Όταν σου πρότεινε ο Θοδωρής Αθερίδης να παίξεις στο “AΡT”, τι σκέφτηκες;
Όταν Ο Θοδωρής με πήρε τηλέφωνο, μου είπε ότι τo «ΑΡΤ» θα συνεχίσει για δεύτερη χρονιά, ότι με θέλει για να αντικαταστήσω τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τέλος με ρώτησε πώς μου φαίνεται ως ιδέα. Ξαφνιάστηκα αρχικά γιατί ο Αθερίδης ανήκει σε ένα κομμάτι θεάτρου, σε αυτό που είθισται να ονομάζεται πιο εμπορικό δηλαδή, που εκεί δεν είμαι τόσο γνωστός. Ταυτόχρονα χάρηκα πολύ που μου ζήτησε να δουλέψουμε μαζί, γιατί τον εκτιμώ πολύ σαν παρουσία στο χώρο μας και σαν ηθοποιό.
Αμέσως του είπα ότι με τιμά που με σκέφτηκε, αλλά κι ένα φόβο μου ότι δηλαδή καμιά φορά οι αντικαταστάσεις γίνεται
όπως όπως , για να προλάβει να ξανανέβει το έργο και δεν υπάρχει χώρος για έναν ηθοποιό να αναπτύξει και να γεννήσει τον ρόλο από την αρχή, όπως όταν γεννιέται μια παράσταση. Να λειτουργήσει δημιουργικά , να προτείνει πράγματα, να φτιάξει ένα ρολό πάνω στον εαυτό του.
Ο Θοδωρής μου είπε να μην ανησυχώ γιατί θα κάνουμε τόσες πρόβες, ώστε να έχω το χώρο να προτείνω πράγματα
δικά μου, να δημιουργήσω, να αφομοιώσω το ρόλο και να τον χτίσω πάνω μου. Και όντως έγινε αυτό. Τελικά με έκανε
πολύ χαρούμενο όλη αυτή η συγκυρία.
Mίλησε μας για τον ρόλο σου.
Ο ρόλος μου στο AΡT, o Iβαν, είναι αυτός που βρίσκεται στη μέση της διαφωνίας των δύο άλλων φίλων, Σερζ και Μαρκ, σε σχέση με την αξία ενός πίνακα, που αγόρασε ο Σερζ για 200,000 ευρώ. Ένας κατάλευκος πίνακας με άσπρες ρίγες, ενός καλλιτέχνη ονόματι Αντριός. Αυτό το βρίσκει φαιδρό ο Μαρκ και ονομάζει χαρακτηριστικά τον πίνακα μια «παπάρα». Έτσι αρχίζει μία ολόκληρη διαμάχη που ξεκινάει από την τέχνη και στην ουσία αγγίζει τη φιλία τους. Έρχεται λοιπόν ο Ιβάν να ισορροπήσει αυτή την διαμάχη και να τους συμφιλιώσει. Πασχίζει γι’ αυτό γιατί οι δυο του φίλοι θα γίνουν κουμπάροι στον γάμο του. Εκεί όμως που καταλήγει ο Ιβάν μετά από την τελική ανατροπή του έργου, και με αγγίζει και ως Μιχάλη , είναι ότι: «Δεν μπορώ να ανεχθώ πλέον καμμιά λογική συζήτηση. Ό,τι ωραίο και υψηλό, έγινε σε αυτό τον κόσμο, δεν έγινε ποτέ μέσα από λογική συζήτηση».
Η φιλία των τριών φίλων περνάει μία κρίση, μία μεταβατική φάση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι σε ένα σαλόνι,
λογομαχούν, στριμώχνονται στον καναπέ, και παλεύουν ο ένας με τον άλλο. Για να βρουν έναν κοινό χώρο να υπάρξουν μαζί, παρόλο τον εγωισμό τους.
Με συγκινεί που τρεις αυτοί τύποι το παλεύουν, δεν κάθονται, αποκομμένοι, ο καθένας στον καναπέ του με το κινητό του. Διαφωνούν σοβαρά για ένα θέμα, μένουν εκεί και προσπαθούν να το λύσουν. Ακόμη κι αν τελικά δεν βρουν λύση. Ίσως γι αυτό κι ο πίνακας είναι ολόλευκος. Κατά τη γνώμη μου το λευκό εδώ συμβολίζει το οποιοδήποτε θέμα συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Αυτό είναι το καταπληκτικό ότι κάθονται να συζητήσουν και δεν τα παρατάνε. Δεν βάζουν μία άνω τελεία.
Γιατί τελικά όλοι μας κουβαλάμε πολλά πράγματα στην πλάτη μας και βάζοντας συνεχώς άνω τελείες. Δεν καθόμαστε πραγματικά να ασχοληθούμε με αυτά.
Αυτό μ΄άρεσει στο έργο και αυτό μου έχει λείψει σαν φάση μεταξύ φίλων.
Τελικά αυτό που “φοβόσουνα” στην αρχή για το λεγόμενο εμπορικό θέατρο, τώρα πώς το σκέφτεσαι;
Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή της δραματικής σχολής υπήρχε μία σνομπ αντιμετώπιση σε αυτό που λέμε εμπορικό
θέατρο, σε σχέση με το θέατρο ποιότητας. Μετά την πορεία αρκετών ετών εργασίας στο χώρο, και κυρίως μέσα στην
κρίση, πιστεύω ότι ο διαχωρισμός αυτός άρχισε να σπάει. Ή κι ότι δεν υπήρξε ποτέ, παρά ήταν ένας κομπλεξικός
διαχωρισμός που μάλλον τον συντηρούσαν κατά βάση οι λεγόμενοι ποιοτικοί ηθοποιοί για να πάρουν ίσως μεγαλύτερη αποδοχή από αυτή που είχαν. Είδαμε μάλιστα ηθοποιούς που έκαναν ποιοτικό θέατρο, να μοιράζονται τη σκηνή με ποπ τραγουδιστές.
Ο Αρίστος, ενώ θα λέγαμε ότι δεν φτιάχτηκε με τη στόφα μιας εμπορικής παράστασης, συνεχίζει τρίτη χρονιά και είναι sold out, δεν είναι λοιπόν και εμπορική; Το Αρτ, πάλι είναι μία ειλικρινής καλλιτεχνική δουλειά και ταυτόχρονα κόβει πολλά εισιτήρια. Η συζήτηση αυτή δεν έχει τέλος Το ρολόι, ο μηχανισμός του ηθοποιού λειτουργεί το ίδιο, και μη σου πω ότι σε αυτό το είδος θεάτρου λειτουργεί πιο απενοχοποιημένα, σαν μικρά παιδιά που παίζουν χωρίς κανένα κόμπλεξ. Άλλωστε το τι ποιότητα έχω το έχω ήδη αποδείξει, όπως και οι δυο συνάδελφοι μου και πάμε πια στην κυρίως καρδιά του θεάτρου που είναι το παιχνίδι.
Τι πιστεύεις ότι έχει αυτή «Αρίστος» και μπορεί να συνεχίζει για τρίτη χρονιά;
Το ποδαράκι του λαγού (γέλια). Αυτή η παράσταση πριν ανέβει, είχε γίνει ανάρπαστη. Το θέμα της πάντα ιντρίγκαρε τον κόσμο. Καταρχάς είμαι μόνο εγώ που έχει μείνει από την αρχική διανομή. Τώρα μαζί είναι η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιάννης Λεάκος και ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας που παίζει μουσική.
Έχει κάτι αυτή η υπόθεση, που μιλάει πάρα πολύ στις μέρες μας. Πρώτα από όλα έχει το σασπένς του δράκου του Σέιχ – Σου, ενός κατά συρροή δολοφόνου που με τα εγκλήματά του είχε συγκλονίσει τη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του 50. Έπειτα
η ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη, που εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μία αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου
που κατά πάσα πιθανότητα αδικήθηκε και εκτελέστηκε χωρίς να είναι αυτός ο Δράκος. Αυτό ψάχνει και η ίδια παράσταση,
μέσα από μαρτυρίες ηρώων που συνθέτουν το προφίλ του Αρίστου, και υπό το χρώμα της εποχής 50-60, το παρακράτος
στη Θεσσαλονίκη, το μίσος ανάμεσα στους Έλληνες, δεξιούς και αριστερούς. Με όλη τη μικροψυχία, αλλά και τη μεγαλοψυχία που μπορεί να έχει ο Έλληνας. Με το μυστήριο του λούμπεν κόσμου της νύχτας, πού ανήκε και ο ίδιος ο Παγκρατίδης ως παιδί της παραλίας, ένα αλητάκι θα λέγαμε. Μαζί και η γοητεία που έχει η Λο-λο η τραβεστί, ο πόνος της μητέρας του, οι φυλακές του Γεντί-κουλέ.
Άρα είναι όλα αυτά τα στοιχεία;
Ναι. Και αυτή είναι και η πρόκληση για τους ηθοποιούς γιατί ο καθένας παίζει 2,3 ρόλος κι αυτό δημιουργεί μία ολόκληρη
χρωματική παλέτα για τον καθένα μας. Έχω την τύχη να παίζω πλάι σ εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά και η βαθειά μετρημένη σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου, που κρατάει ένα μέτρο για το καθετί, αναδεικνύει την ιστορία και τη δύναμη του θεάτρου. Τουλιτού θεάτρου. Του θεάτρου που είναι όμως πλούσιο σε συγκίνηση και ουσία.
Παίξαμε στο Γεντί – Κουλέ πέρσι την άνοιξη. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία, να παίζεις στα ίδια ντουβάρια που ήταν κλεισμένος ο ίδιος ο Αρίστος.
Πόσο διαφορετικές είναι η Ελένη Ουζουνίδου από την Φιλαρέτη Κομνηνού;
Δεν τίθεται κανενός είδους σύγκριση, η καθεμία μέσα από την ετερότητά της δίνει το δικό της στίγμα. Η Ελένη είχε κάτι
πιο ανεβασμένο, πιο γάργαρο και alegro. Έφερνε μία πιο χαρούμενη νότα. Ενώ η Φιλαρέτη έχει κάτι πολύ πιο γειωμένο, και καταχθόνιο. Η μάνα της είναι ενας άνθρωπος πονεμένος και παραιτημένος . Ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί μία τρομερή
“Σύλβα”, που σου ξεσκίζει τα στήθη, ο τρόπος που μιλάει για τον Αρίστο και που ζωντανεύει την παλιά αρτίστα επί
σκηνής. Και η Ελένη το είχε αυτό, αλλά ήταν περισσότερο του κεφιού. Ενώ η Σύλβα της Φιλαρέτης βγάζει κάτι πιο
γδαρμένο.
Tι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2020;
Φοβάμαι , τη μη αντιστρέψιμη καταστροφή του πλανήτη, την αστυνομική βία, που νοιώθω πως η Δικαιοσύνη πως δεν είναι
πάντα τυφλή, την απανθρωποίηση του ανθρώπου. Θα καταλάβουμε πού και πώς σφάλαμε, αλλά ίσως τότε να ναι αργά.
Παλεύω κάθε μέρα να καταλάβω ποιος είμαι παραγματικά και πώς αντιμετωπίζω τον εαυτό μου. Είμαι ένας άνθρωπος από τη φύση μου χαομένος. Ψάχνω ένα φως να μου δείξει μία κατεύθυνση, προς τα πού θα κινηθώ και ταυτόχρονα να εμπνευστώ από αυτό. Για μένα αυτό το φως μπορεί να είναι κάτι πολύ πρακτικό μέσα στην ημέρα μου. Το παντρεύω με την εμπιστοσύνη μου
στους ανθρώπους, την δική μου προσπάθεια μέσα στην ημέρα , και ταυτόχρονα την πίστη σε μία ανώτερη δύναμη
που, για μένα, είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύω. Προσπαθώ να πάρω δύναμη από όπου μπορώ, για να μην πελαγώνω,
να μην μιζεριάζω. Γιατί η μιζέρια είναι επιλογή και καμμιά φορά αυθόρμητα πάω προς τα εκεί. Και θέλω κάτι ή κάποιον
να με επαναφέρει στη λογική και να μου θυμίζει τι έχω. Να είμαι ευγνώμων για αυτό που έχω και να ελπίζω σε κάτι
καλύτερο. Κι αυτό πολλές φορές ο εαυτός μου είναι πολύ ανίσχυρος για να το κάνει. Οι άνθρωποι γύρω μου είναι
απασχολημένοι για να το κάνουν. Εκεί λοιπόν, στην πίστη μου, βρίσκω μία χαραμάδα για να μπει αυτό το φως!
Πληροφορίες για την παράσταση «ART» ΕΔΩ
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.