Νίκη Σερέτη: Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να μετακινηθούμε.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου, την Αγαύη, τη μητέρα του Πενθέα.

Ο ρόλος αυτός είναι για μένα ένα “αχ” χαράς, αγωνίας και αναμέτρησης! Στο πώς θα συνομιλήσουμε ερμηνευτές και θεατές. Το “αχ” εμπεριέχει τα πάντα, γι’ αυτό και σε στιγμές μεγάλης χαράς ή λύπης είναι αυτό που ξεστομίζεται από τα σωθικά μας! Κυριαρχεί στον έρωτα, στο πένθος, στην δοκιμασία και είναι τόσο ανακουφιστικο! Αυτό το “αχ” είναι η ίδια η αρχαία τραγωδία.

Κάνετε μία ανάγνωση των Βακχών με έναν βασιλιά Πενθέα σε ηλικία εφήβου. Εσύ, σαν μητέρα, τον φέρνεις στα “συγκαλά του” τον Πενθέα, τον βοηθάς να έρθειν σε μια πιο σωστή κατάσταση;

Ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης είναι δημιούργημα της! Λειτουργεί σαν μικρομέγαλο, μιας και έχει πάρει την εξουσία σε μικρή ηλικία. Είναι επηρμένος και σε παραλήρημα. Ο ορθολογισμός του δεν τον οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στον θάνατο. Ο Ευριπίδης βάζει αυτή την μάνα να τον σκοτώσει, νομίζοντας ότι σκοτώνει λιοντάρι. “Κάθε άνθρωπος σκοτώνει αυτόν που αγαπάει” λένε κάποιοι στίχοι. Η συνειδητότητα έρχεται μετά, και καλό θα ήταν να έρθει επιτέλους και στις μέρες μας, σε όλους μας. Η ανθρώπινη ψυχή εμφανίζεται αδηφάγα και βουλιμική. Η ανάγνωση του Χρήστου Σουγάρη είναι μια απόπειρα αφήγησης της τραγωδίας με πιο ποιητικό τρόπο αφού ποιητικό είναι και το ίδιο το έργο του Ευριπίδη. Αλλά με ένα πειραγμένο τρόπο σαν να να βλέπεις ένα εφιαλτικό όνειρο.

Η Αγαύη διαπράττει μία δολοφονία,  παιδοκτονία.  Εσύ όλο αυτό πώς το έχεις δικαιολογήσει μέσα σου τώρα που δουλεύεις το ρόλο;

Ακόμα δεν μου έχουν δικαιολογηθεί όλα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού είμαι πολύ μέσα σε αυτό. Οι απαντήσεις πάντα θέλουν τις αποστάσεις τους. Είναι τεράστια αυτά τα κείμενα και αυτοί οι ρολόι γι’αυτο και σου απόκαλύπτονται σταδιακά. Μας υπενθυμίζουν τα ευνουχιστικά μοτίβα που επαναλαμβάνει η ανθρωπότητα και όλα αυτά που έχει επιλέξει να ξεχάσει. Όλους τους φόβους μας, την αποφυγή της ενηλικίωσης και την ανάγκη ελέγχου μπροστά στο ανεξήγητο. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο, είμαι μαζί με την Αγαύη.

Καραντίνα, ιός, οικονομική κρίση. Όλο αυτό το πράγμα πώς το νιώθεις;

Το νοιώθω ως μια κρίση, ως μια δοκιμασία που νομίζω, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, μας αξίζει. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να μετακινηθούμε. Μοιάζει με θεία Δικη. Φέρει απώλειες αλλά οι αλλαγές δεν συμβαίνουν μέσα από ευχάριστα γεγονότα. Αυτό στο οποίο με εκπαίδευσε η όλη κατάσταση είναι ότι δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Υπάρχει μόνο το τώρα. Ακόμη και για την περιοδεία μας στοχεύω μόνο σε κάθε επόμενη πιάτσα, που είναι οι πιο κοντινές ημερομηνίες μας.  Δεν προγραμματίζω. Ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα μου που έμαθα γύρω στα τέλη Ιουνίου, αν θα παίξουμε και πού. Όλη αυτή η αμφιβολία σε φθείρει πραγματικά. Από την άλλη, είναι κι αυτή η αίσθηση που έχω, βλέποντας τους γύρω μου να σκληραίνουν, να θυμώνουν και να αρνούνται να δούν την νέα πραγματικότητα με άλλα μάτια. Μου συμβαίνει και μένα. Έτσι όπως και στην συγκεκριμένη τραγωδία, τις Βάκχες, αρνούνται τον Διόνυσο, τον νέο θεό που έρχεται να τους φέρει κάτι καινούριο.

Τελικά έχουμε ανάγκη από έναν νέο Θεό; Και δεν το ρωτώ καθόλου θρησκευτικά.

Από ένα νέο θεό μέσα μας, ναι. Είμαστε συνέχεια σε μία ρήξη με τους άλλους και κυριαρχεί το Υπερεγώ. Υπάρχει πάντα το “εμείς” και οι “άλλοι”. Οι μεν υπερτερούν, είναι οι ευνοημένοι, οι θεόσταλτοι. Οι δε, το μίασμα. Κι έτσι δεν γνωριζόμαστε ποτέ. Όμως το να μην συναντάς ποτέ τα μάτια του άλλου είναι η κόλαση στις μέρες μας.

Έγινες γνωστή από την τηλεόραση φυσικά αλλά έχεις κάνεις πάρα πολλά πράγματα στο θέατρο. Tι προτιμάς;

Από την αρχή της καλλιτεχνικής μου πορείας έκανα θέατρο και τηλεόραση. Η τηλεόραση όμως, έχει τέτοια δύναμη και απήχηση που αν δεν εμφανίζεσαι εκεί είναι σαν να μην υπάρχεις. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν με τον Γ. Κακλέα, τον Π. Μιχαηλίδη, τον Β. Αρδίτη κ. α. Πάντα ταυτόχρονα με τις σειρές που συμμετείχα. Μέχρι το 2009 περίπου που ασχολήθηκα αποκλειστικά με το θέατρο.

Υπάρχουν ρόλοι που θες να παίξεις;

Πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι συναντήσεις με τους ανθρώπους. Η Μούσα της τέχνης μου, μου δίνει ζωή. Η αγάπη μου στα κλασσικά κείμενα είναι σχεδόν εμμονική. Λατρεύω τον Τσεχωφ, τον Τένεσι Ουίλιαμς, τον Σαίξπηρ. Μακάρι να έχω την τύχη και την ευλογία να αναμετρηθώ με τα τεράστια έργα τους. Όχι απαραίτητα με τους πρώτους ρόλους. Όλοι οι ρόλοι είναι μεγάλοι αν τους αγαπήσεις και τους δοθείς άνευ όρων. Από εκεί και πέρα είμαι ανοιχτή στις προκλήσεις και στα στοιχήματα. Γιατί αυτά μπορούν να σε πάνε σε άλλες πίστες που ούτε καν είχες φανταστεί. Και αυτό είναι το μαγικό και στις σκηνοθεσίες του Χ. Σουγάρη. Πιστός στα κείμενα μπορεί ταυτόχρονα να δίνει μια ποιητική και πειραγμένη διάσταση σε κάθε ρόλο, άχρονα, ουτοπικά και παραμυθένια. Γι’ αυτό και είναι αν μη τι άλλο οι σκηνοθεσίες του είναι πάντα μια πρόταση.

Την τελευταία δεκαετία έχουμε έξαρση του ρατσισμού και του φασισμού. Tι σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι για αυτό;

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή γιατί ο φασισμός είναι ένα τέρας πολυκέφαλο. Κόβεις το ένα κεφάλι και πετάγονται άλλα. Ο άνθρωπος χρειάζεται θαύματα και είναι πρόθυμος να πατήσει επί πτωμάτων για να κερδίσει. Όμως μόνο η αγάπη πρέπει να νικάει. Και η τρυφερότητα με την οποία θα πρέπει να κοιτάζουμε μια άλλη ύπαρξη πέρα από τον εαυτό μας. Όλα αυτά στην πράξη. Πόσο θα αγκαλιάσουμε, θα χωρέσουμε το διαφορετικό, το άλλο. Είμαστε εκπαιδευμένοι να πηγαίνει ο καθένας μόνος του. Όμως οι απώλειες και οι φόβοι, έρχονται για μας αφυπνίσουν στο μοίρασμα ενός κοινού πεπρωμένου. Άλλωστε όλοι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ομορφιά, την ίδια αλήθεια και την μοναξιά του θανάτου. Η τέχνη οφείλει να περάσει όλα αυτά τα μηνύματα στην πιο δυνατή ένταση από ποτέ!

https://www.viva.gr/tickets/theatre/periodeia/vakxes-tou-evripidi/

Πληροφορίες για την  παράσταση “Βάκχες” και την περιοδεία ΕΔΩ