Xάρης Φραγκούλης

Είναι ψευδαίσθηση ότι είμαστε κυρίαρχοι μέσα σε ένα σύστημα λειτουργίας που μας αφαιρεί κάθε δύναμη & κάθε δικαίωμα.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Paradise ή Μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα”;
 
Υπέκυψα στις απειλές των κοριτσιών . (γέλια) Οι λόγοι που δέχτηκα ήταν τα ίδια τα κορίτσια. Είμαστε και οι τρεις απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας. Γνωρίζαμε πάνω κάτω το υλικό του καθενός και είχαμε κοινά υποκριτικά εργαλεία, κάτι που διαμόρφωσε μια ευνοϊκή συνθήκη για να φτάσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια και σε σύντομο χρονικό διάστημα σε ένα αποτέλεσμα που θα μιλά για αυτό που μας αφορά και που σαν πυρηνικό θέμα μας ενδιαφέρει να μιλήσουμε για αυτό. Επίσης, ένας νέος καλλιτέχνης δεν έχει ευκαιρίες να μιλήσει σήμερα. Δεν υπάρχει η μέριμνα, οι πόροι , δεν υπάρχει ο ίδιος μέσα στην κοινωνία και το κράτος. Επομένως, το να μπορεί να συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ σαν το off – off του Θέατρο Επι Κολωνώ για πολλούς είναι –ίσως- και η μοναδική ευκαιρία να παίξει σε μια παράσταση μέσα στη χρονιά. Πόσο μάλλον όταν το κάνει με φίλους, ή τέλος πάντων με ηθοποιούς που από κοινού θέλουν να μιλήσουν για ένα θέμα που αφορά όλους τους. Για μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα. 

 Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;  
 

Το γοητευτικό με την παράσταση αυτή, είναι πως ήταν αποτέλεσμα δημιουργία της ίδιας της ομάδας. Ο καθένας μας μέσα από τις αναφορές του , τα βιώματα του , τα βιβλία που ήταν ικανά να τον συγκινήσουν στη μέχρι τώρα ζωή του, οι στίχοι που σιγοτραγούδησε διαμόρφωσαν τρεις διαφορετικούς ανθρώπους με μια συγγενική οπτική και θέση απέναντι στα πράγματα. Η παράσταση  “ Paradise ή Μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα ” είναι μια σύνθεση από λαϊκά παραμύθια, τραγούδια, μύθους και μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Επειδή ,λοιπόν, η παράσταση είναι σαν ένα ζωντανό κύτταρο που εξελίσσεται από πρόβα σε πρόβα μπορώ να σου πω πως μετά από κάθε συνάντηση μας, μετά  από κάθε αναμέτρηση μας με τα κείμενα και την συρραφή αυτών, σκέφτομαι ένα μόνο πράγμα… πως αυτό που μου τραντάζει την ίδια μου την ύπαρξη θα μπορέσει να φτάσει στον θεατή. Μιλάμε για την βία που δέχεται και θα συνεχίσει να δέχεται η κάθε θηλυκότητα και κατ’ επέκταση η κάθε προσωπικότητα που αντιστέκεται να μπει στις νόρμες που του επιβάλλονται. Ίσως ακούγεται έτσι ποιητικό όλο αυτό μα μόνο ποιητικό δεν είναι . Μέρα τη μέρα γυναίκες δολοφονούνται η μία μετά την άλλη και αυτό που με τρομάζει αλλά και με αηδιάζει είναι πως πλέον δεν είναι ικανή μια γυναικοκτονία να μας σοκάρει. Προλάβαμε και συνηθίσαμε; Όχι! Η δραματουργία που έχουμε χρησιμοποιήσει στη παράσταση αποδεικνύει ότι οι ρόλοι μοιράστηκαν από νωρίς και στην συνέχεια σαν γονίδιο κληροδοτήθηκε από γενιά σε γενιά να υπερασπιστεί κάτι κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό. 

 Ο δικός σου ρόλος; 

Έχω την ευκαιρία να περάσω από πολλούς χαρακτήρες. Όχι φανταστικούς αλλά υπαρκτούς. Από εκείνον που δολοφόνησε επειδή του πρόσβαλαν την τιμή, από εκείνον που όταν κατάλαβε πως τα επιχειρήματα του δεν ήταν ικανά να σταθούν κι έτσι προχώρησε σε μια πράξη βίας ώστε να επιβληθεί. Ο πατέρας, ο αδερφός, ο νεαρός. Εκείνη η ανδρική παρουσία που έχει χρέος να μην έχει μια μαλακή ποιότητα γιατί είναι το αρσενικό. 

Δεν είναι το παρελθόν που μας εξουσιάζει…..
 
Το παρελθόν έφυγε. Ότι συνέβη – συνέβη. Θέλω να πω πως ναι επιβιώσαμε από ότι βιώσαμε αλλά αυτό δεν εξαφανίζει το τραύμα. Αυτό που μας πονά, είναι ακόμα εδώ εντυπωμένο στο συμπεριφορικό μας. Ακριβώς για αυτόν το λόγο η κοινωνία είναι τόσο σκληρή και ικανή να σε οδηγεί συνεχώς σε μια ματαιότητα γιατί εμείς οι ίδιοι ματαιωθήκαμε και πληγωθήκαμε από μικροί. Από την ίδια μας την οικογένεια που με τη σειρά της πληγώθηκε και εκείνη σε ένα δικό της παρελθοντικό χρόνο. 

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;
 
Θα μιλήσω ειλικρινά. Μπήκα να βρω το ποίημα να ρίξω μια γρήγορη ματιά να το θυμηθώ. Διαβάζοντας το , θυμήθηκα γιατί με συγκινεί. Αυτό το “κόντρα στην κοινωνία ετούτη” κρύβει πολλές ποιότητες και πράξεις μέσα του. Όλοι μας πόσο μάλλον οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάμε, ειδικά τώρα σε μια εποχή που φλυαρούμε. Κάποτε δεν αγγίζονταν τα πράγματα που πονούσαν και τώρα έχουμε άποψη για τα πάντα κάνοντας μας κριτές και παρατηρητές. Ζούμε σαν τρίτοι θεατές σε“ κάτι ”, ανίκανοι να αντισταθούμε απέναντι στη φρίκη. Ο ρόλος μας, όμως δεν έχει αλλάξει,  πρέπει να συνεχίσουμε με κοινούς αγώνες να φτιάξουμε αυτό που μας τρώει καθημερινά. Δεν μπορώ να σου πω πως είμαι αισιόδοξος για το κοινωνικοπολιτικό μέλλον όχι μόνο αυτής της χώρας αλλά του πλανήτη γενικότερα. Το άλφα για εμένα ξεκινά με τη σχέση μας με τη φύση. Η προστασία της φύσης είναι πάνω από όλα κατάφαση για ζωή. Αυτό δεν επικοινωνήθηκε από κανέναν. Ούτε από το σπίτι ούτε από το σχολείο ούτε από το κράτος. Δόθηκε μια ψευδαίσθηση ότι είμαστε κυρίαρχοι μέσα σε ένα σύστημα λειτουργίας που την ίδια στιγμή μας αφαιρεί κάθε δύναμη και κάθε δικαίωμα από ότι μας αφορά. Τέλος, αν είσαι από αυτούς που έχεις αποδεχτεί ότι το μάταιο υπάρχει πρέπει να βρεις τον τρόπο να ζήσεις μαζί με αυτό, να καταλάβεις ότι ακόμα κι αν σε νικά εσύ θα συνεχίσεις να παίρνεις τη ρεβάνς και σίγουρα αυτός ο αγώνας δεν είναι ατομικός αλλά συλλογικός, χωρίς βέβαια να μην σημαίνει ότι ο καθένας μας έχει τεράστιο δρόμο να διανύσει. 

Πληροφορίες για την παράσταση: