Nίκος Δάμος: Βλέποντας την ζωή σαν χορό!

Γιατί αποφάσισες να ξεκινήσεις χορό;

Από καθαρή αγάπη. Έχω ξεκινήσει χορό από τα 15 μου και πέρασα από όλα τα είδη. Ξεκίνησα σαν χόμπι από Hip-Hop και ύστερα συνέχισα με International, Street Latin και πολλά άλλα. Κατάλαβα ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να ασχοληθώ μόνο με το χορό γιατί ήξερα ότι θα με μορφοποιήσει, θα με σχεδιάσει θα με εξελίξει, ότι θα προόδευα και θα έπαιρνα απαντήσεις σε οποιαδήποτε απορία και αν είχα. Την καλύτερη απάντηση όμως την πήρα όταν κατάλαβα ότι ο κλασικός χορός είναι ο πατέρας και η μητέρα όλων των χορών.

Πως ακριβώς ξεκίνησες την όλη σου πορεία στο χορό;

Ξεκίνησα σε γυμναστήρια το πρόγραμμα που λέγεται Τumbao Fitness & Dance όπου και κατέκτησα μεγάλη εμπειρία στη διδασκαλία, μεγάλο κοινό και πολλούς οπαδούς. Aπό τα 18 μου που ξεκίνησα επαγγελματικά ως και τα 25, εργαζόμουν και δίδασκα παράλληλα πάρα πολλές ώρες την εβδομάδα σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής δουλεύοντας σε μία γνωστή τότε αλυσίδα κτιρίων σαν Instructor του Tumbao Fitness & Dance. Με την πάροδο του χρόνου έγινα αγαπητός στο κοινό και ανακάλυψα το μυστικό: την μεταδοτικότητα, την επικοινωνία το πώς μπορείς να γίνεις ένα με τους ανθρώπους χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου.

Αν όμως δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι στις αίθουσες και κυρίως οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι.

Δεν θα είχα ακολουθήσει το δρόμο αυτό, δεν θα είχα γνωρίσει τη σχολή μου στην Λυρική, δεν θα είχα δει το ταλέντο μου στο χορό και γενικότερα στη τέχνη. Ο κόσμος αυτός με ώθησε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια κυρία που μου έδωσε ένα εισιτήριο για να δω την Κάρμεν στο Ηρώδειο – ένα από τα πολλά δώρα που έχω πάρει γιατί τα ψυχικά είναι πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα σε αξία. Όταν ανακοίνωσα κλαίγοντας σε ένα από τα γυμναστήριο ότι δεν μπορώ να είμαι φέτος μαζί τους γιατί θα ξεκινήσω να σπουδάζω στη σχολή της Λυρικής Σκηνής όλοι έκλαιγαν μαζί μου αλλά από χαρά.

Γιάτι δεν έμεινες επαγγελματικά στο μπαλέτο;

Υπήρξα λάτρης του Κλασσικού Χορού μόλις εντάχθηκα στο ανώτερο επαγγελματικό τμήμα της Ε. Λ. Σ.. Εκεί μπήκα για τα καλά στα βαθιά, απότομα και ειδικά όταν αποφοίτησα από την ανώτερη επαγγελματική σχολή του Χοροχρόνου ήθελα πολύ να διδάξω. Επομένως, μπορεί να μην έμεινα ξεκάθαρα στο χορευτικό κομμάτι όπως π.χ. να εισαχθώ σε κάποια ομάδα Κλασικού Μπαλέτου, αλλά έχω τη χαρά να διδάσκω πλέον Μπαλέτο και Σύγχρονο σε μικρές και μεγάλες ηλικίες.

Υπάρχει λοιπόν ταμπού για τα αγόρια στο θέμα του μπαλέτου. Είναι gay ο κλασικός χορός;

Οι γονείς στην πρώτη πιθανή ευκαιρία θα πάνε το κοριτσάκι τους στον χορό ή στην ρυθμική γυμναστική, ενώ το αγοράκι τους δεν θα το πάνε μπαλέτο σε καμία περίπτωση. Θα το πάνε ποδόσφαιρο ή κολύμβηση ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα χωρίς να σκεφτούν το γιατί δυστυχώς. Σε άλλες χώρες ο χορός αποτελεί πρωταρχική εξωσχολική δραστηριότητα στην εκπαίδευση τους . Αν τύχει στην Ελλάδα να σταλεί ένα αγόρι από τους γονείς του στο χορό και ειδικά στον κλασικό, θεωρείται εξωπραγματικό.

Ο χορός όμως ως πρόβες, ως προπονήσεις είναι πολύ σκληρός. Άρα δεν έχει σχέση με gay ή straight σωστά;

Προσωπικά ως καλλιτέχνης δεν βλέπω προσωπικές προτιμήσεις – βλέπω δυνατότητες και δεξιότητες ενός χορευτή και το “μήνυμα” που έχει να παραδώσει και να καταθέσει. Η εξάσκηση, τα μαθήματα και οι πρόβες στο χορό δεν κάνουν διακρίσεις.

Τι πιστεύεις για την υγειονομική και την νέα οικονομική κρίση που έχει ξεκινήσει ήδη, εδώ και οκτώ μήνες;

Εγώ σαν χαρακτήρας, σαν προσωπικότητα όταν βλέπω τα πράγματα άσπρα, καθαρά και φωτεινά θα παραμείνω εκεί, τελείωσε. Όμως επηρεάστηκα από την κατάσταση της πανδημίας. Και μόλις ξεκίνησε να πλήττει δημόσιους και κλειστούς χώρους αυτόματα στο μυαλό των καλλιτεχνών, χορευτών, ηθοποιών, τραγουδιστών, υπήρξε ένα τεράστιο ερωτηματικό. Έτσι, λοιπόν, η καλλιτεχνική μου ανάγκη για κάτι καινοτόμο μου έφερε την ιδέα ενός νέου προγράμματος που συνδυάζει το χορό με τη φύση. Ονομάζεται “Project Outside”, που ουσιαστικά ο χορός έγινε υπαίθριος με αποτέλεσμα ο κόσμος να τον αγαπήσει και να τον αγκαλιάσει αμέσως.

Μίλησέ μας για το θεατρική παράσταση “Κύρια επιθεώρηση”, που θα πάρεις μέρος φέτος.

Αισθάνομαι τυχερός και πανευτυχής – όχι απλά ευτυχής – γιατί είναι η πρώτη μου συνεργασία με μία μεγάλη παραγωγή και με αυτόν τον υπέροχο θίασο όπου οι ηθοποιοί είναι ένας και ένας. Θεωρώ ότι είναι καθαρά ευλογία να συνεργάζομαι μαζί τους άσχετα με το πότε θα ανέβει η παράσταση. Είναι πολύ ακριβή παραγωγή και θα πάει πολύ καλά, είμαστε όλοι σίγουροι.

Στην ακρόαση πήγαμε μαζί με έναν πάρα πολύ καλό μου φίλο, τον Γρηγόρη Δεληγιαννίδη, ο οποίος έδωσε τα στοιχεία μου χωρίς να ξέρω τίποτα.

Σε περιόδους κρίσης ανεβαίνει ο ρατσισμός και ο φασισμός. Τι πιστεύεις γι΄ όλο αυτό το θέμα;

Καταρχάς εδώ γεννήθηκα αλλά είμαι από την Αλβανία. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες του 1991 και εγώ γεννήθηκα το 1994. Εκείνοι βίωσαν ρατσισμό αρκετά βαρύ αλλά σε σύγκριση με πιο βαριές καταστάσεις. Ευτυχώς προχώρησαν και δε το έβαλαν ποτέ κάτω. Εργάστηκαν πολύ σκληρά, έφτιαξαν το σπίτι τους, μπήκαν πιο βαθιά στην κοινωνία και έμαθαν γρήγορα την γλώσσα. Εγώ λοιπόν όταν γεννήθηκα επικρατούσε πολύ η φράση “ άντε ρε Αλβανέ” και δεν ήθελα να ξέρουν αν εγώ γεννήθηκα εδώ ή όχι. Δεν αφορούσε κανέναν αλλά και ποτέ δεν έκρυψα ότι είμαι Αλβανός. Κι αυτό γιατί δεν διαχωρίζω, όλοι άνθρωποι του Θεού είμαστε. Μία εθνικότητα δεν σε καθορίζει από το τι χαρακτήρας είσαι. Δεν βίωσα όμως κάτι πιο βαρύ από τέτοιου είδους φράσεις. Στεναχωριόμουν όμως για τα παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί εδώ αλλά είχαν έρθει σε παιδική ή εφηβική ηλικία και βιώναν πιο βαριές καταστάσεις γιατί δεν ήξεραν και τη γλώσσα. Σε σχέση με τους γονείς μου λοιπόν τα πράγματα για εμένα ήταν πιο εύκολα .Το μήνυμα για εμένα θα πρέπει να είναι ότι, ιδίως σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που διανύουμε τώρα, ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να βασίζεται στον συνάνθρωπο του και όχι μόνο στον εαυτό του. Μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά .

Πληροφορίες για την παράσταση Η Κυρία Επιθεώρηση στο Θέατρο Βέμπο ΕΔΩ