Κωνσταντίνα Νικολαΐδη: Είναι άκρως σημαντικό να ενισχυθεί άμεσα το πλαίσιο προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τόσο συλλογικά όσο & ατ?

Πότε και πως πρωτοήρθες σε επαφή με το θέατρο & τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να γίνεις σκηνοθέτης και μάλιστα με τόσες επιτυχίες στο ενεργητικό σου;

Με την τέχνη του θεάτρου ήρθα σε επαφή σε μικρή ηλικία δημιουργώντας παραστάσεις τις οποίες παρουσίαζα με την αδερφή μου στους γονείς μας και σε φίλους. Μεγαλώνοντας πέρασα μία μεγάλη περίοδο άρνησης απέναντι στο θέατρο κι έτσι δεν παρακολουθούσα παραστάσεις καθώς δεν ένιωθα ότι μπορώ να «ακουμπήσω» σε αυτές όπως έκανα με τον κινηματογράφο. Στα 22 μου που τελείωσα τις σπουδές στα Ναυτιλιακά είχα πλέον αποφασίσει ότι θέλω να ασχοληθώ τελικά με αυτή την τέχνη κι έτσι σπούδασα Υποκριτική στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη. Ήδη από το την έναρξη των σπουδών μου, παρασύρθηκα από την όμορφη αυτή τέχνη, αλλά αποφάσισα να εμπλακώ μαζί της με τους δικούς μου όρους όσον αφορά τόσο στην επιλογή του ρεπερτορίου, όσο και στη δημιουργία/σκηνοθεσία.

Σου έχει λείψει το θέατρο, όντας κλειστά ένα χρόνο πια;

Νομίζω σε όλους μας έχει λείψει. Και στους δημιουργούς και στους θεατές. Φοβάμαι ότι έχουμε ακόμη μέλλον για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα στο θέατρο. Και λέγοντας κανονικότητα εννοώ να νιώθουμε όλοι ασφαλείς, ώστε να μπορέσουμε να αφεθούμε και να παρασυρθούμε από τη μαγεία του θεάτρου.

Πως συνέβη και ασχολήθηκες τόσο ενεργά με τα ορφανά παιδιά στην Ουγκάντα;

Γνώρισα τον Θοδωρή Λουίμα από την Ουγκάντα, στα Special Olympics που είχαν γίνει στην Αθήνα το 2011. Ήμασταν και οι δύο εθελοντές. Γνωρίζοντάς τον, το όραμά του να προσφέρει βοήθεια σε παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη συνάντησε το δικό μου ίδιο όραμα το οποίο είχα από νεαρή ηλικία κι έτσι ξεκίνησε μια δυνατή φιλία μεταξύ μας και μια υγιής συνεργασία.

Τι πιστεύεις ότι έχεις μάθει από αυτά τα παιδιά;

Η σχέση μου με τα παιδιά μου, μου έχει προσφέρει τεράστιο πλούτο. Η απλότητα, η ειλικρίνεια και το χαμόγελο διδάσκουν πολλά. Αυτή είναι η δύναμη αυτών των παιδιών κι εγώ στέκομαι κοντά τους σαν καλός μαθητής γιατί έχω ανάγκη να διδαχθώ.

Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε ώθησαν να γράψεις ποίηση;

Μέχρι τα 20 μου έγραφα μόνο πεζό λόγο. Τις σκέψεις μου δηλαδή, τις ανησυχίες μου, τις χαρές και τις λύπες μου, την οπτική μου απέναντι στον κόσμο. Αν με ρώταγε κάποιος τότε θα έλεγα ότι δεν μπορώ να γράψω ποίηση. Ένας φίλος, υπέροχος άνθρωπος και ποιητής, μου είπε «Φυσικά και μπορείς». Την επόμενη μέρα έγραψα ποίημα. Νομίζω δεν κρύβεται πουθενά περισσότερη δύναμη από την πιστή σε σένα ενός αγαπημένου σου ανθρώπου. Είναι η σπίθα. Αν ένας αγαπημένος σου άνθρωπος λέει ότι μπορείς, τότε μπορείς. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι είχα μπόλικο πράγμα μέσα μου να εκφράσω σε φιλοσοφικό-θεολογικό επίπεδο, με οδήγησε στο να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή το 2013 (Αιώνια Αντίβαρα  ) και την δεύτερη τώρα (Η τελευταία )

Μίλησέ μας για την τελευταία σου ποιητική συλλογή “Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ”.

Η ποιητική συλλογή «Η τελευταία στιγμή» είναι η επιλογή κάποιων ποιημάτων μου που γράφτηκαν τα τελευταία έξι χρόνια. Σε αντίθεση με την πρώτη μου ποιητική συλλογή (Αιώνια Αντίβαρα) η συγκεκριμένη είναι πιο στοχευμένη. Η ίδια μου η ανάγκη είναι πιο στοχευμένη πια. Σα να τραβήχτηκε ένα τόξο με σκοπό το βέλος να βρει στόχο. Ενώ, στα Αιώνια Αντίβαρα λόγω και του νεαρού της ηλικίας μου, το τόξο τραβήχτηκε με σκοπό το βέλος απλώς να ταξιδέψει. Και ταξίδεψε, βέβαια, όμορφα. Στην «τελευταία στιγμή» φτάνουμε σε έναν πρώτο προορισμό. Σε ένα πρώτο αντίκρισμα. Σε έναν πρώτο σταθμό συνειδητοποίησης και ξεκούρασης.

Πως βλέπεις την διαχείριση του πολιτισμού σήμερα από τις κυβερνήσεις;

Η διαχείριση του πολιτισμού είναι δυστυχώς ελλιπής. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ειδικά στην Ελλάδα. Ακόμη περισσότερο τώρα, λόγω κορονοϊού. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και να παραμείνουν ανοιχτοί οι χώροι πολιτισμού και να προστατευθούν τόσο οι θεατές όσο και οι καλλιτέχνες. Δεν μπορούν να μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, ούτε να αντιμετωπίζεται ο πολιτισμός απαξιωτικά. Οι πολίτες είναι πιεσμένοι -πέρα από οικονομικά- και ψυχολογικά λόγω του μακρόχρονου εγκλεισμού και οι τέχνες θα μπορούσαν να προσφέρουν μία διέξοδο και έναν κατευνασμό. Αντ’ αυτού φιμώνονται και οι καλλιτέχνες αδυνατούν να προσφέρουν το πολύτιμο «φάρμακό» τους.

Τι πιστεύεις ότι πετυχαίνει το κίνημα #metoo στην Ελλάδα;

Το #metoo και η έκταση που έχει πάρει είναι ανακούφιση. Είναι ανάγκη, αγανάκτηση και απάντηση. Η λανθασμένη δράση οδήγησε στη δημιουργία αυτού του κινήματος. Λανθασμένη από κάποιους οι οποίοι τέθηκαν στο απυρόβλητο τόσα χρόνια. Δεν είναι έτσι όλοι, αυτό πρέπει να τονιστεί. Είναι οι λιγότεροι, που όμως έχουν βλάψει πολύ. Ο χώρος σφύζει από φωτεινά παραδείγματα τα οποία τον βαστούν γερά στις πλάτες τους και τον ομορφαίνουν. Με το #metoo όμως, επικεντρωνόμαστε στα κακώς κείμενα κι εκεί οφείλουμε να επικεντρωθούμε για την ώρα, ώστε να οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο και τρόπους να το πετύχουμε. Όχι μόνο στο θέατρο, αλλά παντού. Είναι άκρως σημαντικό να ενισχυθεί άμεσα το πλαίσιο προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τόσο συλλογικά όσο και ατομικά.

Πληροφορίες για το νέο βιβλίο και την παρουσιάση στο παρακάτω link:

Η “τελευταία στιγμή” της Κωνσταντίνας Νικολαίδη – Παρουσίαση βιβλίου