Χρήστος Μπότσης: Ήταν σε μεγάλη κρίση ο κλάδος της τέχνης & τώρα αποτελειώθηκε. Το κράτος πουθενά. Και πώς θα ‘ρθει η “Άνοιξη” χωρίς πολιτι?

Πώς και γιατί ξεκίνησες επαγγελματικά με τη μουσική;

Αρχικά ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία Κωνσταντίνε!

Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδά, όσο μπορούσε να τραγουδήσει. Κάποια στιγμή, περίπου 16 ετών, αποφάσισα πως πρέπει να σπουδάσω τραγούδι κι έτσι ξεκίνησα τη φωνητική. Εκεί συνειδητοποίησα πως η μουσική, θα γίνει το επάγγελμα μου. Αν πρέπει να το περιγράψω κάπως, θα πω ότι είναι μια εσωτερική ανάγκη.

Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα;

Μεγάλωσα με ελληνική μουσική κυρίως. Από το ρεμπέτικο του Βαμβακάρη, το μπουζούκι του Ζαμπέτα και τον Χιώτη να μη λείπουν από τα Κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια στο σπίτι της γιαγιάς. Παράλληλα, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Θεοδωράκης κι όλοι οι μεγάλοι συνθέτες δεν παρέμειναν μόνο στα ακούσματα μου, αλλά και σε αντικείμενο μελέτης. Εδώ να σας πω όμως το εξής. Ανήκω στους πολύ τυχερούς ανθρώπους της γενιάς μου, σχετικά με τους δασκάλους και φίλους που είχα δίπλα μου. Για κάθε μουσικό άκουσμα που γνώριζα παιδί, είχα ανθρώπους να το συζητάμε. Θυμάμαι, όταν άκουσα πρώτη φορά τη Μαρία Δημητριάδη από τον καθηγητή μου στο θέατρο, είχα μείνει με το στόμα ανοικτό. Τ’ ακούσματα μου λοιπόν είναι το έντεχνο και λαϊκό τραγούδι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και θέλω να ακούσω jazz. Για την ακρίβεια, μου αρέσει η ποιοτική μουσική!

Μίλησέ με για μας για το νέο σου τραγούδι “Σήκωσε νοτιά”.

Έχω τη τύχη τον συνθέτη του τραγουδιού, Γιώργο Κυριάκο να τον έχω φίλο. Κάποια στιγμή λοιπόν το φθινόπωρο που μας πέρασε ήρθα σε επαφή με τη σπουδαία Λίνα Δημοπούλου. Όταν η Λίνα μου έστειλε τους στίχους, άρχισα να κλαίω. Το τραγούδι αυτό μου ξύπνησε πολλούς κόσμους και βιώματα. Λέω λοιπόν του Γιώργου πως πρέπει να το αγκαλιάσουμε όπως του αρμόζει. Εκεί που καθόμασταν λοιπόν και πίναμε καφέ, σηκώνεται, πάει στο πιάνο, παίζει τη μουσική και το τραγουδάει. Σε 5 λεπτά! Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι ήμουν μπροστά στη γέννηση και σε αυτή την ενέργεια που υπήρξε εκείνη τη μέρα. Έπειτα το τραγούδι, το δώσαμε στον αγαπημένο Νίκο Μερτζάνο και το απογείωσε. Είναι μια δουλειά λοιπόν αγαπημένων ανθρώπων και φίλων που με εμπιστεύτηκαν. Εύχομαι να το αγαπήσετε όπως κι εμείς!

Τι πιστεύεις για την υγειονομική και την νέα οικονομική κρίση που περνάει η ανθρωπότητα;

Δύσκολη ερώτηση. Δύσκολη γιατί αμέσως μου δημιουργεί ένα κόμπο, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Προσπαθώ πάντα να είμαι αισιόδοξος αλλά αυτές οι συνθήκες δε χωρούν αισιοδοξία. Εγώ πιστεύω πως η ευθύνη είναι πολιτική πάντα. Πεθαίνει κόσμος κάθε μέρα και μένουμε στην αδράνεια. Εμένα αυτό με πονάει πολύ.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης χρησιμοποιούν τον φόβο και καταστρατηγούν ανθρώπινα δικαιώματα;

Ναι κι είναι αδιανόητο! Μπορεί να θεωρηθεί κάπως αλλά εγώ δεν πιστεύω πως αλλάζει τίποτε με τον εγκλεισμό. Κι αυτό αποδεικνύεται καθημερινά με την αύξηση των κρουσμάτων. Επίσης πως ζητάς ατομική ευθύνη, όταν δεν την έχεις καλλιεργήσει; Όταν, ως πολιτεία δεν έχεις κάνει αυτό που σου αναλογεί; Πώς ζητάς στις 6 το απόγευμα να μην μπορεί ο άλλος να κυκλοφορήσει; Είναι πολιτικό το ζήτημα και υπάρχει τεράστιος κίνδυνος ιδρυματοποίησης πλέον. Εγώ σε αυτό βρίσκομαι απέναντι και θα βρίσκομαι απέναντι.

Πώς νομίζεις ότι μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά ένας μουσικός στη σημερινή εποχή και ειδικά με την υγειονομική κρίση;

Η απάντηση είναι απλή. Δεν μπορεί να αποκατασταθεί. Όλοι οι φίλοι-συνάδελφοι που ξέρω, κάνουν δύο και τρεις δουλειές για να επιβιώσουν. Ήταν ήδη σε μεγάλη κρίση ο κλάδος της τέχνης και τώρα αποτελειώθηκε. Και το κράτος πουθενά. Ο πολιτισμός πουθενά. Και πώς θα ‘ρθει η “Άνοιξη” χωρίς πολιτισμό;

Πληροφορίες για το νέο τραγούδο του Χρήστου  Μπότση ΕΔΩ