«Συνθήκες αργυρίων» του Μάριου Λεβέντη

Οι σπουδαίες μέρες του Θείου Πάθους επιστρέφουν και δίνουν στεριά στην ανθρωποθάλασσα της αμαρτίας μας. Επιστρέφουν στην εποχή της παράβασης, του προστίμου, του πνευματικού εγκλεισμού και ελευθερώνουν τη σκλαβωμένη ψυχή μας που είναι κλεισμένη στα καζάνια των σατανικών αποστάσεών μας. Τα καζάνια των σατανικών αποστάσεων που αποκαθηλώνουν τις γραφές και αφορίζουν την ευγένειά μας. Τα καζάνια των σατανικών αποστάσεων που αποκτούν κακή εξοικείωση με την συμφιλίωση και μας προκαλούν να μείνουμε μακριά από την πίστη μας, να μην νηστεύουμε τον κακό εαυτό μας, να μην κοινωνούμε σώμα και αίμα προσφοράς.

Να μην προσκυνάμε το εικόνισμα των ημερών που μας  χαρίζονται, να βλασφημούμε ως και στην αλληλεγγύη. Ο Σατανάς, αυτή η μεταλλαγμένη ανθρωπιά μας, φέρνει στην επιφάνεια την αγένεια και την μεγαλοπρεπή μικροψυχία των άγριων ενστίκτων μας. Φέρνει την ασέβεια απέναντι στον πόνο, φέρνει την υπέρμετρη φιλοδοξία, την αναρρίχηση στα βουνά και στα λαγκάδια του μάταιου, που σκάει σαπουνόφουσκες και κάνει τρύπες σ’ ένα  θολωμένο νερό. Σ’ ένα θολωμένο νερό που πνίγει τη συναισθηματική μας νοημοσύνη, διώχνει τη συστολή της ταπεινότητας, τη ντροπαλότητα της προσγείωσής μας και θέτει ηλεκτροφόρα σύρματα ανάμεσά μας.

Οι σπουδαίες μέρες του Θείου Πάθους επιστρέφουν και δίνουν στεριά στην ανθρωποθάλασσα της ανάγκης μας. Και μπορεί αυτός ο μαύρος κατάσκοπος να παραμονεύει και να καλεί σε δημοπρασία τα λαμπρά και τα σκάρτα μας ώσπου να μας ξεπουλήσει σε συνθήκες αργυρίων, αλλά αν ο κόσμος ήταν προσηλωμένος στις Μεγάλες Εβδομάδες που αποτελούν τη ζωή μας καθημερινά, δεν θα σταυρώναμε  τόσο εύκολα την ειρήνη μας στο ξύλο του πολέμου.