Τρύφωνας Ζάχαρης: Το ‘Μη με λες Φωφώ’ είναι ένα έργο ιδιαίτερο που αξίζει να έρθει σε επαφή με το ευρύ κοινό. 

Ο ηθοποιός Τρύφωνας Ζάχαρης μιλά στο artandpress.gr, με αφορμή το έργο του Βασίλη Αλεξάκη «Μη με λες Φωφώ», στο οποίο υπογράφει τη σκηνοθεσία αλλά συμμετέχει και ως ηθοποιός. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Studio Μαυρομιχάλη στις 27 Ιανουαρίου 2020 και θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. 

Μιλήστε μας για το έργο του Βασίλη Αλεξάκη «Μη με λες Φωφώ» που θα παρουσιάσετε ως ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης στο Studio Μαυρομιχάλη. Πώς προέκυψε η ιδέα;

Το έργο «Μη με λες Φωφώ» είναι το δεύτερο θεατρικό έργο του Βασίλη Αλεξάκη. Γράφτηκε το 2007 και έχει ανέβει μόνο μια φορά από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το 2008. Επομένως, εμείς επιχειρούμε το δεύτερο ανέβασμα του έργου. Είναι ένα έργο ιδιαίτερο που αξίζει να έρθει σε επαφή με το ευρύ κοινό. Ένα έργο που δεν μπορείς εύκολα να το κατατάξεις σε κατηγορίες. 

Ο Βασίλης Αλεξάκης ξεκίνησε να το γράφει τα χρόνια που έμενε στο Παρίσι με αφορμή τον θάνατο του Σάμουελ Μπέκετ. Είναι θα λέγαμε ένας φόρος τιμής στον μεγάλο αυτόν Ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα. Επομένως, είναι ένα έργο εμπνευσμένο σε μεγάλο βαθμό από το Μπεκετικό Σύμπαν και τον κώδικα του Παραλόγου.

Η υπόθεση είναι απλή. Ο συγγραφέας παίρνει τον γνωστό αρχαίο μύθο της Φαίδρας και τού αλλάζει την τελική έκβαση. Αλλάζει μάλιστα και όνομα στην τραγική ηρωίδα, δίνοντάς της το πιο θηλυκό και πιο γήινο Φωφώ. Η Φωφώ λοιπόν δεν πεθαίνει, όπως στον αρχαίο μύθο. Αντίθετα, την βάζουν σ’ ένα τσουβάλι και την πετάνε στη θάλασσα μαζί με την Τροφό της, την Οινώνη. Το κύμα τις ξεβράζει σ’ ένα ερημικό νησί. Εκεί οι δυο γυναίκες ζούνε αιώνια. Οι δυο τους. Με τις μικροχαρές τους και τις μικροσυγκρούσεις τους. Δεν πεινάνε, δεν διψάνε, δεν έχουν βιολογικές ανάγκες αλλά κάτι τις τρώει. Κάτι περιμένουν να συμβεί. Μια συνάντηση, έναν Έρωτα, κάποιον που θα εμφανιστεί σαν απομηχανής θεός και θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της ύπαρξής τους.

Πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;

Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν είμαι σκηνοθέτης. Δεν έχω ακολουθήσει την σπουδή του σκηνοθέτη που είναι ιδιαίτερη και συγκεκριμένη. Εγώ είμαι ηθοποιός. Ένας ηθοποιός που ανέλαβε τον ρόλο του σκηνοθέτη. Επομένως, η προσέγγισή μου είναι κυρίως με το μάτι του ηθοποιού. Κάναμε αρκετό καιρό τραπέζι. Προσπαθήσαμε να ξεκλειδώσουμε τα νοήματα του κειμένου με τον πιο δραστικό τρόπο. Και στη συνέχεια μαζί με τους συνεργάτες μου, την Ελένη Βαρδαβά που είναι σκηνογράφος και ενδυματολόγος της παράστασης και τους δυο Γιώργηδες, τον Κουτσαλιάρη και τον Αντωνόπουλο που έχουν αναλάβει τους φωτισμούς, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα κλειστό, σχεδόν ασφυκτικό σύμπαν που οι ηθοποιοί θα είναι ταυτόχρονα περιορισμένοι αλλά και ελεύθεροι να παίξουν και να αυτοσχεδιάσουν. Η Ηλέκτρα η Τσαγγανά που ερμηνεύει την Φωφώ και ο Αδριανός ο Γκάτσος που ερμηνεύει την παραμάνα Οινώνη δρουν σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια. Ενώ οι υπόλοιποι γυρίζουμε γύρω τους σαν δορυφόροι.

Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο;

Το έργο «Μη με λες Φωφώ» καταπιάνεται με βαθιά υπαρξιακά θέματα, όπως είναι ο έρωτας, η απόρριψη, η μοναξιά και το επέκεινα αλλά το κάνει με τρόπο ελαφρύ και παιγνιώδη. Ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει νησιωτικό δράμα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια σύγχρονη κωμωδία, στην οποία το αστείο συνυπάρχει με το τραγικό, όπως ακριβώς και στη ζωή. Το δικό μας στοίχημα είναι να αναδείξουμε και τις δυο αυτές πλευρές.

Παράλληλα, παρουσιάζετε και το εμβληματικό και διαχρονικό έργο του Δ. Κεχαΐδη «Το Τάβλι» , μαζί με τον Ερρίκο Μηλιάρη, στον Πολυχώρο Προβάδικο, με ελεύθερη συνεισφορά. Γιατί το επιλέξατε;

«Το Τάβλι» είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία για εμένα. Πρόκειται για ένα σπουδαίο νεοελληνικό έργο, τόσο καλογραμμένο, που η ιστορία ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια. Ο Δημήτρης Κεχαΐδης έχει πετύχει μια τέλεια προφορικότητα. Επίσης, παρόλο που αναφέρεται σε μια παλιότερη εποχή, δεν έχει καθόλου ηθογραφικό χαρακτήρα. Αντίθετα, είναι διαχρονικό. Αναδεικνύει, μέσα από τους δύο ήρωες, όλα τα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα. Χαρακτηριστικά που συναντάμε δυστυχώς ακόμα, τόσο στον εαυτό μας, όσο και στους γύρω μας. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με τον Ερρίκο Μηλιάρη, με τον οποίο μάς συνδέει πολύχρονη φιλία και αμοιβαία καλλιτεχνική εκτίμηση. Είναι μεγάλη χαρά να παίζεις με τον Ερρίκο. Και φυσικά, ο Πολυχώρος Προβάδικο, που είναι ένας φανταστικός χώρος στα Άνω Πετράλωνα, είναι ιδανικός για τη συγκεκριμένη παράσταση. Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι, επειδή ο χώρος δεν είναι ο κλασικός θεατρικός, έρχονται να μάς δουν και άνθρωποι που δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν στο θέατρο. Άνθρωποι της γειτονιάς που μάς έχουν αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Υπάρχει συγκεκριμένη κυρία που έχει έρθει μέχρι τώρα δέκα φορές. Αυτό είναι ό,τι πιο συγκινητικό και μάς δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Θα μας βρείτε λοιπόν στο Προβάδικο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 7 μ.μ. έως τις 4 Φεβρουαρίου 2020. 

Τι εύχεστε για το μέλλον;

Για το μέλλον εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο. Μεγαλύτερη υπευθυνότητα και ενσυναίσθηση. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Να αντιστεκόμαστε στην αδικία, να βοηθάμε τους αδύνατους και να προστατεύουμε την φύση που είναι το σπίτι μας. Επίσης, εύχομαι ο κόσμος να στρέψει ξανά το ενδιαφέρον του στο θέατρο και στις τέχνες γενικότερα.

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Τρύφωνας Ζάχαρης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξης Διαμαντής

Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Ελένη Βαρδαβά

Φωτισμοί: Γιώργος Κουτσαλιάρης, Γιώργος Αντωνόπουλος

Φωτογραφίες – Teasers – Trailers: Sic Semper Tyrannis

Μοντάζ: Γιώργος Κουτσαλιάρης, Αδριανός Γκάτσος, Αλέξης Διαμαντής

Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Παίζουν: Ηλέκτρα Τσαγκανά, Αδριανός Γκάτσος, Αλέξης Διαμαντής, Τρύφωνας Ζάχαρης, Γιώργος Αντωνόπουλος

Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα)

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00 από τις 27/01/2020 

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων