Παναγιώτης Κατσώλης: Το θέατρο βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο & έχουν φύγει οι γιατροί…τουλάχιστον να είχε νοσοκόμες!

Μεθυσμένη πολιτεία. Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει σήμερα αυτό  το κείμενο;

Τα μεγάλα κείμενα ασχολούνται με θέματα που μπορεί να μοιάζουν επίκαιρα αλλά στην ουσία είναι διαχρονικά. Αν επιχειρήσει κανείς μια πρόχειρη αναδρομή στην ιστορία εύκολα θα καταλήξει στο συμπερασμα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται κι οι άνθρωποι είμαστε ανίκανοι να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος και μοιάζουμε καταδικασμένοι να κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια. Το κείμενο αυτό λοιπόν δεν έχει να μας πει τίποτα ούτε σήμερα ούτε αύριο αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να δούμε πέρα απ’ τη μύτη μας.

Στην παράσταση όλοι σχεδόν οι ηθοποιοί παίζετε διπλούς ρόλους. Γιατί νομίζεις ότι το έκανε αυτό ο σκηνοθέτης  Άρης Τρουπάκης;

Ένα μπουλούκι έξι ατόμων (πέντε ηθοποιοί και ένας υποβολέας) καταφθάνει στην πολιτεία. Αρχικά ανεβάζει Άμλετ και στη συνεχεια το γυρνάει στο ελαφρό. Με τη σειρά μας κι εμείς σαν άλλο μπουλούκι (εννιά ατόμων) εισερχόμαστε στο θέατρο απ’ το φουαγιέ διασχίζουμε τον διάδρομο της πλατείας, ανεβαίνουμε στη σκηνή και αφηγούμαστε την ιστορία της μεθυσμένης πολιτεία χρησιμοποιώντας ότι βρούμε μπροστά μας. Πιστεύω λοιπόν πως ο σκηνοθέτης ήθελε να υπογραμμίσει αυτή την αντιστοιχία. Για να ανέβει στοιχειωδώς ο Άμλετ από πέντε ηθοποιούς πρέπει να αναλάβει ο καθένας τουλάχιστον δυό-τρείς ρόλους. Αντίστοιχα και μεις λοιπόν για να ανεβάσουμε τη μεθυσμένη πολιτεία των δεκαέξι προσώπων (τόσα έχει η θεατρική διασκευή, το μυθιστόρημα σαφώς περισσότερα) έπρεπε οι περισσότεροι να αναλάβουμε διπλούς ρόλους. Αυτό σε συνδιασμό με τα ελάχιστα αντικείμενα που είχαμε στη διάθεση μας και δυό τελάρα για σκηνικά, μας οδήγησε με συνοπτικές διαδικασίες να βαδίσουμε στα χνάρια του μπουλουκιού της μεθυσμένης πολιτείας και να γίνουμε και μεις ένα τέτοιο, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως.

 Οι  δυο σου ρόλοι πιστεύεις ότι έχουν κοινά μεταξύ τους;

Όχι, είναι εντελώς αντίθετοι.

Έχεις παίξει και σε έχουν σκηνοθετήσει μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως Θεοδωρόπουλος, Φασούλης, Κιμούλης, Μπέζος, ΦΙλιππίδης κ.ά. Πώς νοιώθεις και τι σκέφτεσαι γι’ αυτές τις μεγάλες συνεργασίες σε τόσο νεα ηλικία;

Ποτέ δεν εντυπωσιάστηκα από το όνομα κάποιου. Πολλές φορές όμως έχω εντυπωσιαστεί από αυτό που κάνει κάποιος πάνω στη σκηνή, κάτω ή πίσω απ’ αυτήν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το όνομα, αλλά με τον άνθρωπο. Μια καλή συνεργασία χτίζεται καθημερινά με κόπο, φροντίδα και αγάπη για τη δουλειά και τους ανθρώπους της. Στην καθημερινή συναναστροφή με τον σκηνοθέτη ή τον ηθοποιό δεν συναντάς την ιστορία του, συναντάς την ουσία του.

Τι περιμένεις στο μέλλον από το θέατρο;

Παραφράζοντας τα λόγια του Χρήστου Βακαλόπουλου θα πω πως το θέατρο βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο και έχουν φύγει οι γιατροί .. τουλάχιστον να είχε νοσοκόμες.

Tι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2020;

Σκέφτομαι πώς θα ήταν άραγε αν δεν υπήρχε η Ελλάδα. Ούτε το 2020. Αν δεν είχαμε την ανάγκη όλα να τα μετράμε και να τα οριοθετούμε. Αν δεν υπήρχαν σύνορα, φράχτες, τείχη και διαχωρισμοί. Αν δεν σκοτώνονταν νέα παιδιά για τους πολέμους των αφεντικών με επικάλυψη δήθεν πατρίδων. Αν δεν ξερίζωναν ολόκληρους λαούς που τώρα θα τους λένε πρόσφυγες χωρίς πατρίδες. Αν δεν υπήρχαν εξουσιαστές και άνθρωποι που αντιστέκονται. Αν δεν υπήρχαν δικτάτορες ούτε δημαγωγοί να μας παραπλανούν και να μας παρασύρουν. Αν οι εκφραστές της κρατικής βίας δεν μπούκαραν στα σπίτια. Δεν  έδερναν διαδηλωτές. Αν δεν δολοφονούσαν. Αν το χρήμα ήταν απλό χαρτί χωρίς καμιά εξουσία. Καμιά θρησκεία, καμιά πατρίδα, κανένας λόγος να εξαγριωθούν, άνθρωποι εναντίων άλλων ίδιων. Να λάτρευαν οι μαύροι τους λευκούς και οι λευκοί τους μαύρους. Να μην είχε, λέει, καμμία σημασία το χρώμα, το ύψος, η καταγωγή, η σεξουαλική προτίμηση και οι τραπεζικοί λογαριασμοί. Μόνο αγάπη, σεβασμός και ισότητα των φύλων. Και των φυλών. Αγάπη για τα ζώα, τη φύση, τη ζωή, τα πάντα. Για πάντα.

Πληροφορίες για την παράσταση ¨Μεθυσμένη Πολιτεία”