Please enable JS

Στάθης Κόικας: Η λογική είναι απαραίτητη, τόσο όμως & η φαντασία, το παιχνίδι & η πίστη!”

Μίλησέ μας για  τον ρόλο σου στις  Βάκχες του Χρήστου  Σουγάρη.

Στις Βάκχες υποδύομαι τον Πενθέα, βασιλιά της Θήβας.
Στην δική μας ανάγνωση ο Πενθέας είναι ένα νέο παιδί, το οποίο έχει στα χέρια του την εξουσία μιας ολόκληρης πόλης. Αυτό τον ενηλικιώνει απότομα, λειτουργεί με γνώμονα την λογική – ορθολογική σκέψη.
Ο σκηνικός μας χώρος είναι μια παιδική χαρά όπου όμως λείπει η χαρά.
Η λογική είναι απαραίτητη, τόσο όμως και η φαντασία, το παιχνίδι και η πίστη. Ο Διόνυσος, φέρνει μία νέα θρησκεία, μια γιορτή, η οποία βασίζεται σε κάτι που υπερβαίνει το πραγματικό, το ορατό.
Ο Πενθέας, αδυνατεί να πιστέψει σε κάτι που δεν μπορεί να ακούσει, που δεν μπορεί να δει. Η άρνηση στο καινούργιο, το διαφορετικό.
Ο φόβος για αυτό το άγνωστο, το ακατανόητο και διαφορετικό είναι αυτός που γεννά το ρατσισμό, πιστεύω ότι η ανάγνωση μας βρίσκει άμεση αντιστοιχία με τον κόσμο μας σήμερα. Ο άνθρωπος φοβάται κάτι που είναι μακριά από αυτόν και έτσι παίρνει ακόμη μεγαλύτερη απόσταση, νομίζω από φόβο μιας εν δυνάμει δικής του μετατόπισης προς αυτό το διαφορετικό. Η μετακίνηση της σκέψης μας, της θέσης μας είναι ένα πράγμα πολύ δυσκολότερο από τον θυμό, από το μίσος.
Είναι σαν, ο άνθρωπος, να έχει ανάγκη  να μισεί κάτι  και το ευκολότερο πράγμα είναι  να μισεί  κάτι φαινομενικά διαφορετικό  από εκείνον.


koikaskentr2


Γι ‘ αυτό το λόγο, της νεανικότητας του Πενθέα, αποδέχτηκες τον ρόλο από τον Χρήστο Σουγάρη;

Με το Χρήστο συνεργαστήκαμε πρώτη φορά, το 2017 και έκτοτε έχουμε βρεθεί σε αρκετές δουλειέςς ως ηθοποιοί. Τώρα, γνωριζόμαστε από την αρχή σε μια νέα συνθήκη με το Χρήστο ως σκηνοθέτη πια.
Είχα παρακολουθήσει τις παραστάσεις που είχε σκηνοθετήσει με μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι ένας άνθρωπος που ακούει και συζητά σε βάθος με τους συνεργάτες του. Δέχθηκα με μεγάλη χαρά λοιπόν να πάρω και εγώ μέρος σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα όχι μόνο λόγω της εμπιστοσύνης μου προς τον Χρήστο, αλλά και στον θίασο που αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς.

koikasstathis5

Η δεύτερη παράσταση, που θα είσαι φέτος το καλοκαίρι “Οδυσσέως σχέδια” του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Μίλησέ μας  γι ΄αυτήν.

Η Οδύσσεια, αν επιχειρήσει κάποιος να την ανεβάσει ολόκληρη είναι κανονικά μία παράσταση 6 ωρών. Ο Γιάννης Μαργαρίτης έχει δημιουργήσει ένα αφηγηματικό μοντάζ κάνοντας μία δραματουργική επεξεργασία μαζί με τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο, φωτίζοντας περισσότερο κάποιες ραψωδίες, πράγμα που εξυπηρετεί τη δράση της δικής μας παράστασης. Με βάση λοιπόν αυτή τη ραχοκοκαλιά εμείς αφηγούμαστε το ψυχικό ταξίδι του Οδυσσέα.
Τον Γιάννη Μαργαρίτη τον γνώρισα ως καθηγητή στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μου πρότεινε αυτή τη δουλειά στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μαζί με τον Νίκο Καρδώνη, την Χρυσάνθη Δούζη
και τον Κώστα Αρζόγλου. Δεν είχα την τύχη μέχρι τώρα να δουλέψω ξανά σε θέατρο Περιφέρειας γιατί θεωρώ ότι τα ΔΗΠΕΘΕ είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού και της παιδείας της χώρας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να επισκεφθούν την Αθήνα για να δουν μια παράσταση, είναι πολύ σημαντικό λοιπον, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ να παρουσιάζουν δουλειές με όρεξη, προτάσεις και με τους όρους που θα το έκαναν εάν αυτή παρουσιαζόταν σε ένα θέατρο στο κέντρο της Αθήνας. Ο Μαργαρίτης έχει έναν πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον τρόπο που δουλεύει την αφήγηση της παράστασης.
Η σκηνική δράση μοιάζει με ένα παιδικό παιχνίδι με πολλά ηχητικά τοπία, που δημιουργούμε ζωντανά οι ηθοποιοί, δημιουργώντας έτσι ζωντανές εικόνες.
 

 118382571 1167344553639783 6980690615865437623 n

 Πως αντιμετώπισες την κρίση του ιού, εντός και εκτός σπιτιού;

Μετά από αυτό που περάσαμε, όπως κι αν το χαρακτηρίσει κάνεις, καραντίνα ή εγκλεισμό, αυτό το ‘μόνος μου’, το ‘μόνoι μας’, γιγάντωσε μέσα μου την ιδέα πως, είμαστε όλοι ίδιοι.
Κάτι τόσο μεγάλο μας εξισώνει ακόμα περισσότερο.
Δεν υπάρχει καμία διαφορά ούτε στο χρώμα, ούτε στις σεξουαλικές προτιμήσεις, ούτε στο φύλο, σε εθνικότητα.
Όσο γρηγορότερα μας οδηγήσει μια τέτοια κρίση στο «εμεις» και όχι στο «εγώ», τόσο πιο γρήγορα θα την αντιμετωπίσουμε και θα είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη.

Όσον αφορά εμένα, το διάστημα του εγκλεισμού  έκανα  διάφορες δουλειές. Ασχολήθηκα πάρα πολύ με το ξύλο κι έφτιαξα πάρα πολλά πράγματα, έφτιαξα καναπέδες, τραπέζια, φωτιστικά,  έφτιαξα ένα μπάρ, έναν φράχτη.
Και μάλιστα τα υλικά που χρησιμοποιούσα σαν πρώτες ύλες  ήταν από το τίποτα, από σκουπίδια, από ένα σπασμένο πατζούρι, από παρατημένα τραπέζια, από παλέτες.
Είχα ωράριο, σηκωνόμουν το πρωί και λίγο μετά τον καφέ, ξεκινούσα να δουλεύω φτιάχνοντας ότι μου ερχόταν στο μυαλό.
Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι πολύ μακριά από την φύση της δουλειάς μου, ως ηθοποιός. Δηλαδή το πώς δουλεύεις πάνω σε κάτι και το φτιάχνεις από την αρχή. Στην πραγματικότητα το λειαίνεις, το τρυπάς, το βάφεις, το δένεις, αλλά ακόμη μπορείς να το διορθώνεις, να κοιτάς τις λεπτομέρειες. Και βρήκα πολλά συνδετικά στοιχεία στις τέχνες. Η τσαγκαρική, ας πούμε ακολουθεί ίσως την ίδια φιλοσοφία με την ζωγραφική, δανείζεται στοιχεία και μεθόδους άλλων τεχνών για να παράγει ένα αποτέλεσμα, τόσο αισθητικό αλλά και πρακτικό.
Είδα λοιπόν ότι η πορεία της σκέψης προς την δημιουργία, στην όποια δημιουργία, ίσως δεν είναι και τόσο διαφορετική όσο το αποτέλεσμα της.

 

Array