Μίλησέ μας για το νέο σου τραγούδι.

Είναι ένα τραγούδι που γράψαμε παρέα με τον συνεργάτη μου, στιχουργό, Μάνο Σαγκρή, μετά τις καταγγελίες για κακοποίηση, ειδικά μέσα από τους χώρους του αθλητισμού και του πολιτισμού. Με το τραγούδι μας αυτό συμμετέχουμε κι εμείς στην κίνηση ευαισθητοποίησης του #eimasteoloimazi. Δεν κρατάμε πια κανένα “μαχαίρι” απέναντι σε κανένα θύμα, σε καμία “μικρή φοβισμένη κοπέλα”, σε καμία “Στέλλα”, όπως είναι και ο τίτλος του. Τα θύματα τού χθες είναι οι δυνατοί άνθρωποι του αύριο κι εμείς αφιερώνουμε σε αυτά, τη σκέψη και τη μουσική μας, με την βεβαιότητα ότι η επόμενη μέρα θα είναι φωτεινή, με περισσότερη προστασία, υγεία και αγάπη. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε απλά και αυθόρμητα στο σπίτι και όλοι οι φίλοι μουσικοί συμμετείχαν με πολλή χαρά και ζεστασιά, στέλνοντας ένα βίντεο ο καθένας από το δωμάτιό του, επί τω έργω. Ήταν κάτι που με συγκίνησε και τους ευχαριστώ πολύ που συνδεθήκαμε έστω κι από μακρυά για να παίξουμε και να τραγουδήσουμε για τη «Στέλλα». Μια μορφή που εκτός από την κακοποιημένη γυναίκα, μπορεί να αποτελεί τη μορφή της ίδιας μας της ζωής, τη φιγούρα της καταναγκασμένης αποδοχής ενός κόσμου ανισοτήτων, μιας βάρβαρης πραγματικότητας που δεν αποτελεί όνειρο κανενός ισορροπημένου και ευσυνείδητου ανθρώπου.

Τι νοιώθεις για όλη αυτή την εξέλιξη στο #metoo στην χώρα μας;

Ίσως για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι υπάρχει μια τάση συμπόρευσης που όχι απλά επιθυμεί, αλλά απαιτεί την επόμενη ημέρα καθαρότερη, με περισσότερο φως, ευγένεια και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι τα φαινόμενα βίας και κατάχρησης εξουσίας, προκύπτουν μετά  από απουσία και απαξίωση της Πολιτείας απέναντι σε ένα σύστημα αξιών που θα έπρεπε να προστατεύει τα ανήλικα παιδιά, τους εργαζομένους, όλους τους πολίτες και όχι να τους αφήνει εκτεθειμένους στον οποιονδήποτε εκμεταλλευτή. Σαν να αρχίζει να διαφαίνεται όμως ότι ίσως γυρίζουμε σελίδα, ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη να #eimasteoloimazi. Το πιο σημαντικό είναι να καταφέρουμε να μιλήσουμε ανοιχτά, να κάνουμε διάλογο, να βάλουμε τα όριά μας, να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι θα απορριφθούμε ή ότι θα μας κακομεταχειριστούν εάν διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει. Γιατί χωρίς αυτό που μας αξίζει, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε μια διαταραχή που προσβάλλει και τον εαυτό μας αλλά και ολόκληρο το κοινωνικό μας σύνολο. Εύχομαι η τωρινή δοκιμασία όλων μας, να μην ξεχαστεί πρώτα από εμάς τους ίδιους, όταν ξαναξεκινήσουν οι κανονικοί ρυθμοί της καθημερινότητας.

Τι πιστεύεις για την υγειονομική και την νέα οικονομική κρίση που περνάει η ανθρωπότητα;

Θέλω να πιστεύω ότι είναι μια νέα δοκιμασία που θα ωριμάσει ακόμα περισσότερο την κοινωνία, θα οδηγήσει σε μια γενικότερη επανεκκίνηση, επανασύσταση όλων των κοινωνικών δομών. Είμαι αισιόδοξος ότι είμαστε μπροστά στην έναρξη μιας εποχής που θα συνδέσει με πιο προσεκτικούς δεσμούς την οικονομία με την ηθική.

Τι μουσική επιλέγεις να ακούς στον ελεύθερο σου χρόνο;

Μπαίνω στο spotify και χάνομαι σε επιλογές που συνδέουν όλα μου τα ακούσματα, από τις τοπικές μουσικές παραδόσεις ανά τον κόσμο, την κλασική μουσική σε όλες της τις εποχές και τη σύγχρονη σκηνή, συνήθως με προτίμηση σε jazz, fusion και cinematik χρώματα. Πάντα ξεχωριστή στάση σε albums από την ελληνική δισκογραφία από το 1980 μέχρι το 2000, που με έχουν προσδιορίσει σημαντικά. Όταν είμαι πολύ φορτισμένος, επιστρέφω εκεί και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που συγκινούμαι ξανά με την ίδια ένταση.

Πώς νομίζεις ότι μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά ένας μουσικός στη σημερινή εποχή, άσχετα με την υγειονομική κρίση;

Αν δεν λάβει τα μέτρα της η Πολιτεία να στηρίξει εμπράκτως και πολύ ουσιαστικά αυτόν τον κλάδο, πολύ φοβάμαι ότι η συνέχεια θα είναι τρομακτικά δύσκολη. Οφείλουν οι υπεύθυνοι κρατικοί φορείς να κατανοήσουν ότι με την υπάρχουσα βαριά φορολόγηση, το μέλλον του επαγγέλματος αυτού είναι καταδικασμένο. Οι μουσικοί δεν ζητούν πια, αλλά απαιτούν υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την κατοχύρωση της ασφάλισής τους, τη μέριμνα για την δίκαιη συλλογή και απόδοση των πνευματικών και συγγενικών τους δικαιωμάτων. Εξίσου σημαντική και επιτακτική σε επίπεδο πολιτισμού και καλλιτεχνικής ανάπτυξης, είναι η ανάγκη η Πολιτεία να επιχορηγήσει και να στηρίξει νέες προτάσεις. Να σταθεί βοηθός στο πλάι οργανισμών και ιδιωτών, επιχειρηματιών που διαχειρίζονται χώρους συναυλιών και εκδηλώσεων. Παράλληλα με αυτά, ο μουσικός οφείλει να αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, να ενημερώνεται όσο μπορεί και να συμμετέχει ενεργά στον αγώνα του Σωματείου του, για να μπορεί να διεκδικεί με σοβαρότητα την επαγγελματική του αποκατάσταση. Τώρα, ακόμα και σε ό, τι αφορά τις συνθήκες της πανδημίας, κατά τη γνώμη μου, όταν όλοι οι κλάδοι λειτουργούν κανονικά με τα γνωστά υγειονομικά πρωτόκολλα, η Πολιτεία οφείλει να φροντίζει ώστε οι χώροι συναυλιών να ακολουθούν το ίδιο ακριβώς πρότυπο και να παραμένουν ενεργοί και ανοιχτοί. Η μουσική ακρόαση μπορεί και πρέπει να γίνεται κανονικότατα, με καθήμενους, τηρώντας όλα τα μέτρα και όλους τους κανονισμούς προστασίας. Σε καμία περίπτωση και για κανέναν λόγο δεν δικαιολογούνται χώροι ψυχαγωγίας και πολιτισμού, κλειστοί! Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να διακινδυνεύει την επιβίωση των εργαζομένων ενός ολόκληρου κλάδου, ενώ όλα μπορεί να λειτουργήσουν με ασφαλή τρόπο.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης χρησιμοποιούν τον φόβο και καταστρατηγούν ανθρώπινα δικαιώματα;

Όπως και νά’ χει, δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι ο φόβος αυτός έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη δύναμη ενός λαού ενωμένου.

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ – «ΣΤΕΛΛΑ» Ένα τραγούδι για τη σωματική και ψυχολογική βία