Η Δανάη Σταματοπούλου & η Αναστασία Τζελέπη μιλούν για την Κάλλας & την Μονρόε

ΔΑΝΑΗ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ (ΚΑΛΛΑΣ)

Μιλήστε μας για την παράσταση «Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε», πώς γεννήθηκε η ιδέα της;

Είχαμε κερδίσει τη δεύτερη θέση στο Duet Yourself Festival στο Άλφα Ιδέα και το θέατρο μας ανέθεσε τη συγγραφή ενός νέου θεατρικού κειμένου. Η ιδέα γεννήθηκε στα καλά καθούμενα. Κυριολεκτικά. Πολλές φορές όταν έχεις στύψει το μυαλό σου και έχεις φτάσει σε τέλμα γεννιούνται οι πιο ανέλπιστες ιδέες. Εμείς σαν ομάδα, όντας και πολύ καλές φίλες λειτουργούμε κάπως έτσι. Και έτσι βαλθήκαμε να σκεφτούμε. Είχαμε ήδη δημιουργήσει μια λίστα από ιδέες, και όταν αποφασίσαμε ότι αρκετά σκεφτήκαμε για σήμερα, σαν αναλαμπή μας προέκυψε αυτή η ιδέα. Η αρχική σκέψη ήταν να είναι δύο φαινομενικά εντελώς αντίθετες περσόνες. Σκεφτήκαμε διάφορους πιθανούς συνδυασμούς, η Κάλλας και η Μονρόε όμως κατά τη γνώμη μας αποτελούν το τέλειο δίπολο και δημιουργούν την τέλεια αντίθεση.

Τι σκεφθήκατε όταν η Άρτεμις Γρύμπλα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής σας πρότειναν να παίξετε σε ένα τέτοιο εγχείρημα για την Κάλλας και την Μονρόε;

Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση έγινε από εμάς. Προτείναμε δηλαδή την ιδέα μας η οποία αγκαλιάστηκε από τους συντελεστές του θεάτρου Άλφα Ιδέα και στη συνέχεια δημιουργήθηκε μια πολύ όμορφη συνεργασία με την Άρτεμη και τον Κωνσταντίνο.

Πρόκειται για δύο εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους τους οποίους εκτιμώ και χαίρομαι να συνεργάζομαι και από τους οποίους έχω μάθει και συνεχίζω να μαθαίνω πολλά.

Υπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση των ρόλων σας;

Πολλές. Ομολογώ ότι υπήρχαν στιγμές που ευχόμουν με κάποιο μαγικό τρόπο το «πνεύμα» της Κάλλας να μου έστελνε οδηγίες για το πως να προσεγγίσω αυτό το ρόλο.

Φυσικά αυτό δε συνέβη. Οι δυσκολίες οφείλονταν κυρίως στο ότι πρόκειται για ένα ιερό τέρας της τέχνης, ένα υπαρκτό πρόσωπο και μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερή μου σε ηλικία.

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται λιγότερο δύσκολα όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι την «Καλογεροπούλου» πίσω από την «Κάλλας» και να βρίσκω αντιστοιχίες στη Δανάη. Έγινε λοιπόν βήμα-βήμα και σίγουρα η δουλειά δε σταματά. Θα συνεχιστεί μέχρι την τελευταία μας παράσταση.

Mε τι συναισθήματα, με τι σκέψεις θέλετε να φεύγει το κοινό από την παράσταση;

Θα ήθελα ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση να νιώσει ότι δεν έχασε το χρόνο του και τα λεφτά του. Ότι ψυχαγωγήθηκε, συγκινήθηκε, γέλασε και ανακάλυψε άγνωστα αλλά σημαντικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης των δύο ειδώλων.

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Όταν έφυγα στα 17 μου για σπουδές στη Σκωτία είχα πει ότι μόλις τελειώσω θα γυρίσω στην Ελλάδα για να ακολουθήσω το όνειρό μου. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου, θέλω να ζω και να δουλεύω στη χώρα μου. Υπάρχουν πράγματι πολλές δυσκολίες. Είναι σκληρή η πραγματικότητα στη χώρα μας. Απαισιοδοξία, ανεργία, κρίση, πνευματική στενότητα, μιζέρια, έλλειψη προοπτικής, μικρότητα. Κι όμως, σαν να υπάρχει κάτι που βράζει, που ετοιμάζεται και που σε κάποιο καιρό (δεν ξέρω πόσο) θα αλλάξει τα πράγματα. Μιλώ για μια ανατροπή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Ναι, τα πράγματα στην Ελλάδα του 2019 είναι δύσκολα. Ειδικά αν είσαι νέος (βέβαια, και μεγαλύτερος να είσαι πάλι δύσκολα είναι). Αλλά πιστεύω ότι οφείλουμε ως νέα γενιά να αφυπνιστούμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να οραματιστούμε, να δημιουργήσουμε, να πράξουμε.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΖΕΛΕΠΗ (ΜΟΝΡΟΕ)

Μιλήστε μας για την παράσταση ”Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε”, πώς γεννήθηκε η ιδέα της;

Για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πώς ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα. Μετά τη διάκριση μας στο Duet Yourself Festival όπου συμμετείχαμε με τη Δανάη με το έργο μας ”Πενθέα Κάθαρσις”, μας έγινε η πρόταση για το φουαγιέ του θεάτρου. Έπρεπε να βρούμε άλλο έργο, κάτι σχετικά πιο ανάλαφρο. Μια βδομάδα αργότερα, έπειτα από πολλή σκέψη, πολλές ιδέες, πολλή έρευνα, πολύ διάβασμα είχαμε ήδη πέντε αξιόλογες προτάσεις. Κάπου εκεί, έχοντας ηρεμήσει, ίσως σε κάποιο μπαρ με δυνατή μουσική, έπεσε Η ΙΔΕΑ. ”Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε”. Γέλια. Χορός. Μισό λεπτό γιατί όχι; Έτσι άρχισε να μας απασχολεί η συνύπαρξη δύο γυναικών τέτοιου βεληνεκούς. Πώς θα συμπεριφέρονταν; Τι θα έλεγαν; Θα έλεγαν; Προσπαθήσαμε να βρούμε κι άλλες μεγάλες προσωπικότητες αλλά εκείνες αποτελούσαν το τέλειο δίπολο για εμάς. Όταν μάθαμε ότι οι δυο τους είχαν συναντηθεί στο πάρτι του Κέννεντυ ήμασταν σίγουρες. Έτσι, εφόσον προτείναμε τις έξι πλέον ιδέες μας, και το θέατρο διάλεξε την έκτη, ξεκίνησε η συγγραφή.

Τι σκεφτήκατε όταν η Άρτεμις Γρύμπλα και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής σας πρότειναν να παίξετε σε ένα τέτοιο εγχείρημα για την Κάλλας και την Μονροε;

Για την ακρίβεια, η συμφωνία είχε ως εξής, έχοντας γράψει το έργο θα αναλαμβάναμε και τη σκηνοθεσία του. Όταν μάθαμε ότι μας αναλαμβάνουν οι Γρύμπλα και Μπιμπής, σχεδόν ανακουφιστήκαμε.

Γνωρίζουμε τη δουλειά τους και τους θαυμάζουμε κι έτσι ξεκίνησε μια πολύ ωραία συνεργασία. Μας βοήθησαν αρχικά με το κείμενο και την δραματουργική του ανάλυση κι έπειτα σε θέματα σκηνοθεσίας, σκηνικής παρουσίας και σκηνογραφίας καθώς το σκηνικό της παράστασης ήταν δική τους έμπνευση.

Yπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση των ρόλων σας;

Εννοείται. Πολλές. Προσωπικά υποδύομαι την Μέριλιν Μονρόε. Και δεν το φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόταν αυτό. Το δυσκολότερο της υπόθεσης είναι ότι και οι δυο είναι υπαρκτά πρόσωπα με τεράστιο κοινό που τις θαυμάζει και τις αποθεώνει μέχρι και σήμερα. Αυτό από μόνο του φέρει δυσκολίες στην αντιμετώπιση του ρόλου. Βλέποντας και ξαναβλέποντας ταινίες της, συνεντεύξεις της ακόμα και τώρα προσπαθώ να σκεφτώ όπως εκείνη, να μπω στα παπούτσια της. Κάτι πολύ ενδιαφέρον που είχε δηλώσει η ίδια είναι ότι πολύ συχνά η ”Μέριλιν Μονρόε” ήταν ένας ρόλος για εκείνη, για την Μόρενσον, όπως ήταν το όνομα της κανονικά. Κάτι που προφανώς με βοήθησε, αρχικά γιατί το βρήκα τρομερά έξυπνο κι έπειτα γιατί εγώ, σαν Αναστασία στα εικοσιδύο μου, θα ήταν περίεργο να ενσαρκώσω ένα παγκόσμιο ”sex symbol” , ενώ τώρα μου φαίνεται ελάχιστα ευκολότερο αλλά και πιο ενδιαφέρον. Τέλος, αφού είχαμε λύσει τα περισσότερα προβλήματα, καταλάβαμε ότι έπρεπε να κόψω και να βάψω τα μαλλιά μου, και από φυσική μελαχρινή να γίνω ξανθιά, πράγμα που δεν θα έκανα στη ζωή μου γιατί λατρεύω το μελαχρινό αλλά για το έργο μας το έκανα ευχαρίστως.

Με τι συναισθήματα, με τι σκέψεις θέλετε να φεύγει το κοινό από την παράσταση;

Με τη Δανάη, σαν ομάδα, έχουμε ως στόχο να επικοινωνούμε τα συναισθήματα και τις ιδέες μας με το κοινό, πάντα με χιούμορ, αλλά ποτέ να μην ανοίγουμε όλα μας τα χαρτιά. Προσωπικά, θεωρώ πολύ γοητευτικό σε συζητήσεις με τους θεατές να ακούγονται φράσεις όπως ”..εκεί θέλατε να δείξετε αυτό ε;” ή ”…θα ήταν ωραίο να εννοούσατε το τάδε σε εκείνο το σημείο” κι εμείς να εννοούσαμε όντως το τάδε.

Το θεωρώ γοητευτικό γιατί, κι έμενα σαν θεατής μου αρέσει να μου δίνεται τροφή για σκέψη, έτσι είναι σαν να επικοινωνούμε χωρίς να γίνεται προσπάθεια επικοινωνίας. Απλά έρχεται και συνήθως όταν γίνεται είναι σχεδόν ηδονιστικό. Το κοινό από την παράστασή μας θα ήθελα να φεύγει με ανάμεικτα συναισθήματα όπως κι εμείς δηλαδή, έχοντας πάρει κάποια ερεθίσματα που θα αλλάξουν έστω και ελάχιστα τη ζωή τους.

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Πολλά. Θετικά κι αρνητικά. Νομίζω, όμως, πως αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε κι αρχίσουμε να πράττουμε θα επικρατήσουν τα θετικά. Έχω μεγαλώσει με τη νοοτροπία ότι με πολλή δουλειά, πολλή προσπάθεια, συνεχή αναζήτηση και θέληση για μάθηση μπορούν να πραγματοποιηθούν όλα. Θέλω να πιστεύω ότι η’’ Ελλάδα του 2019’’ δίνει το έναυσμα στη νέα γενιά να ξεκινήσει έναν δυνατό αγώνα για να εκπληρώσει κάθε στόχο που θέτει, σε όλους τους τομείς.

Πληροφορίες για την παράσταση “Όταν η Κάλλας συνάντησε την Μονρόε¨  στο Θέατρο ΑΛΦΑ.ΙΔΕΑ ΕΔΩ