Βαλέρια Δημητριάδου: Κανείς δεν είναι τέλειος, η ευτυχία δε βρίσκεται στην επιτυχία.

Γιατί αποφασίσατε με την Αθανασία Κουρκάκη να διασκευάσετε το συγκεκριμένο κείμενο και να το ανεβάσετε ως μουσικοθεατρική παράσταση;

Για να ‘μαστε ακριβείς, δεν έχει γίνει κάποια διασκευή. Το κείμενο είναι εξ ολοκλήρου δικό μας, απλώς εμπνευστήκαμε από το “Sole, Luna e Talia” του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε, που είναι η πρώτη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης. Όπως και στην προηγούμενη θεατρική μας συνεργασία, έτσι και τώρα, θέλαμε να καταπιαστούμε με ένα γνωστό σε όλους παραμύθι και να το φέρουμε στο σήμερα. Βέβαια, η συγκεκριμένη εκδοχή μάς κέντρισε το ενδιαφέρον επειδή δε μοιάζει και πολύ με παραμύθι (όπως έχει μείνει δηλαδή ως όρος στην συνείδησή μας). Έχει στοιχεία πολύ πιο σκοτεινά, σχεδόν μεσαιωνικά (κι ας γράφτηκε το 1634). Στην παράστασή μας λοιπόν, θα δείτε τις ωραίες κοιμώμενες του σήμερα. Δύο κορίτσια που τα ‘χει τσιμπήσει το δηλητήριο της εποχής μας, η ματαιοδοξία, και προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους πάση θυσία. Η παράσταση έχει μουσική γιατί είναι το βασικό στοιχείο που μας ενώνει με την Αθανασία αλλά και λόγω του χώρου που είναι ένα cabaret theatre.

Ποια ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο να αποδείξει ότι αξίζει;

Είναι το σύστημα δομημένο με τέτοιο τρόπο που μεγαλώνουμε με δεδομένο ότι πρέπει να είμαστε καλοί σε όλα. Καλοί μαθητές στο σχολείο, στις ξένες γλώσσες, στα ωδεία, στα αθλήματα. Κι αν ένα παιδί δεν έχει κλίση σε κάτι, αντιμετωπίζεται ως μη ικανό σε αυτό και πολύ πιθανόν να αποκτήσει και κόμπλεξ μ’ αυτήν του την “αδυναμία”. Οι επιδόσεις στο σχολείο εκτιμώνται με βαθμούς και αριστεία. Και αν είσαι καλός, είσαι σίγουρα πιο αποδεκτός κοινωνικά. Πώς γίνεται λοιπόν να μη γίνει ανάγκη μας κάτι που από τόσο νωρίς υπάρχει στην καθημερινότητά μας και συνδέεται τόσο άμεσα με το πώς συνυπάρχουμε με τους γύρω μας; Αν διαρκώς από τόσο μικρή ηλικία πρέπει να αποδεικνύουμε στους γύρω ότι αξίζουμε; Κατ’ εμέ η αξία ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι που μετριέται, πόσο μάλλον με αριθμούς. Δεν πρόκειται για μανάβικο που μετράμε πόσα κιλά πατάτες πουλήσαμε, αλλά για κάτι πολύ ανώτερο που μάλιστα δεν είναι σταθερό αλλά κυμαινόμενο και ίσα ίσα οι αριθμοί είναι που το στιγματίζουν και δεν αφήνουν ουσιαστικά περιθώρια εξέλιξης.

Tι θα ήθελες να πάρει το κοινό μαζί του φεύγοντας από την παράσταση;

Ακριβώς αυτό που είπα στην προηγούμενη απάντηση. Κανείς δεν είναι τέλειος και η ευτυχία δε βρίσκεται στην επιτυχία. Σαφώς, όλοι θέλουμε να είμαστε καλοί σ’ αυτό που κάνουμε και υπάρχει αυτή η ανάγκη της αποδοχής από τον περίγυρο. Όταν όμως η φιλοδοξία ξεπερνάει τα όρια και φτάνει στη ματαιοδοξία, δεν μπορεί παρά να σου γυρίσει μπούμερανγκ και το αποτέλεσμα να είναι αρνητικό. Νομίζω πως το ποίημα του Ελύτη “Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία”, που ακούγεται και κατά τη διάρκεια της παράστασης, περιλαμβάνει όλα αυτά που με εκφράζουν και θα ήθελα να μοιραστώ.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2020;

Αισθάνομαι πως γίνονται τόσα πολλά καθημερινά, που έχουμε χάσει την μπάλα. Από τις αποφάσεις που παίρνει καθημερινά η κυβέρνηση της χώρας για τις ζωές όλων μας, μέχρι τις εξελίξεις σ’ όλον τον κόσμο. Το βασικό που με προβληματίζει είναι η έλλειψη της πίστης (εν γένει – όχι της θρησκευτικής) και της επικοινωνίας. Θα ήθελα να μπορούσαμε να πιστεύουμε περισσότερο. Στους εαυτούς μας, στα όνειρά μας για έναν καλύτερο κόσμο και φυσικά στους άλλους. Κι εκεί έγκειται και το κομμάτι της ουσιαστικής επικοινωνίας και της αλληλεγγύης. Θα ήθελα το 2020 να καταφέρουμε να βγούμε από τους εαυτούς μας και τους μικρόκοσμούς μας, να κάνουμε ένα zoom out. Και με πιο καθαρό μάτι να παρατηρήσουμε και να τολμήσουμε όσα θεωρούμε πως δεν είναι στο χέρι μας.

Πληροφορίες για την παράσταση  THE PROOF SHOW στο Red Jasper Theatre ΕΔΩ

 Οι φωτογραφίες της Βαλέριας Δημητριάδου είναι από τον Νικόλα Ππαδομιχελάκη