Άννα Κλάδη: Να μιλάμε. Να αντιδρούμε. Να έχουμε αυτιά & μάτια ανοιχτά για να αναγνωρίζουμε όλες τις καμουφλαρισμένες μορφές βίας.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του σκηνοθέτη Νικορέστη Χανιωτάκη να παίξεις στην παράσταση Μήδεια του Mποστ;

Με τον Νικορέστη δουλέψαμε πρώτη φορά πριν εννέα χρόνια. Εγώ ήμουν ακόμη ερασιτέχνης ηθοποιός. Από την πρώτη στιγμή θαύμασα την ευγένεια του αλλά και το πόση εμπιστοσύνη και πίστη είχε στους ηθοποιούς του. Επίσης τον εκτιμώ για την αγάπη που έχει για το θέατρο και για τα ρίσκα που παίρνει. Όλα αυτά τα στοιχεία ,μαζί με το υλικό που είχαμε να δουλέψουμε με οδήγησαν στο να δεχτώ την πρότασή του χωρίς δισταγμό και με μεγάλο ενθουσιασμό.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει ο Μποστ σήμερα;

Ο Μποστ παραμένει επίκαιρος εξαιτίας της φανταστικής του ικανότητας να διαβάζει την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας η οποία δυστυχώς δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Βλέπουμε ακόμα διαφθορά στην πολιτική και στην κοινωνία γενικότερα. Ένας οξυδερκής άνθρωπος όπως φαίνεται ότι ήταν ο Μποστ δεν θα μπορούσε να φαίνεται παλιακός σήμερα, μιας και ήδη ήταν μπροστά από την εποχή του ,όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Στην παράσταση εκτός από μέλος του χορού, υποδύομαι τον Ψαρά καθώς και τον εξάγγελο που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το μακελειό που έχει συμβεί μέσα στο παλάτι. Είναι πολύ γοητευτικό αυτό το παιχνίδι με την εναλλαγή των ρόλων και των φύλων γι’αυτό κάθε παράσταση είναι για μένα μια απολαυστική περιπέτεια.

Τι νομίζεις ότι θα μας φέρει η νεά αυτή υγειονομική και οικονομική κρίση;

Η φετινή χρονιά μας έφερε κάτι που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσε να μας συμβεί στην σύγχρονη εποχή. Η απαγόρευση της σωματικής επαφής και της εγγύτητας των ανθρώπων  – είτε από το κράτος είτε σαν προσωπική επιλογή ως μέσο προστασίας – μοιάζει πραγματικά σαν τη βίαιη και ξαφνική μετάλλαξη της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος όμως, επιβεβαιωμένα πια ως κοινωνικό ον, δεν μπορεί να στερηθεί παρά μόνο για λίγο την επαφή του με τους συνανθρώπους του. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά κυρίως για λόγους συναισθηματικής ολοκλήρωσης.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση το θέατρο πλέον επαναπροσδιορίζεται, ρισκάρει, και βρίσκει νέες φόρμουλες για να εκπληρώσει τον πανάρχαιο σκοπό του. Να κοινωνήσει στους ανθρώπους αλήθειες και συναισθήματα.

Το θέατρο οφείλει να συμβαδίσει με την κοινωνία στον αγώνα αυτό να κρατηθούν ζωντανοί και όσο το δυνατόν λιγότερο ‘’μεταλλαγμένοι’’. Ελπίζω στη σύμπνοια της κοινωνίας και στη συνεχή επαλήθευση ότι είμαστε παρόντες για τον καθένα που μας έχει ανάγκη .

Σε χρόνια κρίσεων ο ρατσισμός και ο φασισμός αυξάνουν. Τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνουμε για να μην είναι τόσο έντονα τα πράγματα;

Η συνεχής επαγρύπνιση. Δεν χωράει η σιωπή πια. Να μιλάμε. Να αντιδρούμε. Όταν είμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών δεν επιτρέπεται να σιωπούμε. Να έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά για να αναγνωρίζουμε και όλες τις καμουφλαρισμένες μορφές βίας. Να συμπράττουμε και να είμαστε αλληλέγγυοι. Μα να μην ξεχνάμε να έχουμε την πλήρη εποπτεία του εαυτού μας και των πράξεών μας στην καθημερινότητά μας καθώς εμείς είμαστε αυτοί που διαμορφώνουμε την κουλτούρα της κοινωνίας.

Πληροφορίες για την περιοδεία  της παράστασης “Μήδεια” ΕΔΩ