήρθε ο Κραουνάκης και σιγά-σιγά κι άλλοι κι άλλαξε εντελώς το τοπίο. Τότε ήμουν στη μέση του πουθενά (όσον αφορά στην περιοχή, ως καλλιτεχνικό στέκι) και τώρα δίπλα στον σταθμό του μετρό, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι καιροί αλλάζουν και τα πράγματα προχωρούν», λέει, στη συνάντησή μας, η Σοφία Σπυράτου, καταξιωμένη και βραβευμένη χορογράφος και σκηνοθέτις, στις πρόβες της παράστασης «Θησέας και Αριάδνη στο Νησί των Ταύρων» που κάνει πρεμιέρα στις 30 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Κολοσσαίον.
Παρακολουθώ τη «μεγάλη», αυτή, κυρία της τέχνης, με την ήρεμη δύναμη της γνώσης και της εμπειρίας που διαθέτει, το αεικίνητο διεισδυτικό βλέμμα και την ανάλαφρη και συνάμα σίγουρη περπατησιά, να στέκεται όρθια, στην κυριολεξία αγκαλιά με τη σκηνή, να βλέπει, να επεμβαίνει, να διορθώνει, να καθοδηγεί τους ηθοποιούς που έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Συνεχείς εναλλαγές υψηλής αισθητικής σκηνικού, φωτισμοί και μουσική έθνικ και τζαζ με πολλές εκπλήξεις, αποτελούν τον καμβά, στον οποίο ηθοποιοί-χορευτές-ακροβάτες ζωγραφίζουν με την ερμηνεία και την performance τους . Παρελαύνουν παλάτια, θάλασσες, φρούρια, πλοία, λαβύρινθοι, γοργόνες, ταύροι – ταυροκαθάψια – θεοί που αναδύονται από τα έγκατα της γης, ή πέφτουν από τον ουρανό, ήρωες, θνητοί, φωτεινά αλλά και σκοτεινά υπερφυσικά όντα! Από άθλο σε άθλο κι από πόλη σε πόλη υφαίνονται πλεκτάνες, μάχες, μίση, πάθη, φιλίες, έρωτες, αγάπη.
Άλλοτε σηκώνει τα χέρια σαν μαέστρος που διευθύνει την ορχήστρα με τη μπαγκέτα του κι άλλοτε κοιτά προσηλωμένη κρατώντας το ρυθμό της μουσικής, με το χτύπημα της παλάμης στο σανίδι. Στα διαλείμματα ανεβαίνει συζητά με όλους, ακούει, προτείνει, δίνει λύσεις, μπλέκεται στο κόκκινο νήμα που «τυλίγει» την αίθουσα, δέχεται και απορρίπτει έχοντας στο πλευρό της τον Στέλιο Χατζηαδαμίδη. «Δεν είναι βοηθός μου ο Στέλιος», μου λέει «Συνσκηνοθετούμε. Έτσι το βλέπω εγώ». Όταν κάποια στιγμή τη βλέπω να συμμετέχει ακόμη και στη μετακίνηση του ογκώδους επιβλητικού Μινώταυρου, ξέρω πως έχω να κάνω με μια γυναίκα, που δεν φοβάται να «λερώσει» τα χέρια της και να σηκώσει τα μανίκια στη δουλειά της κι ας έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου στις μεγάλες σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού.
«Αυτό που με θλίβει είναι πως, τα τελευταία χρόνια, τα παιδιά μαθαίνουν τη μυθολογία μέσα από Χολιγουντιανές παραγωγές, action movies και ξενόφερτες τηλεοπτικές σειρές. Παραγωγές, οι οποίες είναι, συνήθως, όχι μόνο ανακριβείς , αλλά παραποιούν και διαστρεβλώνουν πρόσωπα, χαρακτήρες, μύθους, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη μυθοπλασία που θα τους εξυπηρετήσει εμπορικά, απευθυνόμενες σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό παγκοσμίως, αδιαφορώντας για τη γνώση και τα πρωτότυπα κείμενα», μου λέει στην αρχή μιας κουβέντας για την παράσταση, το θέατρο, την τέχνη, την καλλιτεχνική Θεσσαλονίκη, τις νέες παραγωγές της σεζόν (Δον Κιχώτης, με Γιάννη Στάνκογλου και Δημήτρη Πιατά, ρεμπέτικο, Αττίκ) και την προσωπική της φιλοσοφία. Είναι σίγουρα από τους ανθρώπους που η συζήτηση μαζί τους σε κάνει πλουσιότερο.
«Μετά την επιτυχία μας με τον Ιάσονα, αυτή τη χρονιά, ερχόμαστε ξανά στη Θεσσαλονίκη, με την παράσταση «Θησέας και Αριάδνη στο Νησί των Ταύρων», στη σκηνή του Κολοσσαίον. Ένα έργο που παρακολούθησαν πάνω από 100.000 θεατές στην Αθήνα και μεταφέρεται εδώ, με τα ίδια φαντασμαγορικά σκηνικά και κοστούμια , που επιμελήθηκε ο Μανώλης Παντελιδάκης, προκειμένου να την απολαύσει και το κοινό της πόλης. Δεν θα τη χαρακτήριζα παιδική παράσταση. Δεν χωρίζω το θέατρο σε παιδικό και ενηλίκων. Υπάρχει απλά καλό και κακό θέατρο. Στην περίπτωσή μας, κάθε φορά διαπιστώνουμε με χαρά, κατά τη διάρκεια των παραστάσεών μας, πως ο στόχος να ψυχαγωγήσουμε, να διδάξουμε και να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά, αλλά και τους γονείς τους, γίνεται πραγματικότητα.
Κατανοώντας, πως είναι δύσκολο σε ένα έργο να ενταχθούν όλα τα μυθικά πρόσωπα της ιστορίας μας, επιλέξαμε να φωτίσουμε, μέσα από τον ποιητικό λόγο του Στρατή Πασχάλη, διαφορετικά κομμάτια της μυθολογίας και το ταξίδι του Θησέα, έτσι ώστε να συνδεθούν με ευρηματικό τρόπο, τα πιο σημαντικά από αυτά. Ρίχνω πολλά «αγκίστρια» προκειμένου να κρατήσω ζωντανό, το ενδιαφέρον των παιδιών, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Λόγος, κίνηση, εικόνα εναλλάσσονται, αλλά και συνυπάρχουν, φροντίζοντας να επιτευχθεί η ρυθμολογία που απαιτείται γι’ αυτόν τον σκοπό. Η γλώσσα του κειμένου, τα εξαιρετικά αυτά, ελληνικά του Στρατή είναι η αρχή του παντός. Όπως συνηθίζω πάντα, υπάρχει ένα μικρό κομματάκι στα αρχαία ελληνικά (τόσο-όσο), στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα επίθετα που χαρακτηρίζουν τον Ποσειδώνα, το οποίο είναι εύκολο στην κατανόησή του. Ο πλούτος της γλώσσας μας είναι ανεκτίμητος και είναι εγκληματικό, για τις νέες γενιές, να τον αγνοούμε και τον παραλείπουμε. Και μόνο μια παράγραφος μπορεί να δώσει το ερέθισμα για περαιτέρω γνώση, αλλά και συζήτηση, με γονείς και εκπαιδευτικούς.
Οι ηθοποιοί, οι οποίοι χορεύουν, τραγουδούν, είναι ερμηνευτές, αλλά και ακροβάτες, αποτελούν το ζωντανό μέσο επικοινωνίας με τους θεατές, σε ένα ταξίδι από το φως της Αθήνας και της θεϊκές μορφές της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, ως τη μυστηριώδη Κρήτη, την Πασιφάη και το Μινώταυρο. Δύο διαφορετικού κόσμοι συναντιούνται και συγκρούονται, ένας γάμος και δραματικές καταστάσεις, με πολλούς συμβολισμούς σε παγκόσμια κλίμακα, που στο πέρασμα των αιώνων έγιναν θέμα και ερέθισμα καλλιτεχνικής δημιουργίας (Πικάσο), μελέτης, έρευνας και ερμηνείας ακόμη και στον τομέα της ψυχολογίας (Φρόυντ), όπως ο Μίτος της Αριάδνης. Μια ιστορία αγάπης, όπου ο Έρωτας και η αγάπη είναι συνυφασμένα με την προδοσία, αφού η Αριάδνη προδίδεται από τον Θησέα που την εγκαταλείπει – ο οποίος δεν είναι τυχοδιώκτης, όμως πρέπει να υπηρετήσει το καθήκον του ως βασιλιάς της Αθήνας- αλλά και από τον ίδιο της τον αδερφό. Εδώ όμως, η Αριάδνη δεν γίνεται Μήδεια που σκοτώνει τους πάντες. Βοηθάει τον Θησέα να πετύχει τον σκοπό του και στη συνέχεια, φεύγει στη Νάξο με τον Διόνυσο, όπου γεννά το παιδί του και γίνεται αστερισμός με το όνομα Αριάγνη».
–Πόσο εύκολο είναι να μεταφερθεί μια τόσο μεγάλη και απαιτητική παράσταση από τη σκηνή του Batminton, εδώ;
«Σίγουρα είναι ένα τολμηρό εγχείρημα. Όμως, αυτή η παραγωγή δεν θέλαμε να υστερεί σε τίποτα από αυτή της Αθήνας, παρά τις δυσκολίες σε τυχόν τεχνικά θέματα. Το παν είναι ο θίασος! Όλη αυτή η ομάδα δημιουργικών ανθρώπων, η οποία αυτή τη στιγμή παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και συμμετέχει ακούραστα, σε όλες τις διαδικασίες της σκηνικής μας παρουσίας. Το θέατρο είναι συνεργατικό. Απαιτεί μία από τις βασικές αρχές του χορού, που διέπει κατ’ επέκταση όλες τις παραστατικές τέχνες το: «Κράτησέ με, για να σε κρατήσω». Η έννοια της ομάδας είναι θεμελιώδης αρχή. Δίνω ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες, από τους οποίους όμως έχω την απαίτηση να δουλεύουν σκληρά, γιατί το ίδιο κάνω και εγώ, ακατάπαυστα, εδώ και δεκαετίες. Όλοι δοκιμάζονται σε κάθε παράσταση και εφόσον αποδειχθούν άξιοι της εμπιστοσύνης μου, αποτελούν τη βασική ομάδα σταθερών συνεργατών στις επόμενες δουλειές, προσθέτοντας πάντα και λίγο νέο «αίμα» που θα δώσει νέα δυναμική και ανατροφοδότηση στο σχήμα.
Είναι αξιοθαύμαστο το «υλικό» που υπάρχει στην πόλη. Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα φυτώριο καλλιτεχνών σε όλα τα επίπεδα. Όπως συμβαίνει και σε όλη τη χώρα, τα νέα παιδιά αυτή τη στιγμή υπακούουν τους νόμους της αγοράς, η οποία απαιτεί συνεχή εξέλιξη και εξειδίκευση από τους ηθοποιούς, οι οποίοι χρειάζονται όχι μόνο ικανότητες και γνώσεις υποκριτικής, αλλά και χορού. Αν τραγουδούν -πράγμα όχι τόσο σύνηθες- ακόμη καλύτερα. Δεν είναι υπερβολή πλέον σήμερα, να ζητούνται και ακροβάτες. Ήταν λυπηρό, να ακούω από νέο ηθοποιό, τον οποίο είχα προσεγγίσει για την περσινή μας παράσταση: «Μα εγώ δεν χορεύω. Είμαι ηθοποιός!». Ακόμη κι αν δεν ξέρεις κάτι, το θέμα είναι να είσαι πάντα δεκτικός και ανοιχτός στο καινούριο. Να είσαι διατεθειμένος να μάθεις περισσότερα και να δοκιμαστείς σε αυτά.
Είμαι από τους ανθρώπους που θεωρώ τη γνώση αγαθό που πρέπει να το μοιράζεσαι και να το μεταφέρεις στους άλλους. Είναι και ο λόγος που ασχολούμαι με τη διδασκαλία τόσα χρόνια και δεν είμαι από αυτούς που κρατούν τα μυστικά της τέχνης τους κρυμμένα κι ακριβοθώρητα, προκειμένου να διατηρήσουν τα σκήπτρα της γνώσης. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύεσαι να πηγαίνουν μπροστά! Υποστηρίζω αυτό που λέμε «Τόπο στα νιάτα», χωρίς όμως αυτό να σημαίνει θεοποίηση της νεότητας. Η νεότητα από μόνη της δεν σε καθιστά ικανό, αν δεν δουλέψεις σκληρά, με πάθος, προσήλωση, πειθαρχία. Μόνο με το ταλέντο δεν προχωράς ή μπορεί να λάμψεις για λίγο. Όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος».
–Εδώ θα πει κάποιος και ίσως δικαιολογημένα, πως αν τα διαθέτει όλα αυτά, γιατί να μείνει στη Θεσσαλονίκη και να μην πάει στην Αθήνα ή και στο εξωτερικό, όπου η αγορά, ίσως και η αναγνώριση, να είναι μεγαλύτερες και οι συνθήκες καλύτερες;
«Και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Σίγουρα ένα Κρατικό δεν μπορεί να απορροφήσει το συνεχώς αυξανόμενο καλλιτεχνικό δυναμικό της πόλης. Από την άλλη στην Αθήνα φαντάζουν και ίσως να είναι οι ευκαιρίες περισσότερες, αλλά τίποτα δεν σου χαρίζεται. Είναι, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο, αυτό που παρατηρώ στην πόλη τα τελευταία χρόνια. Ομάδες συγκροτούνται, δοκιμάζουν, πειραματίζονται, τολμούν. Νέοι καλλιτεχνικοί πυρήνες δραστηριοποιούνται γεννούν νέα πράγματα και δημιουργούν μια νέα συνθήκη στη Θεσσαλονίκη. Ο τολμών νικά!
Σίγουρα η εξωστρέφεια, το να έχεις νέες προσλαμβάνουσες και εμπειρίες από άλλες χώρες είναι ωφέλιμο, όσον αφορά τη διεύρυνση των γνώσεων και υιοθέτηση νέων τεχνικών και φιλοσοφίας, οι οποίες σε φέρνουν πιο κοντά στις διεθνείς τάσεις. Το να βρίσκεσαι π.χ. κατά διαστήματα στο Λονδίνο ή το Βερολίνο, σου δίνει βαθιές ανάσες. Ζεις αυτό που ονομάζω πολιτισμό της καθημερινότητας. Όταν κάποια στιγμή εργαζόμουν στην όπερα στο Σαν Φραντσίσκο, μου προτάθηκε να μείνω εκεί και μπήκα στο δίλημμα. Η πρόταση και οι προοπτικές ήταν παραπάνω από δελεαστικές, αν σκεφτεί κανείς το χοροθέατρο στην Ελλάδα, ειδικά χρόνια πριν. Αυτό που σκέφτηκα τότε και δεν το έχω, μέχρι τώρα, μετανιώσει ήταν, πως ο καλλιτέχνης οφείλει να παράγει στον τόπο του. Να επενδύει σ’ αυτόν και να ρίχνει τον σπόρο του στη γη του. Η σύνδεση με τις ρίζες μου είναι κύριο αντικείμενο της καλλιτεχνικής μου αναζήτησης και ταυτότητας. Η παράδοση είναι κάτι ζωντανό. Έχει ρίζες και γίνεται δέντρο που βγάζει φύλλα. Αισθάνομαι, πως ,ως καλλιτέχνης , οφείλω να τις ποτίσω, για να δώσει αυτό το δέντρο περισσότερα φύλλα και καρπούς. Να κρατήσω την αλήθεια της και να την παντρέψω δημιουργικά με το σήμερα. Στις παραστάσεις τα μουσικά ακούσματα είναι κυρίως από τον χώρο της έντεχνης και παραδοσιακής μουσικής».
-Πως ξύπνησε αυτό μέσα σας και μετουσιώθηκε καλλιτεχνικά;
«Είναι από τις περιπτώσεις που ένας εμπνευσμένος δάσκαλος παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και τη σκέψη σου. Ήμουν από παιδί καλλιτεχνικά ανήσυχη. Ο χορός, το θέατρο, η μουσική ήταν αδύνατον να μην συνυπάρχουν στη ζωή μου, παρ’ όλο που μου έλεγαν όλοι πως πρέπει να διαλέξω. Παιδάκι ακόμη, συμμετείχα στον χορό αρχαίας τραγωδίας. Φοιτώντας λοιπόν στο Ανατόλια, η κα Μ. Φράγκου, με βοήθησε να ανακαλύψω το νόημα της αρχαίας τραγωδίας και στη συνέχεια να δω τη σύνδεση με την παράδοσή μας. Γιατί στα δημοτικά μας τραγούδια συναντάς την Αγία Τριάδα της αρχαίας τραγωδίας Λόγο, Μουσική, Χορό. Στη συνέχεια κορυφαίοι δάσκαλοι, μορφές της τέχνης, στο ΚΘΒΕ, στο Ωδείο, στη Σχολή Χορού, με την ανεκτίμητη διδασκαλία τους φώτισαν τα βήματά μου. Ανάμεσα τους, και ζητώ συγνώμη απ’ όσους μπορεί αυτή τη στιγμή να μην αναφέρω, οι: κα Ζουζού Νικολαΐδη, κα Κούλα Πράτσικα (θεία Κούλα, όπως τη λέγαμε), κα Ντόρα Τσάτσου, κα Μαρία Χορς, ο Σωκράτης Καραντινός, ο Τάκης Μουζενίδης, η Έλλη Νικολαΐδου, ο κος Κοντός στο πιάνο και τόσοι άλλοι…
Μετά ήρθαν οι σπουδές στην Αμερική, οι παραστάσεις σε όλο τον κόσμο: Κίνα, Ιαπωνία, Παρίσι, Βαλκάνια και αλλού, οι συνεργασίες με το Εθνικό, το ΚΘΒΕ, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Θέατρο Τέχνης , το Φεστιβάλ Επιδαύρου, με τελευταία την παράσταση «Εδώ ειν’ αλώνι για χορό», στις 19 Αυγούστου 2017, με 300 χορευτές (συνολικά 14 παραστάσεις στην Επίδαυρο και 2000, Βραβείο Κοτοπούλη- Πράτσικα για τις χορογραφίες της στο αρχαίο δράμα ). Αναρίθμητες συνεργασίες και με καταξιωμένους συνθέτες, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος , ο Νίκος Ξυδάκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, κ.ά. Από τις πρόσφατες συνεργασίες αυτή για τον Μίκη Θεοδωράκη στη συναυλία «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη».
–Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Michael Nyman;
«Στην Αγία Γραφή λέει: «Πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει». Ήθελα να ανεβάσω την παράσταση «Ηλέκτρα Αυτουργός» (2008, Α΄ Διεθνές Βραβείο «Βοσπορικοί Αγώνες» της Κριμαίας, Α’ Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Δράματος «Stobi» της FYROM το2009.). Κατέληξα λοιπόν, πως ο συνθέτης που ήταν ο πλέον κατάλληλος γι’ αυτή είναι o Nyman. Έστειλα e-mail και περίμενα, χωρίς να σκεφτώ ούτε στιγμή, πως αυτό ίσως άγγιζε τα όρια της ουτοπίας. Όταν, καιρό αργότερα, απάντησε θετικά, ήμουν πεπεισμένη πως τίποτα δεν είναι αδύνατο».
–Τι άλλο ετοιμάζετε για τη νέα σεζόν;
«Στις 21 Οκτωβρίου, έρχεται ο «Δον Κιχώτης» στο Παλλάς, με μια μοναδική ερμηνεία από τον Γιάννη Στάνκογλου. Αυτή τη φορά βγαίνει από τον ρόλο του ήρωα που είχε μέχρι τώρα. Είναι ένας ήρωας από την ανάποδη, κωμικός, ρομαντικός, μελαγχολικός και τον Σάντσο Πάντσα, Δημήτρη Πιατά, ο οποίος τι να πω, είναι σχολή από μόνος του. Μια παράσταση, με έντονα στοιχεία commedia dell arte, μουσική του Νίκου Κυπουργού, πάλι πρωτότυπη, και όπως πάντα κείμενα του Στρατή Πασχάλη και κοστούμια του Μανώλη Παντελιδάκη, ενώ το άλογο δεν είναι άλογο, αλλά μια έκπληξη επί σκηνής. Όπως όλες μας οι παραγωγές και αυτή έχει την υπογραφή του Μιχάλη Αδάμ. Νιώθω τυχερή για τις συνεργασίες μας μέχρι τώρα, όπως και αυτή που κάναμε με τους Tiger Lillies. Είναι ένας άνθρωπος που βλέπει και συμμετέχει στο όραμά σου. Πάντα δεκτικός, ενδιαφέρεται για τα τι χρειάζεται η παράσταση κι όχι τι θα κοστίσει. Παθιάζεται με κάθε δουλειά και εμπλέκεται με την ψυχή του.
Στις 4 και 5 Νοεμβρίου παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η μουσική παράσταση «Είμαστε Αλάνια», αφιερωμένη στο ρεμπέτικο. Έπειτα από πρόταση του κου Παναγιώτη Δημαρά, Προέδρου του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, να παρουσιαστεί κάτι που αφορά στο ρεμπέτικο, αποφασίσαμε να δώσουμε την ευκαιρία σε ρεμπέτικες κομπανίες νέων (ηλικίες ως 35 ετών), οι οποίες πέρασαν από ακρόαση, προκειμένου να γίνει η τελική επιλογή, να δείξουν τη δουλειά τους. Αλάνια ήταν τα μικρά καϊκάκια που παρενοχλούσαν τα τουρκικά πλοία. Έτσι κι αυτά τα «καϊκάκια», θα «παρενοχλήσουν» τον χώρο του Μεγάρου. Ενώ τον Απρίλιο, μετά το Πάσχα, θα επαναληφθεί η παράσταση για τον Αττίκ, στο Παλλάς».
Ήρθε η ώρα να διακόψουμε τη συζήτηση. Αρχίζει συνάντηση με τους συνεργάτες της για τις διορθώσεις και επισημάνσεις της πρόβας που προηγήθηκε. Είναι γεμάτη ενέργεια κι ας με πληροφόρησαν μόλις, πως είναι άυπνη από την προηγούμενη μέρα, λόγω προβών στην Αθήνα, δουλειάς στο στούντιο όλη τη νύχτα για τη μουσική της παράστασης «Θησέας και Αριάδνη στο Νησί των Ταύρων» και του ταξιδιού στη Θεσσαλονίκη. Φεύγει με το χαμόγελο και την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που είναι πλήρης, χωρίς την ανάγκη να αποδείξει την αξία του και με τη φλόγα της δημιουργίας να τη ζεσταίνει.
Η συνέχεια για τους Θεσσαλονικείς, στη σκηνή του Κολοσσαίον, από τις 30 Σεπτεμβρίου.
***φωτογραφία εξωφύλλου και φωτογραφίες της συνέντευξης και του back stage Μαρία Μαυρίδου
Θησέας και Αριάδνη στο Νησί των Ταύρων
Η παράσταση είναι ιδανική για κάθε ηλικία!
(κάθε Σαββατοκύριακο και τις καθημερινές παραστάσεις για τα σχολεία όλων των βαθμίδων)
Θέατρο Κολοσσαίον: Βασ.Όλγας 150, τηλ. 2310 834 996
Σκηνοθεσία – Χορογραφίες
Σοφία Σπυράτου
Κείμενα
Στρατής Πασχάλης
Σκηνικά – Κοστούμια
Μανώλης Παντελιδάκης
Μουσική
Παραδοσιακά θέματα και θέματα της δημιουργικής ομάδας των μουσικών :
Γιώτη Κιουρτσόγλου, Μιλτιάδη Παπαστάμου, Βαγγέλη Καρύπη, David Lynch, Haig Yazdjian και Γιώργου Καλούδη
Σχεδιασμός Φωτισμών
Λευτέρης Παυλόπουλος
Παραγωγή
Μιχάλης Αδάμ
Διεύθυνση παραγωγής
Χρηστίνα Νιάρου
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.