Βαλέρια Δημητριάδου: “Όταν η προσδοκία γίνεται εμμονή παύεις να εκτιμάς το παρόν και την αξία που έχουν οι μικρές στιγμές!”

Μίλησε  μας για την παράσταση σας την Σταχτομπούτα.

Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική σάτιρα, το κείμενο της οποίας έχουμε γράψει εμείς. Ο Στέργιος Κοντακιώτης, η Αθανασία Κουρκάκη κι εγώ (συμμαθητές κι οι τρεις στη δραματική σχολή). Ξεκίνησε αρχικά ως μία πρόταση διάρκειας 15 λεπτών στο Duet yourself festival του θεάτρου άλφα.ιδέα, όπου αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε με την Αθανασία, με την οποία έχουμε εδώ και δύο χρόνια το μουσικό σχήμα ValSia. Στη συνέχεια, παίχτηκε ως ολοκληρωμένη πλέον παράσταση στο φουαγιέ του θεάτρου αλφα.ιδέα – προσαρμοσμένη στο χώρο και τη συνθήκη (είχε θα μπορούσα να πω πιο πολύ μορφή μουσικής αφήγησης με στοιχεία stand up). Και τώρα την ξαναπαίζουμε στο θέατρο 104, με καινούρια μορφή και πάλι, διατηρώντας όμως πάντα το θέμα της που είναι: “Η ζωή και οι κύκλοι της”. Είναι μία παράσταση που έχουμε φτιάξει μόνοι μας, από το απόλυτο μηδέν και συνεχίζει να εξελίσσεται ακόμη και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων από βδομάδα σε βδομάδα. Σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξε η σκηνοθετική επιμέλεια του Στέργιου και τα σκηνικά-κοστούμια του Δήμου Κλημενώφ.

Ψάχνουμε τον ιδανικό υπέρ-σύντροφο για να αυτό-επιβεβαιωθούμε. Στο τέλος όμως τι καταφέρνουμε;

Αν όντως συνειδητοποιήσουμε ότι το κάνουμε, σίγουρα είναι ένα πρώτο βήμα. Αν καταφέρουμε αυτή τη συνειδητοποίηση να την κάνουμε και πράξη, για την ακρίβεια μη-πράξη, ακόμη καλύτερα. Θέλω να πω, πως όλοι έχουμε την τάση να ψάχνουμε το τέλειο. Είτε πρόκειται για το σύντροφό μας, είτε για τους φίλους μας, είτε για το εργασιακό μας περιβάλλον, είτε ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να μας αφορά. Ταυτόχρονα όμως, πολύ εύκολα θα εντοπίσουμε και συχνά θα δικαιολογήσουμε στοιχεία του εαυτού μας που δεν είναι τέλεια. Το οποίο μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Είτε ότι δεν υπάρχει τέλειο, οπότε ποιος ο λόγος της αναζήτησής του; Είτε ότι υπάρχει, απλά σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε πολύ θράσος να ζητάμε κάτι που οι ίδιοι δεν έχουμε δουλέψει με τους εαυτούς μας. Αν με ρωτάς προσωπικά, η δική μου σκέψη είναι κάπου στη μέση. Δεν υπάρχει τέλειο, έχουμε όμως δικαίωμα να ονειρευόμαστε το καλύτερο δυνατό για μας. Γι’ αυτό, ας γνωρίσουμε πρώτα τους εαυτούς μας, ας συνδιαλλαγούμε μαζί τους κι ας “απαιτήσουμε” πρώτα απ’ αυτούς αυτά που αποζητάμε στους άλλους. Τότε ίσως και να μας βρει από μόνο του αυτό που έχουμε όντως ανάγκη.

Είμαστε τόσο εγωιστές τελικά οι άνθρωποι;

Αν θεωρήσουμε ότι ο εγωισμός σχετίζεται με την έννοια της ιδιοτέλειας, τότε, λίγο αυθαίρετα ίσως, αλλά ναι. Μ’ αυτήν την έννοια, είμαστε εγωιστές. Άλλοι σε μεγαλύτερο κι άλλοι σε μικρότερο βαθμό, άλλοι πιο φανερά άλλοι όχι τόσο. Η αναζήτηση του τέλειου (σ’ οποιονδήποτε τομέα) είναι μια ξεκάθαρα ιδιοτελής πράξη, γιατί η όποια “τελειότητα” θα έχει εντέλει ως αποδέκτη εμάς. Οπότε αφού μας νοιάζει περισσότερο αυτό που θα πάρουμε κι όχι αυτό που θα προσφέρουμε, ναι, είμαστε εγωιστές. Από την άλλη επειδή η λέξη “εγωισμός” είναι στιγματισμένη αρνητικά, ίσως να μην είναι και η πιο κατάλληλη για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο, καθώς μοιάζει σχεδόν πανανθρώπινο. Οπότε, ίσως είναι πιο σωστό να πούμε πως οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ξεκινάμε με κέντρο τον εαυτό μας πιο πολύ προσδοκώντας παρά πράττοντας.

Τόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε ως άνθρωποι να δημιουργήσουμε έναν πλασματικό υπερήρωα;

Όπως είπα και πριν, έχουμε κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε. Αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το απαγορέψει. Το θέμα είναι το όριο. Το όριο αυτής της φαντασίας που αν την αφήσεις απόλυτα ανεξέλεγκτη κατά πάσα πιθανότητα θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Αν η προσδοκία γίνει εμμονή κι αναζητάς διαρκώς κάτι που δεν έχεις, παύεις να εκτιμάς το παρόν. Ζεις μες στο κεφάλι και το χάος των σκέψεων σου χάνοντας την αξία που έχουν οι μικρές στιγμές. Απογοήτευση διαρκείας σα να λέμε. Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου παντού και πάντα.  Και σκέφτομαι τώρα. Ακόμη κι αν τελικά υπήρχε αυτός ο σούπερ ντούπερ ήρωας και δεν ήταν πλασματικός. Θα άξιζε όντως παραπάνω από μια μικρή καθημερινή στιγμή όπως το γέλιο ας πούμε ενός μπουγελωμένου παιδιού στο δρόμο;

Θα σε δούμε  σε άλλη παράσταση μετά την Σταχτομπούτα;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε διαδικασία προβών για δύο παραστάσεις. “Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο” του Όσκαρ Ουάιλντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κίτσου, που θα ανέβει στο θέατρο Φούρνος στα μέσα του Απρίλη και “Το δαχτυλίδι της μάνας” του Καμπύση με την ομάδα μου C. for Circus, σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, που θα ανέβει τον Ιούνιο στο Tempus Verum Εν Αθήναις. Τέλος, θα συμμετάσχω στις “Θεσμοφοριάζουσες” του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Πληροφορίες για την παράσταση “Σταχτομπούτα” στο Θέατρο 104 ΕΔΩ