Φώτης Σπύρος: Το θέατρο πρέπει να συνεχίσει, γιατί είναι το φάρμακο σε όλο αυτό  που ζούμε!

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Φώτης Σπύρος περιοδεύει εν μέσω πανδημίας τον Ροβινσώνα και Κρούσο.

Είσαστε ήδη ένα μήνα σε μία περιοδεία αλλιώτικη. Πως είναι;

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάει μία περιοδεία. Τώρα υπάρχει η έξτρα ιδιαιτερότητα της επιδημίας. Αλλά, αλήθεια στο λέω, κάθε χρόνο πάντα υπάρχουν παράγοντες που την κάνουν διαφορετική.
Μία περιοδεία είναι δύσκολη και συχνά αναπάντεχη.  Άμα πας με την πεπατημένη, την έχεις πατήσει.
Ο κόσμος, πως ανταποκρίνεται φέτος για την παράσταση και μαζί σας; Και οικονομικά και λεκτικά ειδικά στην επαρχία;
Υπάρχει δίψα επικοινωνίας.Ειδικά από τα παιδιά.Ακόμα και την ώρα της παράστασης υπάρχει η διαφορά από άλλες χρονιές ότι σχεδόν είναι ανεξέλεγκτα. Αν δεν ήμουν  τόσο έμπειρος ώστε να μπορώ να τα καθοδηγώ πραγματικά, δεν ξέρω τι θα γινόταν. Πρώτη φορά βλέπω τα παιδιά να ξεφεύγουν τόσο πολύ. Είναι όρθια, μπαίνουν στη σκηνή, μιλάνε όλη την ώρα. Πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα,είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου και στην καριέρα μου, που έχω κάνει τόσο διαδραστικό θέατρο με παιδιά,να τα ελέγξω και να ησυχάσω. Σέβομαι όμως πάρα πολύ την ανάγκη τους αυτή να ξεδώσουν, αυτή είναι  η ακριβής λέξη, και μετά να ψυχαγωγηθούν, να  αστειευτούν, να χορέψουν. Η παράστασή μας τα προσφέρει αυτά. Για αυτό τη φτιάξαμε τη συγκεκριμένη παράσταση και για τα παιδιά αλλά και για μας, να μην στο κρύψω. Εγώ λυτρώνομαι κάθε βράδυ, αλήθεια στο λέω. Σε κάθε παράσταση έχω αφήσει ένα κομμάτι μου πάνω στη σκηνή.  Έχω χρόνια  να είμαι τόσο κουρασμένος,  τελειώνοντας παράσταση.

Αυτό σημαίνει πολλά για μένα. Και με αυτό το έργο ειδικά το οποίο είναι ένα έργο για φεστιβάλ. Παίζεται σε πάρα πολλές χώρες σε φεστιβάλ. Είναι ένα έργο δύο ηθοποιών. Δύο σολίστες. Να είσαι μιάμιση ώρα πάνω στη σκηνή  χωρίς ουσιαστικά να προστατεύεσαι από τον λόγο. Δεν υπάρχουν λόγια. Ο ένας που μιλάει, μιλάει μία γλώσσα ακατάληπτη και για μένα αλλά και για το κοινό. Εγώ λέω ελάχιστα λόγια στα ελληνικά. Άρα στηριζόμαστε στην έκφραση,  στο συναίσθημα,στο βλέμμα,σε ουσιαστικά πράγματα. Και όπως έλεγε η Κική Δημουλά: οι λέξεις είναι προδότες.

Τι είναι αυτό που  σε δένει με τα παιδιά, όταν βγαίνεις στην σκηνή, αλλά και πριν ή και μετά;
Είμαι συνομήλικός τους. Στην πραγματικότητα νιώθω συνομήλικος με τα παιδιά. Το εννοώ όσο αστείο κι αν  ακούγεται. Έχω προσπαθήσει πολύ να κρατώ τον εαυτό μου σε επίπεδα παιδικότητας την αθωότητα μου, την αλήθεια μου, την ειλικρίνεια μου. Τα παιδιά δεν λένε ψέματα, ή λένε ψέματα χαζά μόνο και μόνο για να τα πούνε. Η αθωότητά τους,η φαντασία τους είναι τα μεγάλα τους όπλα. Σίγουρα λοιπόν είμαι πιο πολύ συγγενής με την παιδική ηλικία παρά με την ενήλικη.

Tι σκέφτεσαι για την αύξηση ρατσισμού και φασισμού;

Έτσι είναι ο φασισμός,ξανά προς τη δόξα τραβά. Καταλαγιάζει κάποιες στιγμές γιατί έτσι πρέπει να κάνει και επανέρχεται με το χειρότερο του πρόσωπο.  Ο φασισμός,η βία,ο ρατσισμός με μία καινούργια του εκδοχή. Δεν είναι βία το ότι μας  κλείνουν στα σπίτια;
Η βία λοιπόν επανέρχεται και με ένα νέο πρόσωπο που λέγεται εγκλεισμός. Βία είναι να μη σε αφήνουν να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις τους ανθρώπους τους δικούς σου. Είναι κατάντια αυτό, δεν ξέρω πού θα πάει.
Το θέατρο είναι μία παρηγοριά σε όλο αυτό γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι επικοινωνία,κοινή εμπειρία,κοινό συναίσθημα. Είναι το αντίδοτο σε όλα αυτά. Και το πολεμάνε πολύ. Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένος.
Ακόμα και πολλοί δήμοι αποφασίζουν, έτσι με ελαφρά  τη καρδία, να απαγορεύσουν μία παράσταση,  ακόμα κι αν έχει προαποφασιστεί.
Πρέπει να σου πω ότι σε πολλές πόλεις της Ελλάδας φέτος είδαν την παράσταση μας πολλά παιδιά χωρίς να πληρώσουν. Αυτό είναι κάτι που το αποφασίσαμε εγώ με τον Νίκο Χριστίδη. Σε αρκετούς δήμους κανένας δεν έπαιρνε την ευθύνη να μας βοηθήσει στα  υγειονομικά μέτρα.
Το θέατρο πρέπει να συνεχίσει γιατί είναι το φάρμακο σε όλο αυτό  που ζούμε. Είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να πάμε αντίθετα  σε αυτά που θέλουν να μας κάνουν.
Στεναχωριέμαι όταν γίνεται μία τέτοια απαγόρευση. Το θέατρο δεν το απαγόρευσαν  για δυόμισι χιλιάδες χρόνια ούτε οι χειρότεροι φασίστες, ούτε ο πόλεμος, ούτε οι κατακτητές. Απαγορεύεται εν καιρώ ειρήνης; Νομίζω ότι υπάρχει ένα κόστος πολιτικό και ηθικό. Είναι μία στενοχώρια. Είναι θλιβερό πολύ. Οκ, εδώ είμαστε και κρινόμαστε όλοι.