Μαριλίζα Χρονέα: «Η SuperWoman προέκυψε από μια διάθεση συνεύρεσης»

Η ηθοποιός – performer Μαριλίζα Χρονέα μιλά στο artandpress.gr με αφορμή τη μουσικοθεατρική παράσταση SuperWoman.

Πείτε μας λίγα λόγια για τη μουσικοθεατρική παράσταση SuperWoman την οποία παρουσιάζετε μαζί με την Έλλη Δαδήρα και τη Λήδα Σάμιτα στη θεατρική σκηνή του Faust κάθε Τετάρτη.

Η μουσικοθεατρική παράσταση SuperWoman προέκυψε από μια διάθεση συνεύρεσης. Αφορμή και ζητούμενο ήταν να πούμε κάτι για τη σύγχρονη γυναίκα, μια που είχαμε ήδη νιώσει ότι υπήρχε το έδαφος για γόνιμη συνεργασία και πειραματισμό με θεατρικές τεχνικές. Η συγκεκριμένη θεματολογία και τα κείμενα που αποτέλεσαν βάση και υλικό της παράστασης, προτάθηκαν από τη Λήδα, καθώς ενστικτωδώς την είχαν κινητοποιήσει από πριν. Το αίτημα ήταν να αναδείξουμε τις συγκρούσεις των πολλαπλών ρόλων της γυναίκας, αλλά και να προτείνουμε ένα αίσθημα αλληλεγγύης και σύμπνοιας μεταξύ του πολλές φορές διχασμένου γυναικείου φίλου. Η διαδικασία, στην οποία προστέθηκε κι η Έλλη, ενώ είχε δομηθεί ένα μέρος του υλικού, ήταν απλωμένη στο χρόνο. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να επεξεργαστούμε μέσα μας, και συναισθηματικά και νοητικά, τι σημαίνει να φέρεις την ταυτότητα της γυναίκας σήμερα, στη δική μας ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε, και ειδικά σε αυτή την εποχή της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι ανατρέξαμε σε μια μικρή ιστορική αναδρομή, αλλά και απλώσαμε την έρευνά μας σε μια ευρύτερη γκάμα γυναικών, μέσω ενός ερωτηματολογίου που σχεδιάσαμε και διανείμαμε, με τη βοήθεια και της κοινωνιολόγου Χριστίνας Καρακιουλάφη. Ο κύριος, όμως, κορμός δημιουργίας που αναπτύχθηκε μέσα στην ομαδική μας αναζήτηση, προήλθε και από το ξεδίπλωμα και τις εξομολογήσεις των προσωπικών μας ιστοριών που ήρθαν να φωτίσουν το πώς η ψυχοσύνθεση του κάθε ανθρώπου, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα, βρίσκεται σε διάλογο με τις εξωτερικές επιταγές και τις περιβάλλουσες συνθήκες, πώς τις προσαρμόζει αλλά και πώς προσαρμόζεται σε αυτές. Μέσα από αυτό, υπάρχει το αίτημα για την προσωπική εξέλιξη, τη συνάντηση με τον άλλον, τη σύμπνοια, το φως.

Μιλήστε μας για την ομάδα Plan Bee. Πότε δημιουργήθηκε; Ποιος είναι ο στόχος της; Προηγούμενες παραγωγές της ομάδας;

Η ομάδα Plan Bee δεν δημιουργήθηκε με σχέδιο. Προέκυψε, εκκινώντας περίπου από το 2010, από την ευχαρίστηση που αντλούσαμε, ερχόμενοι σε δημιουργικό διάλογο πάνω στα εργαλεία της θεατρικής αφήγησης, και αυτά ιδωμένα σε σχέση με την προσωπική και συλλογική αναζήτηση του ανθρώπου ως καλλιτέχνη – δημιουργού αλλά και ως κοινωνικού όντος. Έτσι η ατμόσφαιρα των προϊόντων παραστάσεων της ομάδας περιέχει μια διάσταση διαλεκτικής μεταξύ των συνδημιουργών αλλά και μεταξύ παράστασης και κοινού. Γι΄ αυτό εξάλλου έχει επιλεγεί και η φόρμα της συνάντησης διαφορετικών τρόπων αφήγησης, όπως είναι η θεατρική, η σωματική, η μουσική φόρμα αλλά και το παιχνίδι. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τρόπου δουλειάς της ομάδας είναι η “δημοκρατική”, κατά κάποιο τρόπο, συσκηνοθεσία, λόγω απουσίας -κατά κανόνα- εξωτερικού ματιού κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Η διεργασία είναι διαισθητική και συνθετική σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα και απαιτεί ελευθερία να προτείνεις ή να απορρίπτεις, κάτι που δεν είναι αυτονόητο, αλλά κατακτιέται σε μια ομάδα συνεργατών. Στόχος θα έλεγα είναι η παιγνιώδης αναζήτηση της συνύπαρξης φόρμας και περιεχομένου και η ανάδειξη θεματολογιών που ακουμπούν σε ένα ευρύτερο κοινό, κατά περίπτωση, είτε ενηλίκων είτε παιδιών. Οι ιστορίες μας έχουν μέσα στον τρόπο αφήγησής τους τη φόρμα της διάδρασης. Μια τέτοια επικοινωνία επιδιώκουμε και με το κοινό, όχι απαραίτητα προκαλώντας το να αναμειχθεί στην παράσταση, αλλά προτείνοντας στο θεατή την προσωπική τοποθέτηση σε μια στάση ενεργητικού πομπού και δέκτη, ως κοινωνικού όντος. Προηγούμενες δουλειές: “Tango σ’ ένα γυάλινο κόσμο”, που είχε παρουσιαστεί στο τότε El Bandoneon, και “Ανεμί ή μαγειρεύοντας μια ιστορία”, παράσταση για παιδιά, βασισμένη στο παραμύθι για όλες τις ηλικίες του προσφάτως εκλιπόντος Dennis L’ Homme. Να προσθέσω ένα ακόμα στοιχείο λειτουργίας της ομάδας, είναι η δημιουργία θεατρικών κειμένων μέσω αφηγηματικών τεχνικών, αλλά και η μετάφραση από το πρωτότυπο λιγότερο γνωστών κειμένων.

Πώς βιώνετε την καθημερινότητα ως σύγχρονη γυναίκα;

Είναι μια καθημερινότητα με σκληρές απαιτήσεις προσωπικής και επαγγελματικής οργάνωσης, διαχείρισης χρόνου, αποτελεσματικότητας στις δημιουργικές διαδικασίες και την επικοινωνία. Παράλληλα έχω το ρόλο της μητέρας, με τις ιδιαίτερές του απαιτήσεις αλλά και επιθυμίες. Για να λειτουργήσει κανείς σε αυτά θα μπορούσε να οδηγηθεί σε μια μηχανιστική προσέγγιση των πραγμάτων, όμως ευτυχώς λόγω της σχέσης μου με τη δουλειά μου, κρατώ κάποια άγκιστρα σωτηρίας. Έχω επιδιώξει και εν μέρει κατακτήσει τη χαλάρωση μέσα στην ένταση, τη δυνατότητα αφόρμησης και έμπνευσης για ψυχική εξέλιξη, την επανατροφοδότηση μέσα σε ό,τι κάνω. Αυτό προκύπτει από τη συμφιλίωση με μια γόνιμη αίσθηση του στόχου, δημιουργικού πάντα, με συνειδητό όμως προσωπικό κόστος. Και με την αποδοχή ότι οι προτεραιότητες και επιλογές, αν θέλουν να αποδώσουν καρπούς, από ένα σημείο και πέρα σημαίνουν τον περιορισμό ή αποκλεισμό πρακτικών που δεν συνάδουν με αυτό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο περιορισμό των επιλογών του βιοτικού επιπέδου – που είναι φυσικά κάτι αρνητικό – αλλά και στη συνειδητή προσπάθεια αφαίρεσης διαδικασιών ψυχικών, κοινωνικών, συναισθηματικών, που σχετίζονται με μπλοκαρίσματα και προσωπικές οπισθοδρομήσεις. Είναι μια διαδικασία προς τη λιτότητα. Με βρίσκει σύμφωνη η φιλοσοφία και η προτροπή του, από τα λίγα να παράγεις πολλά. Αυτό σημαίνει να διαθέτεις καθαρότητα και ανεμπόδιστες διαδικασίες, που είναι φυσικά ένα στοίχημα. Θα έλεγα πώς ό,τι περιέγραψα προς στιγμήν, ως βίωμα της καθημερινότητας, διαγράφει μία περισσότερο “ανδρικού τύπου” σκέψη. Ως γυναίκα όμως, θα ήθελα τη δυνατότητα για περισσότερο άφημα, ανεμελιά, δοτικότητα, χρονική άνεση για καλλιέργεια λεπτότερων ποιοτήτων συνύπαρξης από έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης. Ίσως είναι απλά θέμα μη επάρκειας χρόνου και πόρων-υποδομών, αλλά παραδόξως ή μη, οι ποιότητες αυτές που λείπουν από την καθημερινότητά μου, είναι και οι παραδοσιακά συνυφασμένες με τη “γυναικεία” ταυτότητα. Άρα το ερώτημα μεταξύ φύσης και κοινωνικής ταυτότητας, ορμέμφυτων και επίκτητων ρόλων παραμένει.

Σε ποια εποχή θα θέλατε να ζούσατε και γιατί;

Γενικά πιστεύω ότι η ζωή μας αποκτά νόημα και λόγο ύπαρξης στην εποχή ακριβώς όπου βρισκόμαστε. Θα με γοήτευε, ως περιηγητή, μια βόλτα σε οποιαδήποτε εποχή, με προεξάρχουσα την Αναγέννηση, όπου το ιδεώδες του ανθρώπου πανεπιστήμονα και καλλιτέχνη με γοητεύει και για να δω την Ιταλία του ΝταΒίντσι και του Μιχαήλ Άγγελου ή να ζήσω για λίγο στην Ιαπωνία των φεουδαρχών και των φατριών, για να κατανοήσω το ήθος αυτού του πολιτισμού. Με δέος θα εντασσόμουν στη ζωή των αρχών του 20ου αι. για να γνωρίσω τον τρόπο χορού της Ισιδώρας Ντάνκαν, να δω από κοντά το πάθος του Rodin και της Camille Claudel, τα έργα εν τη γενέσει των γάλλων σουρεαλιστών. Ή να βρεθώ στην ατμόσφαιρα της σχέσης της Αναϊς Νιν με τον Χένρι Μίλλερ. Και σίγουρα θα ήθελα να βρεθώ ως performer στη Ν.Υόρκη, στα musical της δεκαετίας του ’20 και του ΄30 μια που η ατμόσφαιρά τους συνδέθηκε με την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Όμως πιστεύω ότι, σαν όντα με περιορισμένο χρόνο δράσης πάνω στη γη, πρέπει να συλλάβουμε, στο μέτρο του εφικτού, τον παλμό και τις ανάγκες της εποχής όπου βρισκόμαστε, σαν γενιά, σαν ανθρώπινο είδος. Και με ό,τι έχω αποκομίσει από τον πολιτισμό που μου κληροδοτήθηκε, να προσδιορίσω τη δράση μου σε κάτι που θα δίνει εφόδια και φως στους επόμενους. Η συγκεκριμένη εποχή λοιπόν πιστεύω ότι είναι ένα πέρασμα προς μια πιο συλλογική συνείδηση των κοινωνιών, κι έχει ανάγκη πρακτικές που τονώνουν την αίσθηση κοινωνίας (ή κοινότητας) μεταξύ των ανθρώπων. Μια τέτοια πρακτική είναι και το θέατρο, που καλλιεργεί και εκπαιδεύει τα ανθρώπινα εργαλεία πρόσληψης της πραγματικότητας, κρίσης και λήψης αποφάσεων, διεύρυνσης του εγώ και τοποθέτησης συλλογικών στόχων. Δεν θα ήθελα με τίποτα λοιπόν να χάσω αυτή την εποχή, θέλοντας να συνδράμω με τις δυνάμεις μου σε αυτό το πέρασμα, γιατί όχι μέσω του θεάτρου. Ίσως με μια προέκταση στο μέλλον, για να δω τις αλλαγές και τα κεκτημένα των επόμενων από εμάς γενεών.

SuperWoman

Faust (Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11, Αθήνα)

Κάθε Τετάρτη στις 20.30

Από τις 29 Ιανουαρίου 2020 έως τις 18 Μαρτίου 2020

Σε σύνθεση θεατρικών αποσπασμάτων και κειμένων των: Sergi Belbel, Stephen Berkhoff, Caryl Churchill, Eve Ensler, Hal Hartley, Καλλιρρόης Παρρέν, Sun Tzu.

Ιδέα-Σκηνοθεσία: Λήδα Σάμιτα

Δραματουργία: ομάδα Plan BEE

Ερμηνεία: Έλλη Δαδήρα, Λήδα Σάμιτα, Μαριλίζα Χρονέα

Μουσική επιμέλεια-διδασκαλία: Έλλη Δαδήρα

Τσέλο: Σταύρος Παργινός

Δημιουργία Πρωτότυπου Κειμένου: Βίκυ Καλπάκα, Μαριλίζα Χρονέα

Video Art: Μικές Γλύκας

Φωνητική εγγραφή: Βασίλης Ασημακόπουλος

Φωτογραφία αφίσας: Στέφανος Σίνης

Δημιουργία αφίσας: Σωτήρης Παναγιώτου

Φωτογράφοι παράστασης: Γιάννης Παπαδέας, Χάρης Τριανταφύλλου

Σύμβουλος ερωτηματολογίου: Χριστίνα Καρακιουλάφη

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.viva.gr/tickets/theater/faust/superwoman/

Πληροφορίες – Κρατήσεις θέσεων

Τηλ. θεάτρου: 210 3234095