Οι “Χαμένοι Ποιητές” μιλούν για τους ρόλους τους. Carpe Diem! Θέατρο Αριστοτέλειον

’ Χαμένοι ποιητές ‘’. Το έργο, βασισμένο στη βραβευμένη με όσκαρ ταινία “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών ” του Tom Schulman, που ανεβαίνει για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή από την ΑRT TIS EI productions και το θέατρο Αριστοτέλειον, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ισσόπουλου, μετά την επιτυχία της πρώτης παρουσίασής του στο κοινό, συνεχίζει τις παραστάσεις στη σκηνή του Αριστοτέλειον στις 14, 15, 16 Δεκεμβρίου, παράλληλα με τις εμφανίσεις για Γυμνάσια και Λύκεια στο Θέατρο Αθήναιον. Μια παράσταση που στα διαδραστικά Βίντεο Συμμετέχουν οι ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. : Δημήτρης Βάγιας, Νίκος Νικολάου, Κώστας Ίτσιος, Μιχάλης Γούναρης, Σπύρος Σαραφιανός, Ελένη Μακίσογλου, Μαρία Χατζηιωαννίδου.

Συναντήσαμε τους νέους πρωταγωνιστές που μίλησαν για τους ρόλους τους, ως σπουδαστές της Ακαδημίας Γουέλντον και φωτογραφήθηκαν μαζί με τον “καθηγητή” τους κο Κίτινγκ (Βασίλη Ισσόπουλο) για την “σχολική επετηρίδα” της. (κάποιοι από αυτούς ξεχωρίζουν πραγματικά και αξίζει να τους δείτε)

Νηλ Πέρρυ – Λάμπρος Σταυρινόπουλος

Ο Νηλ Πέρρυ, είναι μαθητής του Γουέλτον. Εξαιρετικά κοινωνικός και εξωστρεφής, με μια έμφυτη κλίση στις τέχνες και συγκεκριμένα εκείνη της υποκριτικής (θέατρο). Με ικανότητα στο λόγο, κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει και στην παρέα του Γουέλτον (ή όπως το αποκαλούν οι ίδιοι το κολέγιο “Χέλτον”, απο το Hell που σημαίνει κόλαση) . Γεμάτος όρεξη να ανακαλύψει τη δική του φωνή και το προσωπικό μονοπάτι του. Κάτι που αποφασίζει να πράξει φέτος, στην 3η και τελευταία χρονιά του στο κολέγιο. Αρωγός σε αυτή του την απόφαση (να γίνει ηθοποιός) γίνεται ο νέος καθηγητής του κολεγίου, ο Τζον Κίττινγκ. Του οποίου οι ιδέες και ο τρόπος “διδασκαλίας” θα φωτίσουν μονοπάτια και νέους τρόπους έκφρασης, σκέψης & φιλοσοφία ζωής σε όλους τους μαθητές και ειδικά στο Νηλ. Ο Νηλ υποκινεί και εντέλει πείθει τους υπόλοιπους μαθητές να επανιδρύσουν τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών”, μια ομάδα που σκοπό της έχει να ρουφήξει το μεδούλι της ζωής και να σπάσει τα όρια που θέτει το ίδιο το κολέγιο στους μαθητές εδώ και 100 χρόνια της λειτουργίας του. Μέσα από την ομάδα αυτή, ο Νηλ θα αποκτήσει εντέλει τη δική του φωνή. Θα βρει το προσωπικό του νόημα στη ζωή. Αφού λοιπόν αποφασίσει τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του & με βάση του το “Carpe Diem” (Άδραξε τη μέρα) θα προσπαθήσει να εκφράσει στον πατέρα του αυτό που κρύβει από μικρό παιδί μέσα του. Την αγάπη του για το θέατρο και την υποκριτική. Ο απροσπέλαστος τοίχος, όμως, που έχει ορθώσει ο πατέρας του, ο κατηγορηματικός τρόπος που αρνείται να δεχτεί να ακούσει ή ακόμα και να κουβεντιάσει κάτι πέραν της εισαγωγής του Νηλ σε σχολή Ιατρικής αμέσως μετά το Γουέλτον, οδηγεί το Νηλ σε ένα τέλμα…. και στην διάλυση του “Κύκλου των Χαμένων Ποιητών” με ανεξέλεγκτες και απρόσμενες συνέπειες.

Τώρα σαν Λάμπρος και όσον αφορά στην προσέγγιση… Είναι ευτυχία να έχεις την ευκαιρία να είσαι κομμάτι αυτής της ιστορίας που έγραψε ο Τομ Σέλμαν και βραβεύτηκε το 1991 με Όσκαρ (δεν είχα γεννηθεί ακόμα). Μεγάλωσα με την ταινία και όταν ο Βασίλης Ισσόπουλος αποφάσισε να μου αναθέσει το ρόλο του Νηλ, η 1η μου σκέψη ήταν όπως θα έλεγαν και οι ήρωες της ιστορίας “YAWP”. Εναν μήνα διήρκησαν οι πρόβες, με μια εξαιρετική ομάδα (δεν αναφέρομαι μόνο στους ηθοποιούς). Ο καθένας ξεκίνησε το δικό του ημερολόγιο ρόλου και χτίστηκε αλυσιδωτά η εξέλιξη του έργου από μέρους μας. Η ταινία έμεινε στην άκρη, γιατί δεν θέλαμε να μας επηρεάσει και χτίσαμε κάτι δικό μας. Ήταν, είναι και θα είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι που δεν θα σταματήσει. Γιατί όπως λέει και ο καθηγητής “Το παντοδύναμο έργο στη σκηνή της ζωής συνεχίζεται και ίσως ΕΣΥ μπορείς να συνεισφέρεις μια στροφή. Το ερώτημα είναι : Ποια θα είναι η δική σου στροφή;”

Ρίτσαρντ Κάμερον- Κουνέλης Νίκος

Άριστος μαθητής και πιστός στους τέσσερις πυλώνες της συντηρητικής ακαδημίας Γουέλτον (Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Υπεροχή). Υπακούει τυφλά στις οδηγίες των γονιών του αλλά και των καθηγητών του. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του είναι να αποβληθεί απ’ το Γουέλτον, παρασυρόμενος απ’ τους συμμαθητές του. Πράγμα, που μπορεί να αποτελέσει μαύρο πανί για την μετέπειτα επαγγελματική του πορεία.

Τσάρλι Ντάλτον ή αλλιώς Νουγουάντα – Βαγγέλης Μάγειρος

Νουγουάντα σημαίνει “Ταξιδευτής – Περιπλανώμενος”. Ένα παιδί με ανήσυχο και επαναστατικό πνεύμα που θέλει να πάει κόντρα σε όλα όσα τον περιορίζουν. Αν μπορούσαμε να ορίζουμε τον Νηλ ως τον ηγέτη των Χαμένων Ποιητών, ο Τσάρλι είναι ο προστάτης τους, ο “μάγος της φυλής”. Πλακατζής, αυθόρμητος, απερίσκεπτος, γεμάτος πάθος και πρόθυμος για περιπέτεια, έτοιμος να γίνει θυσία για τους φίλους του, ο Τσάρλι είναι αυτός που θα κρατήσει γερές τις αλυσίδες που ενώνουν τον Κύκλο.

Τοντ Άντερσον – Θοδωρής Γεωργίτσης

Ο Τοντ είναι ένα παιδί εκ φύσεως ευγενικό και συνεσταλμένο. Βρίσκεται σε ένα καινούριο σχολείο από το οποίο έχει αποφοιτήσει ο αδερφός του με επαίνους, κάτι που του δημιουργεί μεγαλύτερη πίεση. Πέρα, όμως από τον «φόβο» προς το σχολείο του, κουβαλάει και μια επιφύλαξη απέναντι στους συμμαθητές του. Θέλει να είναι μαζί τους, του αρέσει η παρέα τους, όμως κυριεύεται από μία ανασφάλεια. Μία ανασφάλεια για το αν θα βρει τις σωστές λέξεις να εκφραστεί, να μην γίνει περίγελος, να ακουστεί χωρίς να χρειάζεται πρώτα να φιλτράρει τις σκέψεις του. Αυτό, το πετυχαίνει με τη βοήθεια του συγκάτοικου του Νηλ, άλλα και του καθηγητή του, Τζον Κίτινγκ, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, λειτουργεί και ως μία πατρική φιγούρα στη ζωή του.

Σε ένα πρώτο επίπεδο ο σκοπός ήταν να κατανοήσουμε και αντιληφθούμε, τι θέλει να πει το κείμενο. Η φαντασία οφείλει να έρθει μετά, μιας και πρώτα, καλό είναι, να βρεις τα πλαίσια του έργου και πως αλληλεπιδρά ο ρόλος μέσα από τα λόγια που έχει γράψει ο συγγραφέας. Αφού περάσαμε από αυτό το στάδιο, άρχισε η πραγματική εξερεύνηση του χαρακτήρα. Έπρεπε να φτιάξουμε έναν κόσμο, που αφορά όλους όσους συμμετέχουν στο έργο. Ένα βασικό βήμα ήταν να δούμε τι γίνεται πριν από την πρώτη ανάσα του έργου. Το «βιογραφικό του ρόλου» δηλαδή. Τι μουσική ακούει; Ποια η σχέση του με την οικογένεια του; Πόσα αδέρφια έχει; Στην περίπτωση του Τοντ, σε ποιο σχολείο πήγαινε πριν κτλ. Αυτά είναι τα «γραπτά» της προσέγγισης και χρειάζεται η κατανόηση του έργου πρώτα, διότι θα ήταν παράταιρο ενώ το έργο διαδραματίζεται στο Βερμόντ, εγώ να έλεγα πως ο Τοντ πήγαινε στο 28ο Θεσσαλονίκης ας πούμε.

Αφού λοιπόν έλιωσε μέσα μας το «backstory» που δημιουργήσαμε, προχωρήσαμε σε αυτοσχεδιασμούς με βάση πλέον, όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και το τι συμβαίνει ανάμεσα στις σκηνές του έργου. Θα δούμε δηλαδή τον Τοντ να προχωράει στο προαύλιο του σχολείου, που ήταν και που πηγαίνει; Αυτές οι απαντήσεις δόθηκαν επί του πρακτέου μέσω αυτοσχεδιασμών. Από εκεί και πέρα το τρίτο πρόσωπο έγινε πρώτο. Δεν θα άκουγες «Ο Τοντ εκεί σκέφτεται τον αδερφό του», θα άκουγες «σκέφτομαι τον αδερφό μου». Και κάθε πρόβα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο να μην σκέφτομαι τι θα έκανε ο Τοντ. Οι απαντήσεις ξαφνικά βρίσκονταν εκεί σαν να υπήρχαν από πάντα.

Τζεραρντ Πιτς – Βλάσης Παπακωνσταντίνου

Ο Τζέραρντ Πίτς ειναι ο “παγοθραύστης” και ελαφρώς, ο γκαφατζής της παρέας. Χρησιμοποιώντας αυτά τα δυο χαρακτηριστικά που εχω κι εγώ ως άνθρωπος, προσπάθησα να λειτουργήσω σαν φυσικό φως , για να φανούν οι αντιθέσεις των άλλων χαρακτήρων.Ο ρεαλισμός που απαιτήθηκε, με δυσκολεύει ακόμα, οπότε η προσέγγιση του ρόλου, είναι ακόμα ενεργή, ανολοκλήρωτη.

Νοξ Όβερστρητ – Φαμπρίτσιο Μούτσο

Ο Νοξ Όβερστρητ είναι ένας έφηβος 17 χρονών , ξέγνοιαστος , χαμογελαστός , ντροπαλός. Η Κρις, το κορίτσι των ονείρων του, έρχεται σαν δώρο Θεού και την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Έρχεται μια στιγμή στο έργο, όπου, όποιος έχει ερωτευτεί και έχει κάνει την υπέρβαση για τον έρωτα του, θα ταυτιστεί με τον Νοξ. Αυτό είναι το στοίχημα βάζω με τον εαυτό μου κάθε φορά πριν ξεκινήσει η παράσταση.
Όσο για την διαδρομή από το χαρτί, στην πρώτη ανάγνωση, μέχρι την παράσταση, η στρατηγική μου ήταν να συμπαθήσω τον Νοξ στην αρχή, να τον κάνω τον προστατευόμενο μου επί σκηνής και έχοντας πλέον μάθει τα λόγια (πήρε πολύ καιρό), απλά να ακούω πολύ-πολύ, μα πολύ προσεκτικά, τι γίνεται επί σκηνής και τι μου λένε εμένα συγκεκριμένα, ώστε και η απάντηση να έρχεται, πάντα, σαν λέγεται για πρώτη φορά.

Αναστασία Βαχτσεβάνου -Κρις

Η Κρις είναι δευτεροετής φοιτήτρια, η οποία εμφανίζεται στους ποιητές ως η κοπέλα του Τσετ Νταμπερι και μεγάλος έρωτας του Νοξ Οβερστριτ ο οποίος την γνωρίζει τυχαία σε ένα τραπέζι που ήταν καλεσμένος στους Ντανμπερι! Κατά τη διάρκεια του έργου η ηρωίδα κολακεύεται από τον Νοξ που την διεκδικεί με μεγάλο θάρρος αλλά είναι ταυτόχρονα και σε δίλημμα λόγω της σχέσης της με τον Τσετ!
Η Κρις είναι ένας αρκετά ρεαλιστικός χαρακτήρας , ένιωθα ότι είναι αρκετά κοντά σε εμένα , όποτε το βασικό που χρειάστηκε ήταν να θυμηθώ πως ήμουν εγώ στην ηλικία της με βάση την συνθήκη του έργου και το βιογραφικό της !!! Δεν εμφανίζεται αρκετά στο έργο όποτε τα στοιχεία του ρόλου ήταν λίγα έτσι έπρεπε να επικεντρωθώ στο να φτιάξω εγώ το δικό της βιογραφικό για να της δώσω ζωή ! Επίσης της έβαλα δυο βασικούς στόχους 1) ότι της αρέσει να την διεκδικούν με ουσιαστικό τρόπο και όχι επιφανειακό και 2) ότι είναι αρκετά λογική για να μπορεί να κρατάει τις ισορροπίες!

Στιβ Μιξ – Θοδωρής Τυροπώλης

Ο Στιβ Μιξ είναι η διάνοια της παρέας. Ο μαθητής στον οποίο όλοι απευθύνονται όταν τα βρίσκουν σκούρα σε κάποια από τα μαθήματα. Αγαπάει τα λατινικά και τη μουσική. Παρασύρεται κι αυτός όπως και η παρέα του στη σπηλιά του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών και βρίσκει διέξοδο από την επίμονη και επίπονη καθημερινότητα των απαιτήσεων του Welton.

Καθηγητής κος Κίτινγκ – Βασίλης Ισσόπουλος ( διασκευή -σκηνοθεσία)

«Κοίταζε εκεί που θες να πας, για να μην πας εκεί που κοιτάς»

“Πρέπει όμως πρώτα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Πρέπει όταν ανοίξουν, να μην κοιτούν το πάτωμα. Να μην έχουν παρωπίδες. Να μπορούν να κλαίνε. Να γελούν. Όχι μόνο να κοιτάζουν, αλλά να βλέπουν. Όχι μέσα από οθόνες και πρίσματα, αλλά ευθεία, μέσα στα μάτια των άλλων. Να επικοινωνούν και να δίνουν χώρο στη σιωπή. Αυτή τη σιωπή που λείπει από τη ζωή μας. Την ουσιαστική. Αυτή που τα λόγια δεν περιγράφουν. Αυτή τη σιωπή των ποιητών. Των μεγάλων ζωγράφων. Της μουσικής…
Ένα τέτοιο έργο χρειαζόμουν. Πρώτα για εμένα. Πρώτα για να θυμηθώ εκείνο το παιδί που ήμουν. Το απαλλαγμένο από προκαταλήψεις, ταμπού, καλούπια, άγχος και όλα τα «πρέπει» της ζωής. Το παιδί με τα μάτια που βλέπουν ολόγυρα την ουσία των πραγμάτων. Που ανακαλύπτουν. Που δεν λένε ψέματα. Που τολμούν να ονειρευτούν χωρίς όρια. Αυτό το έργο μου το θύμισε. Τολμώ να το μεταφέρω στη σκηνή για να πει την ιστορία του. Την ιστορία των παιδιών που ψάχνουν τον εαυτό τους. Τη δική τους θέση στον κόσμο. Τη δική τους φωνή. Αυτό που πραγματικά θέλουν κι όχι που τους επιβάλλεται. Ακόμη κι όταν τους κλείνουν το στόμα, η ψυχή τους συνεχίζει να φωνάζει…
«Αδράξτε τη μέρα. Κάντε τις ζωές σας εκπληκτικές…»
Φωνάζει ο Κίτινγκ. Ο δάσκαλος. Ο άνθρωπος”, σημειώνει.
Φωτογραφίες – συνέντευξη @Μαρία Μαυρίδου

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία – Θεατρική διασκευή: Βασίλης Ισσόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Μπαρνιαδάκης
Σκηνογραφία- Ενδυματολογία: Αθανάσιος Κολαλάς
Μουσική: Αντώνης Ανέστης
Βίντεο: Γιάννης Πειραλής
Βοηθός βίντεο: Βιργινία Ριγάκη
Δ/ντης φωτογραφίας: Βαγγέλης Βροχίδης
Hθοποιοί:

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Βασίλης Ισσόπουλος
ΜΑΘΗΤΕΣ: Αναστασία Βαχτσεβάνου / Θοδωρής Γεωργίτσης / Νίκος Κουνέλης Βαγγέλης Μάγειρος / Βλάσης Παπακωνσταντίνου / Φαμπρίτσιο Μούτσο / Λάμπρος Σταυρινόπουλος / Θοδωρής Τυροπώλης

Στα διαδραστικά Βίντεο Συμμετέχουν οι ηθοποιοί του Κ.Θ.Β.Ε. :

ΔΑΣΚΑΛΟΙ : Δημήτρης Βάγιας ,Νίκος Νικολάου, Κώστας Ίτσιος , Μιχάλης Γούναρης

ΓΟΝΕΙΣ : Σπύρος Σαραφιανός, Ελένη Μακίσογλου, Μαρία Χατζηιωαννίδου

ΚΟΡΙΤΣΙΑ : Σωτηρία Σακαλάκη ,Ηλιάνα Αντωνιάδου

Πληροφορίες παράστασης:
Μέρες και ώρες: Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου στις 21:00
Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στις 21:00
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου στις 20:00

Διάρκεια: 1ω και 50λ (με διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: 12€ (κανονικό) – 10€ (μειωμένο)

Προπώληση: Ticketservices.gr,
στα καταστήματα Publicκαι στο ταμείο του θεάτρου