Μιχάλης Δαρνάκης

Η Ελλάδα και η κοινωνία της περνάνε σε μία μετάβαση.

Γιατί Μπουμπουλίνα untold;

Γιατί μέσα σε αυτό το κείμενο επιλέγουμε να φωτίσουμε όλες αυτές τις ιστορίες που ο κόσμος δεν είχε την ευκαιρία να μάθει.

Μας ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε πληροφορίες σχετικά με τη ζωή της, αλλά ευτυχώς όμως είχαμε ανθρώπους δίπλα μας που μας βοήθησαν, όπως τον κύριο Γιάννη Δημητρίου, που χαριτολογώντας τον αποκαλούμε επιστημονικό μας συναργάτη,ο οποίος είναι μία κινητή βιβλιοθήκη της Ελληνικής Επαναστάσεως, πραγματική Wikipedia.

Ξαφνικά είχαμε μπροστά μας μία προσωπικότητα η οποία δεν μας παρουσιάζεται με αυτό τον τρόπο στα βιβλία που έχουμε διαβάσει στο σχολείο. Ήταν μία γυναίκα φεμινίστρια, πριν το φεμινισμό. Μία γυναίκα η οποία χόρτασε στη ζωή της, έχασε το παιδί της, έχασε τους άντρες της, πέρασε δύσκολα, αλλά έζησε στο απόλυτο. Φωτίζουμε τη γυναίκα πριν γίνει ηρωίδα. Την φεμινίστρια πριν φτάσει να γίνει το σύμβολο του 1821.

Οπότε για αυτό untold.

Γιατί να έρθουμε να δούμε την παράσταση σας;

Η παράσταση δεν έχει να κάνει ιδιαίτερα με τον πόλεμο.

Η παράσταση λαμβάνει χώρα στις 22 Μαΐου την ημέρα που η Μπουμπουλίνα δολοφονήθηκε. Ανάμεσα στα ασπρορούχα της, εκεί που πίνει τον καφέ της στη βεράντα της ξεκινάει και μας διηγείται την ιστορία της . Από όταν γεννήθηκε καθώς ακόμα και στην ερωτική της και σεξουαλική της ζωή. Επικεντρωνόμαστε σε όλα αυτά τα στοιχεία που την κάνουν γυναίκα. Φυσικά είναι δύσκολο να μην κάνεις αναφορές στον πόλεμο και την επανάσταση που είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής της, αλλά αποφασίσαμε με την Ράνια Παπανικολάου, την σκηνοθέτιδα τη παράστασης, να μην εστιάσουμε εκεί. Σε αυτή την παράσταση δε θα δεις ένα κλασικό ανέβασμα. Δεν θα μας αφορούσε ένα μουσειακό κλασικό ανέβασμα.

Έχουμε έντονα στοιχεία σύγχρονου multimedia, προβολές projection, ηχογραφήσεις. Υπάρχουν σύγχρονα στοιχεία που για μένα καθιστούν αυτή την παράσταση, πρόταση.

Μίλησε μας για την Αναστασία Ρέβη.

Η Αναστασία είναι μία πολύ έμπειρη και ταλαντούχα ηθοποιός που έχουμε την χαρά και την τιμή να δουλεύει μαζί μας. Πιστέψαμε απο την πρώτη στιγμή πως ταιριάζει στον ρόλο της Μπουμπουλίνας. Είναι εξαιρετικά ωραίο το πάντρεμα μας.

Η εταιρεία μας είναι η Too Soon Theatre Company, που έχει έδρα το Λονδίνο και αυτή είναι η πρώτη της δουλειά. Ξεκινάμε από την Αθήνα μετά στόχος μας είναι οι Σπέτσες, η Θεσσαλονίκη, και θα θέλαμε να παρουσιάσουμε την παράσταση στο Hellenic Centre του Λονδίνου.

Είναι μεγάλο το εγχείρημα για μία πρωτοεμφανιζόμενη εταιρεία θεάτρου και μακάρι να μας βγει μιας και καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δε θέλουμε να το βάζουμε κάτω.

Με όχημα αυτή την εταιρεία θέλουμε να κάνουμε παραστάσεις με κείμενα που αφορούν τη σημερινή εποχή που ζούμε και έχουν κάτι να πουν στον κόσμο.

Ελληνικά ή αγγλικά;

Η επόμενη δουλειά μας θα είναι στο Λονδίνο και στα αγγλικά. Δίχως να αποκλείουμε το γεγονός να ξανακατέβουμε στην Ελλάδα με κάποιο άλλο κείμενο.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Ο κλάδος μας εργασιακά δεν ήταν ποτέ εύκολος, μιας και πάντα ήμασταν υπεράριθμοι σε σχέση με τη ζήτηση. Αυτό το οποίο άλλαξε στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης είναι ο τρόπος που οι καλλιτέχνες πλέον διεκδικούν τα δικαιώματά τους και σε αυτό σπουδαίο ρόλο έπαιξε τα τελευταια δύο χρόνια το ΣΕΗ υπό την προεδρία του Σπύρου Μπιμπίλα. Ο άνθρωπος αυτος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Μιας και τελείωσα τις σπουδές μου το 2012, έζησα την κρίση της Ελλάδας απο την αρχή της. Πολλές φορές έκανα πάνω από μία δουλειές καθώς και διαφορετικές από το θέατρο, ώστε να μπορέσω να βιοποριστώ.

Το μόνο που μπορώ να πω και το εύχομαι πραγματικά είναι ο κόσμος να επιστρέψει στο θέατρο και να γεμίσει ξανά τις πλατείες. Η Θεσσαλονίκη έχει μία πάρα πολύ όμορφη θεατρική σεζόν. Φαντάζομαι και στην Αθήνα έγινε κάτι ανάλογο.

Στο Λονδίνο πώς είναι τα πράγματα επαγγελματικά;

Το καλό που έχει το Λονδίνο είναι ότι δεν είσαι ξεκρέμαστος. Στην περίοδο του κοροναϊού το κράτος ήταν κοντά στους πολίτες, βέβαια αυτό το πληρώνουμε με έξτρα φόρους τώρα. Οσον αφορά το κομμάτι το καλλιτεχνικό ήταν δύσκολο και πριν. Το Λονδίνο είναι η Μέκκα του θεάτρου. Το κυνήγι της δουλειάς είναι μία πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία. Ωστόσο ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο. Στηρίζει και τις μικρές σκηνές και τις σκηνές του West end. Πάνε πολύ καλύτερα τα πράγματα. Είναι από τους λόγους που αποφάσισαν να έχω τη βάση μου εδώ.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Όχι κόντρα για την κόντρα. Δυστυχώς στην σημερινή ελληνική κοινωνία γινόμαστε μάρτυρες πολλών άσχημων γεγονότων όπως οι γυναικοκτονίες, ρατσιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις.

Νομίζω ότι η κοινωνία βιώνει μία κατάσταση επαναπροσδιορισμού. Και μάλλον σε αυτό βοήθησε αρκετά ο εγκλεισμός μας λόγω κορονοϊού. Ξαφνικά περάσαμε πολύ χρόνο με τον εαυτό μας και ήταν σαν να τον είδαμε στον καθρέφτη – πριν ίσως δεν προλαβαίναμε λόγω φόρτου εργασίας, αλλά και από την τρέλα της ζωής- και αυτό που είδαμε δεν μας άρεσε και τόσο πολύ.

Τώρα νομίζω ότι η Ελλάδα και η κοινωνία της περνάει σε μία μετάβαση. Θέλει χρόνο μέχρι να βρούμε τα καινούργια μας πατήματα, αλλά θα τα βρούμε.

Πληροφορίες για την παράσταση: