Σπύρος Σταμούλης: Πιστεύω, ότι από τις αποτυχίες της πολιτείας, θα σωθούμε από την αλληλεγγύη της κοινωνίας μας.

Σε ποια στοιχεία πιστεύεις ότι έγκειται η επιτυχία του σήριαλ “Άγριες Μέλισσες”;

Όλα ξεκινάνε από το σενάριο και η Μελίνα μαζί με τον Θωμά Τσαμπάνη, και την Βάσια Καρυτινού φροντίζουν να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των τηλεθεατών. Υπενθυμίζω πως μιλάμε για μία καθημερινή σειρά οπότε, αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι αυτό το εγχείρημα. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της σειράς ξεχώρησε αμέσως γιατί δεν θύμιζε τις σειρές που συνήθως παρακολουθούσαμε στην ελληνική τηλεόραση (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Επίσης δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην εξαιρετική δουλειά που έγινε στη μουσική επένδυση, τα σκηνικά, το ενδυματολογικό, κομμώσεις και μακιγιάζ. Και οι ηθοποιοί με την υποκριτική τους φυσικά, οι οποίοι δίνουν ζωή σε αυτούς τους ρόλους. Πιστεύω πως η αρμονική σχέση των προαναφερθέντων δημιούργησε ένα τηλεοπτικό προϊον, το οποίο αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό και θα συνεχίσει να προβάλεται, κερδίζοντας την μάχη απέναντι στα reality.

Ο ρόλος σου είναι καταλυτικός για την εξέλιξη της σειράς;

Απ’όσα σενάρια έχω διαβάσει ως τώρα, ο Γραμματικός όχι μόνο επηρεάζει τις εξελίξεις σχετικά με την δίκη του Βόσκαρη αλλά και με τα πεπραγμένα του Δούκα. Χαίρομαι πολύ που μου δώθηκε η ευκαιρία να παίξω έναν τόσο θετικό ρόλο, έναν χαρακτήρα ο οποίος επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία “Καποδίστριας” του Γιώργου Γκικαπέππα. Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει ν δούμε αυτή την ταινία;

Είχα την τύχη να παίξω στο docudrama της cosmote TV: Ιωάννης Καποδίστριας, η Ζωή και το Έργο του, αλλά και στην ταινία: La Nuit derniere η οποία προέκυψε από το ντοκυμαντέρ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα. Πιστεύω πως σημαντικότερος λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι το ενδιαφέρον για τον κυβερνήτη. Μέσα από τις δραματοποιημένες σκηνές βλέπουμε την ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 19ου αιώνα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν έφερε μόνο την πατάτα, αλλά επηρέασε την πολιτική των μεγαλύτερων δυνάμεων της εποχής.Αλλά δεν είναι μόνο εκπαιδευτικός ο στόχος του docudrama. Ο Γιώργος Γκικαπέππας γύρισε μια ταινία με υπέροχη αισθητική κατεύθυνση και είμαι περήφανος που συμμετείχα σε αυτή την παραγωγή.

Τι σκέφτεσαι για την κατάσταση, που θα έρθει μετά από την υγειονομική και την νέα οικονομική κρίση;

Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί, αλλά ελπίζω πως η πολιτεία θα βρεί τους μηχανισμούς για να στηρίξει όλους αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν καταστραφεί οικονομικά. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά και πιστεύω πως ακόμα και στις αποτυχίες τις πολιτείας, θα σωθούμε από το αίσθημα αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους να καταπατήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Σίγουρα δημιουργούνται ευκαιρίες για κάτι τέτοιο. Αλλά για ποια μορφή διακυβέρνησης συζητάμε; Το ζήτημα είναι εάν οι δημοκρατίες δυτικού τύπου έχουν τους μηχανισμούς να παραμείνουν δημοκρατίες ακόμα και σε περιόδους κρίσης. Πάντοτε, όποτε υπήρχε μια απειλή, ήταν αναγκαίο να εκχωρήσουμε κάποιες από τις ελευθερίες μας. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Όμως και ο ναζισμός, από μια κρίση δημιουργήθηκε. Συζητούσα πρόσφατα με έναν φίλο, για το αν ζούμε σε μια Οργουελική κοινωνία και το πόσο έχουν αλλάξει οι συνήθειες μας τα τελευταία 30 χρόνια. Κουβαλάμε όλοι μας μια συσκευή η οποία πέρα από τις ανέσεις που μας προσφέρει, δίνει στίγμα για το που βρισκόμαστε, μπορεί να δώσει άπειρα δεδομένα σε όποιον έχει τον τρόπο να τα συλλέξει, και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε μπει σε έναν αγώνα δρόμου για να προβάλουμε προς τα έξω το πόσο όμορφη και ευτυχισμένη ζωή κάνουμε. Μου φαίνεται πως ήδη βιώνουμε μια διαφορετική εκδοχή του 1984, η πανδημία απλά έδεσε το γλυκό.

Ξεκίνησε και στην Ελλάδα το #metoo και έχουμε αποκαλύψεις για πολύ σημαντικά πρόσωπα, ειδικά στον χώρο του θεάτρου. Τι σκέπτεσαι ότι πρέπει να γίνει από δω και πέρα;

Το αυτονόητο. Θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι οι νόμοι αλλα ότι κανένα θύμα δεν έβρισκε το θάρρος να καταγγείλει πρόσωπα και καταστάσεις. Και είναι λογικό-διότι πώς θα μπορούσε κάποιος να κινηθεί νομικά, απέναντι σε πρόσωπα τα οποία πέρα από οικονομική άνεση, έχουν επαφές με οικογένειες οι οποίες επηρεάζουν τα πάντα σε αυτόν τον τόπο; Αν προσθέσουμε και τον κοινωνικό φόβο μέσα σε όλο αυτό, τότε θα αντιληφθούμε πόσο δύσκολο ήταν να σπάσει την σιωπή του το κάθε θύμα. Ευτυχώς όμως, τα πρώτα βήματα έχουν γίνει, και δημιουργείται ένα κλίμα στην κοινωνία το οποίο τουλάχιστον, θα δημιουργεί εμπόδια σε οποιονδήποτε πίστευε ότι μπορεί να κακοποιεί ψυχές ανενόχλητος.