Πέμυ Ζούνη: Η ειλικρίνεια, στα δύσκολα, δεν συμπεριλαμβάνεται στα must της πολιτικής σκέψης, παγκοσμίως.

Έχετε μια πολύ μεγάλη πορεία στο θέατρο, αλλά και γενικά στον χώρο. Πως βλέπετε σήμερα την κατάσταση στα πολιτιστικά πεπραγμένα;

Στην ελληνική πραγματικότητα οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να αγωνίζονται σχεδόν μόνοι τους, όπως πάντα, με πάθος, ανέχεια και αστείρευτη δύναμη. Είναι στο κύτταρό μας, πώς να το κάνουμε; Δεν υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να πάψει να παράγει πολιτισμό, καλύπτοντας όλο το φάσμα των τεχνών αλλά και της αισθητικής. Εγώ το βρίσκω υπέροχο. Εκείνο που δεν είναι υπέροχο είναι η παραδοσιακή αδιαφορία της πολιτείας. Κάθε φορά έχεις μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά κάθε φορά οι κυβερνώντες εξαντλούνται σε μικρά «tips», έτσι, για το καλό. Δεν μπορούν να συλλάβουν τη σπουδαιότητα του θέματος. Είναι άγνωστος τόπος, τι να κάνουμε;

Πόσο κοντά σε σας είναι ο συγκεκριμένος ρόλος της μητέρας στις “Πεταλούδες είναι ελεύθερες”;

Ευτυχώς, όσο πιο μακριά μπορείτε να φανταστείτε. Την κατανοώ απόλυτα νομίζω, αλλά δεν επέτρεψα ποτέ στην αγωνία μου ή στην ανάγκη μου να προστατέψω το παιδί μου να του κόψει τα φτερά. Μεγάλωσα αντίστοιχα ευτυχώς, με όλη την ευθύνη των επιλογών μου, με όλη την ελευθερία που προϋποθέτει η ενηλικίωση. Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς τι κινδύνους κρύβει η υπερπροστασία. Αυτό που μ’ αρέσει πολύ στον ρόλο είναι η αλλαγή αυτής της μητέρας. Πώς δηλαδή η ίδια η αγάπη για τον γιό της την βοηθάει να αλλάξει δρόμο. Είναι συγκινητικό.

Πως λειτουργήσατε ερμηνευτικά με τον θεατρικό τυφλό “γιο”σας τον Αναστάση Ροιλό;

Πολύ όμορφα. Είναι ένα παιδί φύσει ευγενικό και δοτικό στη σκηνή. Βρήκαμε τα συναισθηματικά πατήματά μας βήμα-βήμα, νιώσαμε ότι αγαπιόμαστε ακόμα και στη σύγκρουση επί σκηνής, αβίαστα και γλυκά. Με βοήθησε να βιώσω την αγωνία που μπορεί να έχεις όταν διαχειρίζεσαι μια αναπηρία. Η διαδρομή επί σκηνής είναι εύθραυστη και υπέροχη, κάθε βράδυ.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια, μετά (;) την εποχή του κορωνοϊού;

Σχεδιάζω πολύ θέατρο… αλλά ο πρωταγωνιστής ιός της ζωής μας, τι σχεδιάζει άραγε;… Κανείς δεν ξέρει. Περιμένουμε…

 Όταν οι κυβερνώντες δεν έχουν πειθώ…..

… δηλαδή πάντα – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που εγώ δεν έζησα – τότε αναδύονται όλες οι παθογένειες του συστήματος, αλλά και του ελληνικού dna. Με λίγα λόγια η οποιαδήποτε κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί συντονισμένα και ομόθυμα. Δηλαδή το χάος! Εκατομμύρια απόψεις – οι Έλληνες είμαστε παρορμητικοί, φύσει αντιδραστικοί. Χρειαζόμαστε σεβασμό και ειλικρίνεια. Η ειλικρίνεια όμως, στα δύσκολα, δεν συμπεριλαμβάνεται στα must της πολιτικής σκέψης, παγκοσμίως.

Είδαμε την εξαίρετη, για μια ακόμη φορά, Πέμυ Ζούνη σε μια σοβαρή παραγωγή με εντυπωσιακές ερμηνείες και από τους τέσσερις ηθοποιούς, που μας παρασέρνουν στον κόσμο τους. Η σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο άρτιο αποτέλεσμα.  Μια παράσταση, που αξίζει πραγματικά να τη δει ο κόσμος γιατί δεν θα την ξεχάσει βγαίνοντας από το θέατρο, αλλά και γιατί θα αναρωτηθεί για πολλά και για την δική του στάση στην ζωή.

 Πληροφορίες για την παράσταση και την περιοδεία ΕΔΩ