Please enable JS

Βιτόρια Κωτσάλου:Για να ανθίσει ο ”σπόρος”, πρέπει να θυσιάσουμε την ανάγκη μας να τιθασεύουμε τον χρόνο.

Eπιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου και come back στη δημοσιογραφία και στο artandpress

«Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης – ένας χάρτης». Ποιά ήταν η αφετηρία για να ξεκινήσετε αυτό το χορευτικό ταξίδι;

Αρχικά να θέσω πως δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς αφετηρία για τους συλλογισμούς, γιατί θεωρώ πως τα έργα είναι συλλογισμοί, που προέρχονται από ένα πλέγμα εμπειριών, αναγκών, συνομιλιών και ενδιαφερόντων και συνεχίζουν πέρα από τα μοιράσματα τους. Σαν βασική αφετηρία, όμως, στη δουλειά μου εντοπίζω την ανάγκη για να είμαστε πιο ζωντανοί, πιο συνδεδεμένοι με τη φύση των πραγμάτων, και αυτό το καταφέρνουμε πιο άμεσα όταν εκπαιδευόμαστε στο να ακούμε, μέσα από το σώμα μας, και για μένα το να ακούμε μέσα από το σώμα μας (το οποίο δεν διαχωρίζεται από τον νου μας) είναι ο χορός.

Νομίζω πως η προσοχή μας ή το ενδιαφέρον μας πηγαίνει σε ότι χρειαζόμαστε να εξερευνήσουμε για να ενωθούμε πιο πολύ με τις αξίες/ έννοιες/ ανθρώπους/ πεποιθήσεις που έχουμε συνειδητά ή ασυνείδητα θέσει ως προτεραιότητα. Ταυτόχρονα, παρατηρώ πως υπάρχει μια εσωτερική λειτουργία μέσα στον καθένα, η οποία δημιουργεί “ρωγμές” καλώντας μας προς εμπειρίες που καλλιεργούν μια αυτόνομη ύπαρξη του εαυτού, η οποία συνδέεται με έναν συλλογικό νου- όπου γινόμαστε σαν να λέμε μέρος ενός συνόλου που ονομάζουμε ζωή. Η πάλη και ένωση αυτών των δύο δυνάμεων είναι αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Θεωρώ ότι το να ξυπνάμε τις αισθητηριακές και σωματικές μας λειτουργίες είναι το αρχικό πλαίσιο για μια λειτουργία συλλογική, για έναν τρόπο ύπαρξης που δεν παλεύει ανάμεσα από δύο άκρα, αλλά εντάσσει το φως και το σκοτάδι, το σώμα και το νου κτλ σε μία διαδικασία μάθησης και επικοινωνίας.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η ύλη θεωρείται στατική, ενώ η ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στις σχέσεις. Tο πιο σημαντικό υλικό που έχουμε είναι ο χρόνος, και το σώμα/νου μας μέσα σε αυτό, έτσι είχα την ανάγκη να καταπιαστώ με την έννοια του ξυπνήματος, της άνοιξης. Οδηγήθηκα στην Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκυ και από εκεί προέκυψε η ανάγκη να αναρωτηθώ μαζί και μέσα από την ομάδα, τι σημαίνει η ιεροτελεστία, τι σημαίνει άνοιξη, τι σημαίνει σήμερα.

Μυρτώ Αποστολίδου1

                                                                                                                            Φωτογραφία: Μυρτώ Αποστολίδου

Μια καινούρια παράσταση απαιτεί μια διαφορετική τελετουργία ως προς τη δημιουργία της;

Εάν η τελετουργία είναι πράγματα που κάνουμε οι άνθρωποι για να επιβιώσουμε τότε μπορούμε να θεωρήσουμε πως η τέχνη είναι τελετουργία. Και σε κάθε της μορφή η πρακτική για μένα εμπεριέχει νέες τελετουργίες για να μπορεί να συνεχίζει να είναι αληθινή, άμεση και γόνιμη.

Στα έργα σας παρατηρούμε ελεύθερες φόρμες όπου το ζητούμενο φαίνεται να είναι η πηγαία έκφραση των συναισθημάτων, πέρα από αισθητικούς κανόνες και επιδεικτικές δεξιότητες. Ποιά θεωρείτε πως είναι η σημασία αυτής της σκηνικής διαδικασίας;

Είναι ένα πεδίο επικοινωνίας, τόσο για το κοινό τόσο και για τον ερμηνευτή, το οποίο προβάλει για μένα την ανάγκη της εποχής στην οποία ζούμε. Το να μπορέσουμε να γίνουμε πιο ζωντανοί/να υπάρχουμε μέσα από το σώμα και τις αισθήσεις μας δίχως να χρειαζόμαστε δικαιολογίες. Το να γεννιέται και να επικοινωνείται υλικό το οποίο έχει να κάνει με την ανασκαφή και όχι με το χτίσιμο θεωρώ πως είναι θέμα πολιτικό και πολιτισμικό.

Ληδα Τουλουμακου

                                                                                                                                Φωτογραφία: Λήδα Τουλουμάκου

Μια κινητική γλώσσα, πολύ ταιριαστή με το θέμα του έργου, η οποία ξεχώρισε στην παράσταση είναι η έκσταση. Πώς δουλέψατε χορογραφικά την προσωπική έκσταση του κάθε performer σας;

Η δουλειά μας ήταν σύνθετη και δεν νομίζω πως μπορώ να διαχωρίσω τη θεωρητική έρευνα, τις βόλτες παρατήρησης στην Αθήνα, το ζέσταμα μας, τις τρεις εβδομάδες εντατικών προβών στο φυσικό και μαγευτικό περιβάλλον της Ρηχειάς της Λακωνίας, τον Fela Kuti, την εμπειρία μου στους αφρικάνικους χορούς, την καταπληκτική συνεργασία και δόσιμο του καθενός από την ομάδα και το πώς αυτό οδήγησε την ομάδα στην εύρεση της μεθόδου προς την έκσταση. Σίγουρα υπήρχε αυτή η πρόθεση και μελέτη, σίγουρα κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, αλλά το πώς τελικά έγινε ήταν ένα φανέρωμα που ήρθε από μόνο του. Έτσι έρχεται η έκσταση, από μόνη της, δεν μπορείς να της πεις πότε να έρθει- μπορείς μόνο να δουλεύεις ώστε να είσαι ανοιχτός για να εισέλθει μέσα σου. Τεχνικά δουλέψαμε με την καλλιέργεια και αντίληψη του ρυθμού, της επαναληπτικότητας, των ορίων και υπέρβασης τους, και με την διεύρυνση της κίνησης της λεκάνης, του στήθους και του κεφαλιού σε σχέση με την αναπνοή.

ΛΗΔΑΤΟΥΛΟΥΜΑΚΟΥ2

                                                                                                                                Φωτογραφία: Λήδα Τουλουμάκου

 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης ένα μικρό αγόρι δημιουργεί σχήματα από μικροσπόρους που μοιάζουν με πορείες. Τι πρέπει να θυσιάσει για να ανθίσει ο σπόρος;

Την ανάγκη μας να τιθασεύουμε τον χρόνο.

Μελλοντικά σχέδια;

Εργασία και χορός!

ΛΗΔΑΤΟΥΛΟΥΜΑΚΟΥ3

                                                                                                     Φωτογραφία: Λήδα Τουλουμάκου

 

 

Array