Please enable JS

Ο Κώστας Γάκης & η Μαρία Παπαφωτίου μιλούν για την παράσταση “Από την Αντιγόνη στην Μήδεια”

ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ

Μίλησε μας για την παράσταση «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια», πώς γεννήθηκε η ιδέα της;

Πέρα από το λεγόμενο “γυναικείο ζήτημα” είναι ένα έργο που μιλάει για τον καταπιεζόμενο άνθρωπο μέσα στους αιώνες. Είχα εδώ και πολλά χρόνια την ανάγκη να δημιουργήσω μια παράσταση για τη γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά και γενικά για την περιπέτεια της γυναίκας σε έναν κόσμο που ξεκάθαρα εξουσιάζεται από άνδρες. Είχα ανάγκη να δημιουργήσω μια παράσταση – πρόταση πάνω στο πώς μπορούμε να δημιουργούμε γέφυρες μεταξύ της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και  του παρόντος, να φτιάξω μια παράσταση – θέση πάνω στο ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης. Η ανίχνευση του “άλλου φύλου”  άλλωστε ήταν πάντα ένα μυστήριο και με αυτό το κείμενο μοιράζομαι τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα πάνω σε αυτό το μυστήριο.

 

 

Πόσο δύσκολο ήταν να συντονίσεις συγγραφή,  σκηνοθεσία,  μουσική,  video art και  ερμηνεία;

Δεν ήταν δύσκολο.  Με μια τέτοια ομάδα αποτελούμενη κυρίως από γυναίκες (εξαιρετικά δοτικές και δημιουργικές)  όλο το ταξίδι της δημιουργίας ήταν απολαυστικό. Ήταν μια γέννα. Μια πυρκαγιά. Πάντοτε ο τρόπος που λειτουργώ ως καλλιτέχνης είναι μαξιμαλιστικός. Χρησιμοποιώ δηλαδή για να πω εκείνο που θέλω πολλές τεχνικές, κώδικες, δημιουργικά μονοπάτια. Αυτοί οι πέντε δρόμοι λοιπόν είναι εργαλεία στον αγώνα μου να εκφράσω όσο πιο δυνατά, όσο πιο ανάγλυφα εκείνα που επιθυμώ για τον κόσμο που ζω. Ειδικά το video είναι σε αυτή την παράσταση ένα μικρό “μανιφέστο”.

 

Πείτε μας περισσότερο γι αυτό το “μανιφέστο”:

Υπάρχει τελευταία  ένας ευτελισμός, ένας εξευτελισμός της ίδιας μας της εικόνας στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Ο καθένας στρέφει καθημερινά το κινητό του στον εαυτό του και κάνει σαχλές δηλώσεις δηλώνοντας το μέρος όπου βρίσκεται και τη σαχλή δράση με την οποία συνήθως καταγίνεται μπροστά στην κάμερά του. Δυστυχώς αυτό το παρατηρώ να το κάνουν και ηθοποιοί που θεωρούν ότι διαφημίζουν έτσι τη δουλειά τους. Συχνά το κάνουν λίγο πριν από μια παράσταση που είναι βαθύτατα ψυχική, πολιτική ή φιλοσοφική. Κι εκεί απορώ τι σχέση έχει αυτή η σάχλα, αυτός ο ύμνος στην αυτοεικόνα με τα υψηλά νοήματα και τους συναισθηματικούς κραδασμούς της παράστασης που ακολουθεί…Η χρήση βιντεοπροβολών υψηλής αισθητικής λοιπόν στο δικό μας έργο προτείνει ένα διαφορετικό δρόμο χρήσης της εικόνας: προσδίδει ομορφιά και ένα επιπλέον “βάθος πεδίου” στο θέαμα. Μιλάει στην καρδιά του κοινου και εξάπτει τη φαντασία τους καθώς προέρχεται από το γνώριμo κανάλι της κινούμενης ή ακίνητης εικόνας. Αλλά αυτό το κανάλι το χρησιμοποιούμε με έναν βαθύ κι ανθρώπινο, κι ελπίζουμε “κοσμοαλλαχτικο” τρόπο και όχι για σαχλές αυτοεπιβεβαιώσεις.

 

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με τις γυναίκες – ηρωίδες των τραγωδιών;

Γιατί έχω εδώ και χρόνια έναν αντίστροφο ρατσισμό σε σχέση με το φύλο μου και θεωρώ όχι μόνο ότι οι γυναίκες είναι απείρως πιο πολύπλοκες, ενδιαφέρουσες, συναισθηματικά ώριμες, εγκεφαλικά ανοιχτές σε σχέση με τους συνήθως μονότροπους άντρες αλλά κι ότι η γυναίκα  είναι  σημαντικά πιο πολύ “άνθρωπος” από τον άνδρα που έχει την τάση να αποκτηνώνεται ή να ομοιάζει με παγωμένη μηχανή. Πέρα από αυτούς τους σκληρούς μου αφορισμούς,  η αρχαία τραγωδία βρύθει από αρχετυπικές μορφές γυναικών που μας μεταδίδουν ένα ανθρώπινο φως γνώσης πάνω στα δυσεπίλυτα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Από αυτές ξεκινάει το δικό μου ποιητικό κείμενο που ελπίζω κάτι να προσθέτει στην συζήτηση για τον άνθρωπο.

 

Μας παρουσιάζεις τους ρόλους του έργου;

Αντιγόνη, ένα κορίτσι με ματωμένο γόνατα, με χώματα στα χέρια που τολμά να τα βάλει με την εξουσία. Γαία, η εκδικητική δύναμη της γης που καταλαβαίνει την υπερβολή του ανθρώπου ως είδους και τινάζει πάνω από τη ράχη της αυτό το μίασμα με σεισμούς, ασθένειες και διχόνοιες. Ελένη, μια γυναίκα προγραμματισμένη να αρέσει, να καταστρέψει αλλά και να καταλήξει δύσμορφο γηρασμένο σκιάχτρο.
Ιφιγένεια, ένα ελαφάκι που ήξερε να αγαπάει ανυπόκριτα. Κλυταιμνήστρα, μια γυναίκα που περιφέρει το φονικό της μεγαλείο μέσα σε μια αίθουσα με φαλλοκράτες δικαστές και ενόρκους. Ιοκάστη, μια μάνα που επιλέγει συνειδητά και συμβολικά/ερωτικά το γιο της από το σύζυγό της. Εκάβη, μια γριά  γυναίκα που περνάει ως πρόσφυγας το Αιγαίο εδώ και 2500 χρόνια. Ηλέκτρα, μια γυναίκα που φρόντισε ως άλλη μάνα ένα αδερφάκι που δεν τα κατάφερνε σε τίποτα. Μήδεια, ένα άγαλμα καμωμένο από σπαράγματα πολλών άλλων γυναικείων αγαλμάτων γυναικών που βασανίστηκαν, ποδοπατήθηκαν, λεηλατήθηκαν μέσα στους αιώνες. Ένα πλάσμα που θα φέρει τέλος σε ένα ματωμένο ανδροκρατούμενο κόσμο.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Είναι μια άγρια εποχή αυτή που ζούμε. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω φτώχια, απολύσεις, μιζέρια, έλλιεψη ευγενειας και ενσυναίσθησης, απουσία στόχων. Αλλά επιλέγω να μη δίνω αίμα σε ό, τι είναι τοξικό. Προσπαθώ να αλλάζω τον κόσμο αυτό στο μέτρο του δικού μου εφικτού. Αυτή η παράσταση είναι ένας τρόπος να μιλήσω για όλα αυτά που μας πονάνε. Στην ποιητική βραδιά που ακολουθεί τις παραστάσεις μας τα Σάββατα δίνουμε το βήμα σε μια νέα ποιήτρια να εκφράσει τις ανησυχίες της, να αποτυπώσει την εποχή της. Έπειτα δίνουμε βήμα στο κοινό να εκφραστεί ποιητικά. Μια μικρή μικρή ποιητική επανάσταση στο φουαγιέ του θεάτρου μας.
Σκέφτομαι ότι  με τέτοιες  δράσεις και παραστάσεις όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη και να σταματάμε την βαρβαρότητα, να σπάμε την απομόνωση και να δημιουργούμε ανήσυχες εστίες αντίστασης στα κατεστημένα μοντέλα αυτού του κόσμου.

 

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Κώστας Γάκης να παίξεις στο συγκεκριμένο κείμενο του;

Σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι..περπατούσα στο δρόμο για την προπόνηση και έκλαιγα από ενθουσιασμό..είχα και έχω την ευτυχία-ευκαιρία να μπουν στο στόμα μου,στο σώμα μου και στην ψυχή μου ηρωίδες που δε θα μου έφταναν 7 μετενσαρκώσεις για να τις κατανοήσω και να τις ερμηνεύσω.

 

Μίλησε μας για τους ρόλους σου;

Οι ρόλοι μου, διαπιστώνω τη φετινή σεζόν, είναι ένας. Η γυναίκα. Η γυναίκα που τρέχει σα θηρίο μέσα στους αιώνες..η γυναίκα που αγωνίζεται, η γυναίκα που εμπνέει, η γυναίκα που χάνεται ,η γυναίκα που επιμένει,η γυναίκα της ευθύνης ,της ευσυνειδησίας και της ελευθερίας.

 

Πως θα ήθελες να φύγει το κοινό από την παράσταση; Mε τι συναισθήματα, με τι σκέψεις;

Τα συναισθήματα και οι σκέψεις που και τα δύο είναι αποτελέσματα των εγκεφαλικών μας διεργασιών, εμένα στο θέατρο δε με συγκινούν..ακούγεται βαριά κουβέντα αλλά είναι το αντίθετο. Μου αρέσει η ελευθερία. Έτσι προσέγγισα την παράσταση και αυτό θα ήθελα να νίωσετε και εσείς..κατά τη διάρκεια των προβών προσπάθησα να μη μπουκώσω τον εγκέφαλό μου με πληροφορίες αλλά να τον αφήσω ανοιχτό..ιδανικά λοιπόν θα ήθελα σε σας να λειτουργήσει το κομμάτι των αισθήσεων ,των ενστίκτων που είναι ανεξάντλητο και αληθινό πέρα ως πέρα.Να είναι η σύνδεσή σας με αυτό που μοιραστήκαμε αυθεντική και γνήσια.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Σκέφτομαι, για την ακρίβεια ελπίζω, να μπορέσουμε να ξαλαφρώσουμε από το κυνήγι της εικόνας που επιβάλλει η κοινωνία,ο καπιτάλισμος και να μπούμε στη λογική της ευθύνης και της πολιτικής σκέψης.Αν το καταφέρουμε αυτό θα έχουμε καταφέρει τα πάντα!

 

 

Πληροφορίες για την παράσταση Από την Αντιγόνη στη Μήδεια  του Κώστα Γάκη στο Θ. ΑΛΦΑ.ΙΔΕΑ ΕΔΩ

Array