Κωνσταντίνος Γαβαλάς: Νοιώθω μια αγωνία για να μπει η ζωή μας σε μια νέα κατάσταση… 

Θέλω να μου πεις για την παράσταση “Φεγγάρια από χαρτί”, πόσο κοντά σου νιώθεις την ιστορία και τα γεγονότα του 1963-64;
Είναι κάτι πολύ μακριά από μένα, δεν έχω ζήσει τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχω καμμία σύνδεση με αυτά τα γεγονότα.
Έχω ακούσει μόνο ιστορίες από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους συγγενείς, συναδέλφους. Βέβαια είναι γεγονότα τόσο πολυσυζητημένα για την  δεκαετία του 60- 70 μέχρι την περίοδο του Πολυτεχνείου, που μοιάζει κάπως οικείο. Αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω εικόνες, . Τώρα σαν κείμενο είναι εξαιρετικά άμεσο, δηλαδή οι διάλογοι είναι καθημερινοί.

Πώς βλέπεις το δικό σου ρόλο,  στο τότε και στο σήμερα;
Θεωρώ ότι δεν έχουμε και πολύ μεγάλες διαφορές με τους ανθρώπους της δεκαετίας του 1960, παρά μόνο αισθητικά αλλάζουν κάποια πράγματα. Τα θέματα συμπεριφοράς ή φιλοδοξίας είναι τα ίδια ακριβώς. Αυτόν τον τύπο μπορείς να τον βρεις και σήμερα άνετα. Ακριβώς ίδιος. Ένας τύπος ίσως πιο λαϊκός για να ταιριάζει στην τότε εποχή, ένας χαρακτήρας που έχει κάνει στα καράβια και έχει μία ζωή πολυτάραχη. Δεν μπορώ να βρω διαφορές με έναν τέτοιο χαρακτήρα στο σήμερα, παρά μόνο αισθητικά.

Έχεις κάνει αρκετή τηλεόραση. Την προτιμάς από το θέατρο και γιατί;
Αν μου έκανες αυτή την ερώτηση,πριν από  πέντε- έξι χρόνια θα σου έλεγα μόνο θέατρο. Αλλά πλέον λέω ναι και στην τηλεόραση διότι σου προσφέρει εκτός από μία καλύτερη οικονομική κατάσταση, και μία αναγνωρισιμότητα η οποία σε βοηθάει πάρα πολύ σε όλα τα θέματα.
Αλλά το θέατρο είναι η δουλειά μας.

Ο κινηματογράφος;
Τον κινηματογράφο τον αγαπάω πολύ, όμως έχω κάνει λίγο. Μία ταινία μεγάλου μήκους και δύο μικρού μήκους. Δυστυχώς δεν μουχει τύχει να κάνω όσο θα ήθελα.  

Πως λειτουργείς εντός σπιτιού όντας έγκλειστος ένα μήνα;
Είναι μια κατάσταση που προσπαθώ να διαχειριστώ με ψυχραιμία. Είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα να μην με ενδιαφέρει ο χρόνος. Πολλές φορές ξεχνάω τι μέρα είναι. Απολαμβάνω το σπίτι μου, είναι υπέροχο συναίσθημα να διαβάζω ένα βιβλίο χωρίς να έχω το άγχος να το κλείσω, γιατί θα πρέπει να φύγω για κάποια δουλειά ή για να κοιμηθώ επειδή θα πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Φυσικά το βιολογικό μου ρολόι έχει τιναχτεί στον αέρα γιατί πλέον κοιμάμαι στις 8 το πρωί. Ακούω μουσική, παίζω μουσική, παίζω με τον σκύλο μου, καθαρίζω το σπίτι. Φυσικά κάνω πράγματα που θα τα έκανα μια φορά την βδομάδα κανονικά, τώρα τα κάνω 3 φορές. Όπως το καθάρισμα. Ασφαλώς είμαι με την σύντροφο μου και έχει, θεωρώ τεράστια διάφορα από το να ήμουν μόνος μου. Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση από τη μια, από την άλλη είναι ευκαιρία να δούμε πως είναι η ζωή χωρίς τις καθημερινές αγωνίες της δουλειάς και λοιπών υποχρεώσεων. Είναι μια τεράστια ανάσα για το περιβάλλον όλο αυτό φυσικά και μια περίοδος ξεκούρασης πιστεύω, ώστε όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα να είμαστε όλοι φορτισμένοι από μπαταρίες και συναισθήματα.
Ελπίζω μόλις περάσει όλο αυτό να βλέπουμε τον διπλανό μας με περισσότερο αγάπη…

Τι σκέφτεσαι για το 2020;

Είναι ίσως λίγο βαρύγδουπο αυτό θα πω,  αγώνας για επιβίωση.
Νοιώθω μια αγωνία για να μπει η ζωή μας σε μια νέα κατάσταση.. 

Πληροφορίες για την παράσταση “Φεγγάρι από χαρτί”  στο Εθνικό Θέατρο ΕΔΩ