Με ποιο σκεπτικό αποδέχτηκες την πρόταση του Μιχάλη Ρέππα να παίξεις στην παράσταση του “Φεγγάρια από χαρτί”, με ένα κείμενο εποχής 1963 – 64;
Θα σου πω το εξής αστείο. Το κείμενο δεν το είχα δει ποτέ. Πρώτη φορά το είδα στην πρώτη ανάγνωση που μας έκανε ο Μιχάλης Ρέππας για να έχουμε μία άποψη. Απεδέχθην την πρόταση ενός αγαπημένου φίλου χωρίς καν να ρωτήσω ούτε για το έργο ούτε τι ρόλο θα παίξω ούτε ποιοι θα είναι μαζί. Εμπιστεύτηκα την κρίση του Μιχάλη και το γεγονός ότι θα ήθελα να ξανασυνεργαστούμε μετά από κάποια χρόνια στο Εθνικό Θέατρο. Στην διαδικασία της διερεύνησης μπήκα αρκετά αργότερα επειδή εκείνη η εποχή δεν με αφορά προσωπικά. Δεν τη γνωρίζω, αλλά αφορά τους γονείς μας. Είχε πολύ ενδιαφέρον να ψάξω και να βρω εκείνη την ταραγμένη περίοδο της Ελλάδας η οποία προσπαθούσε ακόμα να βγει από έναν εμφύλιο που είχε αφήσει νωπά τα σημάδια του επάνω στην κοινωνία. Οι αντιθέσεις ήταν εμφανείς και έβγαιναν στην επιφάνεια με κάθε αφορμή. Και από την άλλη είμαστε λαός εμποτισμένος με το ευγενές σπορ της έριδας οπότε ήταν άλλος ένας λόγος να διαιωνίζεται η διαμάχη μεταξύ δεξιών και αριστερών. Θα πίστευε κανείς ότι εν έτει 2020 είναι ξεπερασμένο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι, όχι όσον αφορά τα πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής αλλά όσον αφορά το πώς οι Έλληνες του 2020 αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα.
Δυστυχώς,ακόμα η πόλωση είναι μία τακτική που ακολουθούμε, βλακωδώς βεβαίως, και οδηγεί πάντα στα ίδια αποτελέσματα. Και αυτό είναι το πιο τραγικό. Δεν βλέπω, και δεν το λέω πεσιμιστικά αλλά με σκεπτικισμό, να έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που σκεφτόμαστε ούτε μας βλέπω απαραίτητα ικανούς να έχουμε μεγαλύτερη διάθεση να προσεγγίσουμε την αντίθετη άποψη ώστε να δούμε και από κείνη την πλευρά πώς μπορεί να φαίνονται τα πράγματα. Ως προς αυτό λοιπόν το έργο του Μιχάλη – το οποίο δεν είναι ένα πολιτικό έργο,διαπνέεται όμως και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, από την πολιτική χροιά της εποχής – με ενδιέφερε πάρα πολύ. Ίσως επειδή μεγαλώνω ίσως επειδή έχω δικά μου παιδιά έχω μία ανάγκη σύνδεσης με το παρελθόν. Και δεν διδάσκεται αυτό το κομμάτι της ιστορίας στα σχολεία. Το πολύ πολύ που φτάνει η διδακτέα ύλη της ιστορίας είναι στο ΄40 – ‘45 και ακροθιγώς λίγο στον εμφύλιο. Άρα δεν είχα ασχοληθεί και εγώ εμβριθώς με αυτό το κομμάτι της ιστορίας και με αυτή την παράσταση μου δόθηκε μία ευκαιρία να δω μία πτυχή της χώρας μου που δεν είναι τόσο μακρινή και έτσι να βγάλω τα προσωπικά μου συμπεράσματα.
Τι σκέπτεσαι για όλο αυτό που ζούμε με τον ιό και την νέα εποχή που έρχεται;
Χωρίς να παριστάνω την ειδήμονα θεωρώ ότι τα σημάδια σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι ευοίωνα. Οι άνθρωποι παγκοσμίως επιδεικνύουν μία τάση απομόνωσης,’εμείς και οι άλλοι’, οι ‘ξένοι’. Εμείς οι ‘καλοί’, οι άλλοι οι ‘κακοί’. Υπάρχουν διάφορες τέτοιες υπεραπλουστεύσεις. Βεβαίως θεωρώ ότι ευθύνεται πρωτίστως η οικονομική κρίση και το γεγονός ότι οι άνθρωποι φτωχοποιούνται. Είναι παράδοξο αυτό που συμβαίνει, ενώ καταργήθηκε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και τώρα έχουμε ως επί το πλείστον καπιταλισμό, αυτό αντί να φέρνει τους ανθρώπους σε ευημερία τούς φέρνει μάλλον σε απελπισία.Και δεν το λέω ούσα αριστερή, δεν του βάζω καμία πολιτική χροιά. Το λέω ως ένας άνθρωπος που βλέπει αυτό που συμβαίνει. Βρίσκω λοιπόν ότι είναι πολύ επικίνδυνη η ανάγκη όλων των κρατών του κόσμου να απομονωθούν,το κλείσιμο των συνόρων,η άνοδος δυνάμεων που είναι κατεξοχήν φασιστικές και σε χώρες που παραδοσιακά δεν θα ‘πρεπε. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι και τόσο μακριά από μας. Οι τελευταίοι επιζήσαντες υπάρχουν ακόμα και τώρα,έστω κάποιοι λίγοι. Άρα κάτι θα έπρεπε να μας είχε εντυπωθεί από εκείνη τη φρίκη και είναι προφανές ότι δεν μας έχει εντυπωθεί τίποτα. Είμαστε σε άρνηση στο να μάθουμε, να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος. Δηλαδή να μπορούμε συνεργαζόμενοι να βρούμε την άκρη. Πιθανώς λοιπόν ο κορονοϊός να “χρησιμεύει” σε αυτή την ανάγκη της συσπείρωσης και της συνεργασίας διότι δεν μπορεί κανένας να βγει από αυτή την ιστορία μόνος του. Και όλο αυτό έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Στην αρχή νομίζαμε ότι αφορά μόνο την Κίνα, μετά ξαφνικά πήγε και παραδίπλα. Τα πράγματα πλέον ακολουθούν μία πολύ περίεργη πορεία και για μένα (είναι και ο χαρακτήρας μου έτσι) πάγια άποψή μου είναι ότι οι λύσεις βρίσκονται μόνο στη συνεργασία. Αυτό το απωθημένο εξουσίας που κουβαλάει ο καθένας για την πάρτη του κανονικά θα έπρεπε να καταργηθεί. Αλλά δεν είμαστε αρκετά εξελιγμένα όντα. Γι΄ αυτό αγαπώ πολύ τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που μας φέρνουν τους εξωγήινους οι οποίοι το έχουν λύσει αυτό το θέμα. Η επιβίωση μπορεί να αυξηθεί μόνο εφόσον οι ηγέτες των κρατών και όλοι οι άνθρωποι αποφασίσουν ότι πρέπει να συνεργαστούν. Και δεν μιλώ για παγκοσμιοποίηση. Και δεν μιλώ για αφομοίωση. Και δεν μιλώ για άνοιγμα των συνόρων και διάφορα άλλα πράγματα. Μιλώ για το απλό, ότι πρέπει να βρεθούν λύσεις ομαδικές. Δεν είναι πια το σπίτι του διπλανού να καίγεται και το δικό μου δεν θα πάθει τίποτα. Ολονών μας το σπίτι καίγεται και κάτι ακόμα περισσότερο!
Πληροφορίες για την παράσταση “Φεγγάρι από χαρτί” στο Εθνικό Θέατρο ΕΔΩ
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.