Βίκυ Μαραγκάκη: “Χαίρομαι που εν μέσω οικονομικής κρίσης υπάρχει ζωντανή η Τέχνη που εμπνέει, ευαισθητοποιεί, αντιστέκεται & δημιουργεί ελπίδα!”

Mε ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο κείμενο;

Η απόφαση λήφθηκε από την συγγραφέα Έλενα Παλαιολόγου σε συνεργασία με την παραγωγό Μάχη Παπαγιαννάκη,την σκηνοθέτιδα Ισμήνη Σακελλαροπούλου  και την μουσικό Αρετή Κοκκίνου.

Εμείς οι ηθοποιοί κληθήκαμε να δώσουμε πνεύμα-σάρκα και οστά στο δικό τους όνειρο που μας παρέσυρε σε μια υπέροχη δημιουργική δίνη δίνοντας  -και στις δυο μας νομίζω-μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Τι πιστεύετε ότι έχει να μας πει ένα έργο του 19ου αιώνα σήμερα στον 21ο αιώνα;

Το έργο είναι σύγχρονο,γραμμένο  μόλις πριν από 1 ½ περίπου χρόνο αλλά παντρεύει δραματουργικά τρεις διαφορετικές περιόδους της ιστορίας.Αρχαιότητα,τέλη 19ου αιώνα-αρχές 20ου και το σήμερα.Το γεγονός αυτό από μόνο του θεωρώ ότι κεντρίζει το ενδιαφέρον των θεατών καθώς φέρνει στο φως αθέατες πλευρές και επιχειρεί  τον επαναπροσδιορισμό  ανακριβειών στη ζωή και στη δράση αυτών των δύο σπουδαίων γυναικών.(Σαπφώ-Καλλιρρόη Παρρέν).

Μιλήστε για τον ρόλο σας την Καλλιρόη Παρρέν.

Η Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν ήταν μια γυναίκα με γενναία καρδιά,ισχυρή θέληση και μεγάλα οράματα για τις γυναίκες της εποχής της.

Αγωνίστηκε με πάθος για ουσιαστική «Ισότητα» και «Ισονομία»,κόντρα στο σκληρό κατεστημένο διακινδυνεύοντας ακόμα και την ίδια της τη ζωή.

Ήταν η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος και εκδότρια εφημερίδας(‘’Εφημερίς των Κυριών’’)γραμμένη από γυναίκες για γυναίκες.

Ένα φωτεινό πνεύμα που άφησε πίσω της σπουδαίο έργο(Ίδρυση του Λυκείου Ελληνίδων,ΠΙΚΠΑ,Στέγη Αγίας Αικατερίνης και…και… και…)

Μια σημαντική προσωπικότητα-σχεδόν  άγνωστη στους ανθρώπους του σήμερα-που αξίζει να την γνωρίσουμε!

Έχει αλλάξει η κοινωνία  σήμερα;

Ως προς την γυναικεία χειραφέτηση σίγουρα έχουν γίνει κάποια βήματα αλλά έχουμε  ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας..Ας μην ξεχνάμε ότι στις πολύ κοντινές μας Αραβικές χώρες,στις γυναίκες δεν επιτρέπεται ούτε να σπουδάσουν,ούτε να οδηγούν,ούτε να κυκλοφορούν μόνες τους,ούτε καν να παρίστανται στην ταφή των δικών τους ανθρώπων!!

Μα και στην χώρα μας πόσο συχνά  για παράδειγμα η ενδοοικογενειακή βία   παραβλέπεται ως κάτι το σύνηθες…;;

Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θα θέλατε να φύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Πολλοί από τους θεατές που έρχονται να μας χαιρετήσουν μετά το τέλος της παράστασης μας λένε ότι συγκινήθηκαν, έμαθαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα,ότι κράτησαν σημειώσεις για πρόσωπα και γεγονότα που θα’θελαν να ερευνήσουν περισσότερο…’

«η Εφημερίς των Κυριών,το όνειρο» είναι στην πραγματικότητα θέατρο-ντοκυμαντέρ…

Αυτό όμως που εμείς  ευχόμαστε  είναι να φεύγουν οι θεατές με την αίσθηση ότι παρακολούθησαν μία ωραία παράσταση  που σεβάστηκε  τους ίδιους και το Θέατρο.

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι εν μέσω οικονομικής κρίσης,με το βιοτικό επίπεδο να έχει πέσει τόσο χαμηλά και την ποιότητα να θεωρείται πολυτέλεια ,υπάρχει ζωντανή ακόμα η Τέχνη που εμπνέει,ευαισθητοποιεί,αντιστέκεται και δημιουργεί ελπίδα!

Πληροφορίες για την παράσταση Εφημερίς των κυριών: Το όνειρο στο θέατρο Κνωσσός ΕΔΩ