«Μώλωπες» του Μάριου Λεβέντη

Ζούμε στην αποκάλυψη μιας εποχής που μόνο ασπροπρόσωπους δεν μας βγάζει. Τουναντίον. Από παντού τρώμε ξύλο. Εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά, ακόμα και πολιτιστικά. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο να μας ξυλοφορτώνει η φοβέρα, η πολιτική ορθότητα, η κεκαλυμμένη δικτατορία, η γνώμη που φυλακίζεται, η ασυναγώνιστη ακρίβεια, η ανέμπνευστη αισθητική, η πλήρης αλλοτρίωση και η μηδενική επικοινωνία.

Και αντί να ψάξουμε να δούμε ποιο νερό θα σβήσει τη φωτιά του εκρηκτικού χαρακτήρα μας, υπομένουμε ή καλύτερα συνηθίζουμε την σφαλιάρα, την καρπαζιά και χαμηλώνουμε το σβέρκο μας προς εξασφάλιση σίγουρης διευκόλυνσης στον μόνιμο τραμπουκισμό. Γιατί  όλοι έχουν ένα λόγο να θυμώνουν, αλλά απολύτως κανέναν για να κατανοούν.  Όλοι έχουν λόγο να αισθάνονται αδικημένοι, αλλά απολύτως κανέναν για να δικαιώνουν. Όλοι έχουν ένα λόγο ν’ ανάβουν σαν τα σπίρτα, αλλά κανέναν απολύτως για να λειτουργούν πυροσβεστικά.

Είναι που η ίδια η εποχή σηκώνει χέρι πάνω μας. Είναι που η ίδια η εποχή πλατειάζει, υπερβάλει, υπεραμύνεται, μας γδέρνει και μας δέρνει. Είναι που επικρατούν κάθε είδους υπερβολές και χάνουμε το ανθρώπινο μέγεθός μας. Είναι που η μελανιά έγινε σημείο των καιρών. Κι αυτό ούτε δικαιολογείται, ούτε αιτιολογείται. Μονάχα καταδικάζεται. Οι μώλωπες που χορεύουν μαύρο τανγκό στα μάτια μας έχουν ως επιθυμητό αποτέλεσμα να μας κρύψουν το φως. Και δυστυχώς το καταφέρνουν με την συναίνεσή μας. Γιατί στην πραγματικότητα δεν παλεύουμε με τη ζωή, με τη βιαιότητά της παλεύουμε.