Βίλια Χατζοπούλου: “Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση & το άλλο το τσιγάρο!”

Επιμέλεια συνέντευξης Νίκος Ελευθεριάδης

Δασκάλα υποκριτικής, ηθοποιός σκηνοθέτης και συγγραφέας, με ποια από αυτές τις ιδιότητες συστήνεται; ποια από αυτές σε εκφράζει περισσότερο;

Οι ιδιότητές μου συμπληρώνουν η μία την άλλη, αλληλοτροφοδοτούνται. Δεν τις αποδέχομαι σαν ξεχωριστές, αλλά σαν ενωμένες. Σκέφτομαι όμως πάντα σαν ηθοποιός – κι ας έχω σταματήσει να παίζω και είμαι περισσότερο ευτυχισμένη, γράφοντας. Η γραφή είναι η σωτηρία μου.

Λίγα λόγια για την παράσταση που γράψατε και σκηνοθέτησατε;

Είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας. Είναι η βαθιά της εξομολόγηση σε μια σκληρή ιστορία που δεν έχει ξανακαταφέρει να την πει ολόκληρη. Είναι δύσκολο, επειδή πρέπει να διαχειριστεί το τραύμα που της προκάλεσε. Είναι μια αφήγηση πυρετώδης, σαρωτική και επώδυνη.  Στην παράσταση η αφήγηση γίνεται από τη Λένα Δροσάκη η οποία κρατάει έναν ιδιότυπο διάλογο με την Κατερίνα Κέντρου. Η πρώτη με το λόγο και η δεύτερη τραγουδώντας. Το τραγούδι επιλέχτηκε ως πιο πρωτόγονη και ακατέργαστη μορφή επικοινωνίας. (Η φωνή, η παρουσία που τραγουδά είναι η διαρκής βοήθεια που τη συντροφεύει τη Λένα και δεν της επιτρέπει να αφήσει την ιστορία της στη μέση.)

Πώς προέκυψε η ιδέα να γράψετε αυτό τον μονόλογο;

Προέκυψε από την αδυναμία που έχω στις Κυκλάδες. Η γεωγραφία ήταν η αρχή. Η θάλασσα, τα πέτρινα τοπία, η κλειστή κοινωνία……. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα συμπληρώθηκαν μετα. Είναι μια εντελώς φανταστική ιστορία και την έγραψα σχετικά σύντομα.

Και ο περίεργος τίτλος της παράστασης; Τι είναι ο “Καραγάτσης”;

Ο τίτλος γίνεται κατανοητός μόνο αν δει κανείς την παράσταση. Ο Καραγάτσης ενώνει δύο αταίριαστους που δεν έχουν άλλο τόπο συνάντησης, παρά μόνο αυτό το βιβλίο.

Η παράσταση έχει ένα νοσταλγικό ύφος μιας εποχής που πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε. Πιστεύεις πως σήμερα θα μπορούσε να ταυτιστεί με την ηρωίδα του έργου;

Ό,τι έχει δύναμη, δεν έχει εποχή. 

Τι είναι αυτό που επηρεάζει συναισθηματικά το κοινό όταν παρακολουθεί μια παράσταση; Νομίζεις πως μια παράσταση μπορεί να επηρεάσει την προσωπική του ζωή;

Νομίζω ότι κάθε παράσταση είναι μια συνάντηση ανάμεσα στους δημιουργούς και στο κοινό. Ο καθένας από το κοινό φτιάχνει μια δική του διαδρομή για να ανακαλύψει μια παράσταση. Το κοινό βάζει πολύ από τον εαυτό του σε κάθετί που βλέπει. Οπότε τί επηρεάζει τον καθένα είναι περισσότερο θέμα δικό του και λιγότερο της παράστασης. Αν μια παράσταση τη δουν 1000 θεατές, είναι σαν να έχουν γίνει 1000 διαφορετικές παραστάσεις.

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με την Λένα Δροσάκη;

Τη Λένα τη θαυμάζω, με μαγεύει. Τη βρίσκω εντελώς ξεχωριστή. Ήθελα να δουλέψω μαζί της. Συναντηθήκαμε πρώτα για μία δουλειά που δεν έγινε, ύστερα ήρθε σαν επισκέπτρια στα μαθήματά μου και τέλος της έστειλα τον μονόλογο, της άρεσε…  και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε.

Πως σχολιάζεις την θεατρική σκηνή στην Αθήνα σήμερα;

 Έχουμε εξαιρετικές παραστάσεις και έχουμε και μέτριες. Έχουμε πολλές παραστάσεις. Οι περισσότερες γίνονται με αυτοθυσία. Η άποψη μου είναι πως όσο αντέχει κανείς, να κάνει παράστασεις. Δηλαδή, να συνεχίζει.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θα συνεχίσω να γράφω, να σκηνοθετώ και να διδάσκω.

Πληροφορίες για την παράσταση ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ στο scrow theater ΕΔΩ